Η αριστερά δεν είχε ποτέ χρώματα. Και ακόμη κι αν είχε, εσύ τα τελευταία 40 χρόνια πάσχεις από κομματική κοινοβουλευτική αχρωματοψία. Του Παναγιώτη Τριανταφυλλίδη

Δε δέχομαι από κανένα βουλευτή κανενός κόμματος να μου παρουσιάζει το Μνημόνιο 3 ως τη μοναδική επιλογή πόσο μάλιστα όταν οι ίδιοι λένε ότι είναι ένα κατάπτυστο για το λαό μνημόνιο κι ένα πρόγραμμα που δε βγαίνει. Δε δέχομαι από κανένα Τσίπρα να μου λέει ότι «Η αριστερά είναι οχυρό μάχης για την προστασία των αδικημένων», όταν και η δική του η κυβέρνηση εναντίον αυτόν των αδικημένων βάλλεται και μάλιστα νομοθετώντας. Κι επίσης Αλέξη, επειδή όντως χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δε δίνονται -όπως ως πρωθυπουργός είπες- οδήγησε τη χώρα σε εκλογές που ούτε χρειάζεται ούτε και αντέχει, έτσι για να χρησιμοποιήσεις ακόμη μια φορά το όπλο που λέγεται "ωμός εκβιασμός" μπας και διώξεις τους διαφωνούντες. Δε βάζεις ταφόπλακα μόνο στη χώρα και την Ιστορία της. Για αυτό εξάλλου είχανε φροντίσει οι προηγούμενοι, πασπαλίζοντας έντεχνα πάντα το θάνατο της χώρας με μπόλικη ευρωπαϊκή συνείδηση. Βάζεις ταφόπλακα -ευτυχώς όμως εκεί ταφόπλακα δε μπαίνει- στην Αριστερά. Όχι στην στυγνή κομματική αριστερά, μα στην αριστερά της δημοκρατίας, της ελευθερίας, των πραγματικών αγώνων, για εκείνους που έχουν ανάγκη και με εκείνους που έχουν ανάγκη.

 Η ίδια η κοινωνία, πάντα, ξεπερνούσε σε ετοιμότητα το ανάλγητο κράτος. Και το ξεπερνούσε διότι, υπήρχε η ανάγκη της για επιβίωση. Κι επειδή η ανάγκη, όπως πάντα, είναι το μεγαλύτερο κίνητρο μέσα κι έξω από τις κοινωνίες, για δημιουργία -σε όποια της μορφή-, η ίδια η κοινωνία θα σε ξεπεράσει κι η Ιστορία θα σε γράψει ως τον άνθρωπο εκείνο ο οποίος πρόδωσε. Να παλεύεις Αλέξη, είναι το μόνο εύκολο. Το δύσκολο ξέρεις, είναι να παλεύεις μαζί με έναν ολόκληρο λαό, που υποφέρει, που δεν έχει φάρμακα, που δεν έχει ελπίδα. Ούτε για να σπείρεις σε φέραμε, ούτε για να θέσεις τις βάσεις. Απεναντίας θα έλεγα, σε φέραμε για να τις γκρεμίσεις τις βάσεις αυτές. Τις θεωρούσαμε πάντα σάπιες, αν θυμάσαι.

 ΥΓ. Ας μην υπόγεια χαμογελούν οι δεξιοί. Το μόνο σίγουρο είναι ο λαός δεν ξέχασε ποτέ τα δικά τους κομματικά εγκλήματα. Ούτε τα ρουσφέτια τους, ούτε τις αντιδημοκρατικές κραυγές τους, ούτε τα βολέματα δικών τους παιδιών. Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι πουλούσαν υπερτιμολογημένα προϊόντα σε νοσοκομεία, δήμους και λοιπούς φορείς, ποιοι με πλαστά μεταπτυχιακά ακόμη και σήμερα προσπαθούν να φάνε θέσεις άλλων, ποιοι έτρεχαν ως κομματόσκυλα βουλευτών, ποιοι βολέψαν παιδιά κι ανίψια, ποιοι επί χρόνια κρατούσαν σημαίες μπλε, μετά οι ίδιοι τις ξεπούλησαν για μια πράσινη, επέστρεψαν για λίγο στην μπλε και τώρα προσπαθούν -κι εν μέρει τα έχουν καταφέρει- να προμηθευτούν τις κόκκινες. Ας είναι. Ποτέ δε μου άρεσε κάποιος a priori επειδή βρέθηκε μαζί μου πολιτικά. Η πιάτσα των ανθρώπων δεν ήταν ποτέ τα βουλευτικά γραφεία για μένα. Μου άρεσαν όμως πάντα οι άνθρωποι που βρέθηκαν μαζί μου στις πλατείες. Διεκδικώντας ένα δίκαιο. Ένα γαμημένο δίκαιο. Η σημαία των αγώνων, της αληθινής προσφοράς στο συνάνθρωπο, η σημαία του σωστού πολίτη, του δίκαιου αγωνιστή, του παθιασμένου ανθρώπου ενάντια σε καθετί το άδικο -είτε προέρχεται από το δικό σου είτε από το δικό μου βουλευτή και δήμαρχο-, η σημαία αυτή είναι η σημαία της αριστεράς και η αριστερά δεν είχε ποτέ χρώματα. Και ακόμα κι αν είχε, εσύ τα τελευταία 40 χρόνια πάσχεις από κομματική κοινοβουλευτική αχρωματοψία.

Κλείνω επαναλαμβάνοντας ότι τίποτα δεν αξίζει στον κόσμο αυτό, όσο η αξιοπρέπεια. Ενός ανθρώπου. Ενός λαού. Ενός ολόκληρου Έθνους. Έτσι είναι το μέλλον. Απρόβλεπτο. Έτσι χτίζεται. Χωρίς ρίσκο, αλλαγές δε γίνονται. Ας μη ζητάμε οδηγίες χρήσης για το μέλλον. Δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν ποτέ στην Ιστορία. Δεν κερδίζεις το μέλλον απλώς γιατί κάποιος στο υποσχέθηκε. Και σίγουρα δεν το κερδίζεις γιατί σου το υποσχέθηκε αυτός που σε εκβιάζει. ΟΧΙ. Πιο δυνατά από ποτέ. ΟΧΙ όποια κι αν είναι η ερώτηση. Δε ζητάμε ελεημοσύνη. Απαιτούμε δικαιοσύνη. ΟΧΙ γιατί η δική μας επανάσταση δε συνδιαλέγεται. Απλά δείχνει πώς κάνουν διάλογο οι αδικημένοι. Ό,τι κι αν λένε οι προσκυνητές του συστήματος εμείς γουστάρουμε που είμαστε ταγμένοι ακόμα στην ουτοπία. Στην ουτοπία που από αύριο θα είναι ο μοναδικός προορισμός του χάρτη. ΟΧΙ γιατί γουστάρουμε που έχουμε την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει. Γουστάρουμε και δε μετανιώνουμε για τίποτα. ΟΧΙ, λοιπόν. Λέμε ΟΧΙ. Ένα μεγάλο γαμημένο αριστερό -οχι κομματικό- ΟΧΙ.

Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης