Στις καθημερινές μας συναναστροφές και επαφές, σε
επαγγελματικό όσο και γενικότερα σε κοινωνικό επίπεδο, έρχονται και πάνε, δεξιά
κι αριστερά, τα γνωστά συνοδευτικά, όπως συνάδελφοι, συνεργάτες, σύντροφοι,
συναγωνιστές, συνάνθρωποι.
Από συνήθεια και μόνο οι χαρακτηρισμοί αυτοί ξεστομίζονται
δήθεν στην βάση ενός, θεωρητικού πάντα, θετικού μηνύματος για ένα σύνολο
ανθρώπων που υποκρινόμαστε εμπαίζοντας ουσιαστικά τον ίδιο μας τον εαυτό.
Τι το θέλουμε αυτό το συν μπροστά από το αδελφοί όταν
καθένας μόνο για το τομάρι του κόπτεται και εκμεταλλεύεται τους υπόλοιπους για
ίδιον όφελος. Έχουμε αποδειχτεί πολύ μικροί και λίγοι για να κάνουμε χρήση της
λέξης αδελφός όταν η έννοια αυτής έχει προσβληθεί βάναυσα κι έχει χάσει την
αρχική σημασία που μας μετέδωσε ο Ιησούς.
Ποιο συν να κολλήσεις δίπλα στο εργάτες όταν θα όφειλε ο
καθένας να μεριμνά για όλους και όλοι για τον έναν, αλλά στην πράξη μια μικρή
μειοψηφία αγκομαχά και οι υπόλοιποι απλά αδιαφορούν και άλλοι βολεύονται;
Ποιοι είναι οι αγνοί σύν-τροφοι που δεν υποκύπτουν στο εγώ
τους και με ανιδιοτέλεια στέκονται δίπλα στους «συντρόφους» τους;
Για ποιους κοινούς αγώνες να μιλήσουμε όταν κάποιοι
ονειρεύονται δικαιοσύνη, ισότητα και κάποιοι άλλοι ρουφώντας το αίμα των
συν-αγωνιστών επιδιώκουν την οικειοποίηση διαχρονικών κατακτήσεων;
Και πέραν όλων αυτών είμαστε και συν-άνθρωποι γιατί πονάμε
για τα προβλήματα των διπλανών, κλαίμε και προσευχόμαστε για τους αρρώστους,
κάνουμε φιλανθρωπίες, καλές πράξεις και προπάντων μεγάλο σταυρό.
Ζούμε μέσα στο ψέμα και στην υποκρισία. Η αυτογνωσία και η
αυτοκριτική είναι άγνωστες λέξεις για όλους μας. Τις απωθούμε με βδελυγμία
γιατί ο εγωισμός έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας, γιατί μισούμε την ταπείνωση και
έτσι δεν μένει καμιά πόρτα ανοικτή για να απελευθερωθούμε από την εγωπάθεια. Το
εγώ μας κρατάει μόνιμα δέσμιους στην αμαρτία.
Ο παραμερισμός του εμείς για το εγώ είναι η βαθύτερη αιτία
για την κρίση που ταλανίζει την εποχή μας. Κι όταν σε κάποιες συνομιλίες ή σε
κάποια γραπτά κείμενα γίνεται λόγος για την επικράτηση του εμείς, οι πολλοί χλευάζουν
τον πρεσβευτή του συνόλου, του προσάπτουν τον χαρακτηρισμό του ρομαντικού, του
ονειροπόλου, τον απομονώνουν γιατί αυτοί είναι οι «επαναστάτες» του εγώ.
Μην αναζητούμε λογιστικοοικονομικά προγράμματα και χρηματοδοτικές μεθόδους για να αποκαταστήσουμε
την τάξη και την ομαλότητα από την κρίση που είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής
μας διαστροφής. Στο σημείο όπου έχουμε διολισθήσει πρέπει να προβληματιστούμε
και να επικεντρωθούμε σε έννοιες που δεν είναι πολύπλοκες και δυσνόητες, ούτε
χρειάζονται ανώτερες σπουδές.
Ας στραφούμε λιγάκι στα απλά, στα αγνά και ανθρώπινα.
Δυστυχώς όμως αυτή η απλότητα, η αγνότητα και η ανθρωπιά
στέρεψαν γιατί ζούμε στην έρημο της εγωκεντρικότητας.
Αν έχουμε να δώσουμε πολλούς αγώνες στη ζωή μας ο πιο
δύσκολος από όλους είναι αυτός που θα νικήσει το εγώ για να σωθεί το εμείς.
Αυτή είναι η μάχη που απαιτείται για να ανατραπεί το κατεστημένο που εμείς
εγκαθιδρύσαμε.
Αν εμείς είμαστε καλά το εγώ θα είναι ακόμη καλύτερα γιατί
θα έχει καθαρή και τη συνείδηση του.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
