Η μέρα ξημέρωσε με ήλιο παρά το γεγονός ότι το βράδυ της
Πέμπτης έριξε βροχή με το τουλούμι. Στο
ΚΤΕΛ Πιερίας 15 " γενναίοι" σχεδόν όλων των ηλικιών μπήκαμε
αποφασισμένοι στο λεωφορείο για να πάμε Αθήνα. Η ατμόσφαιρα όπως και ο οδηγός
χαλαρή, λίγο χαβαλέ λίγο κουβέντα για τους δρόμους και τους αγρότες. Η
συμπαθέστατη γιαγιά στη διπλανή σειρά με ρωτά από ποιο δρόμο θα πάμε με αγωνία.
Της λέω από Ελασσόνα κάνουμε το Σταυρό
μας και ξεκινάμε. Λίγα χιλιόμετρα μετά ένας τύπος με σημαιούλα μας κάνει και
νόημα να πάμε σιγά με προσοχή λες και πηγαίναμε με 100 σε διπλή εθνική, γιατί
έκαναν κάποιες παρεμβάσεις στο δρόμο!! Έλεος δηλαδή δεν μας φτάνουν όλα τα άλλα
σε ένα δρόμο που κυκλοφορούν φορτηγά νταλίκες λεωφορεία και αυτοκίνητα, κάντε
και παρεμβάσεις ρε! Κοιτάω στην τσάντα και τι διαπιστώνω; Δεν πήρα και χάπια μαζί,
κανά παυσίπονο, γιατί τη βλέπω την
πίεση, οσονούπω ανεβαίνει!
Μετά από 47 λεπτά φτάνουμε και περνάμε από τον Άγιο Δημήτριο
και συνεχίζουμε μια διαδρομή για γερά στομάχια με ωραιότατες στροφές για τις
οποίες σας συμβουλεύω να μην φάτε νωρίτερα. Στο μεταξύ η γριούλα απέναντι μου κάνει
σε τακτική επανάληψη τον σταυρό της. Για να κοιμηθείς ούτε λόγος το στομάχι έχει
εντελώς διαφορετική άποψη. Ενδιάμεσα
βλέπουμε λίγα τρακτέρ γιατί η καλύτερη πρόσβαση που έχουμε είναι από τις
βουνοκορφές προς την εθνική οδό. Εκεί κατά τη Λάρισα παίρνω μάτι τα τρακτέρια
παρατεταγμένα και ψυχή καμιά.
Ο οδηγός ενημερώνει τους συναδέλφους του για τους δρόμους
για την κίνηση, βλέπετε και αυτοί μαζί με εμάς κάνουν tour στην Ελλάδα και ας
μην το επέλεξαν.
Στις 1.50 μετά από 4,5 ώρες ταξίδι φτάνουμε στη Λαμία στο
γνωστό " Νέα Ρούμελη" όπου εκεί υποδεχόμαστε ένα κύμα προσφύγων στο χώρο
με προορισμό την Αθήνα μοιρασμένο σε δυο πούλμαν.
Η εξουθένωση και η ταλαιπωρία σε πρώτο πλάνο και η αγωνία τώρα
αλλάζει προσανατολισμό. Θα είναι ανοιχτά στο Μπράλο; Θα προλάβουμε;
Ο καθένας σε αυτό το λεωφορείο όλοι άγνωστοι μεταξύ μας,
κουβαλά την δική του ιστορία, αγωνία, λόγο ή λόγους που τον οδηγούν στην Αθήνα,
καλούς ή κακούς. Όμως μια σιωπηλή αλληλεγγύη υπάρχει σε όλους μας γιατί ο ένας
αναγνωρίζει στον άλλο το θάρρος να
ταξιδεύει μη γνωρίζοντας ακριβώς πότε και πώς θα φτάσει.
Και εκεί στη μέση του δρόμου που θα τον είχαμε κομμένο όπως
τα Τέμπη θα στήναμε σούβλες και θα λέγαμε " ο αγώνας θέλει
καλοπέραση" .
Όχι αδελφέ αυτό δεν είναι δημοκρατία και εσείς ζητάτε
διάλογο. Η δημοκρατία σας σταμάτησε τη μέρα που κλείσατε τους δρόμους, τη μέρα
που μου αφαιρέσατε το δικαίωμα της επιλογής, τη μέρα που εσείς αναλάβατε το
face control των εθνικών οδών.
Το λεωφορείο ξεκινά και πάλι για Αθήνα και η συμπαθέστατη
γριούλα δίπλα μου που πριν μας κέρασε καραμέλες, κάνει και πάλι το σταυρό
της...
