-Στο Μετρό-
Τα βήματα μου, κουρασμένα,
Κατεβαίνουνε σκαλιά , χιλιοπερπατημένα.
Σε ένα βαγόνι του Μετρό, στην πόρτα ακουμπισμένος,
Στις σκέψεις μου κι’ απόψε, νοιώθω βυθισμένος.
Το βλέμμα μου εκεί, μα το μυαλό μου ξεχασμένο,
Ταξίδι κοντινό, χωρίς προορισμό,
Τον εαυτό μου νοιώθω, σε διαδρομές παγιδευμένο.
Βλέποντας έξω από το τζάμι το θολό,
Παντού ομίχλη, τοπίο σκοτεινό.
Μορφές θλιμμένες, καημοί μοναχικοί,
Σκέψεις και δρόμοι, διαφορετικοί!
Το βαγόνι της ζωή μας,
Σταματάει σε όλους τους σταθμούς,
Φορτώνει και αδειάζει αναμνήσεις
Και μας αφήνει στο τέλος μοναχούς.
Ένα Μετρό είναι η ζωή μας,
Που κουβαλάει μέσα του ψυχές,
Φορτώνει και αδειάζει συγκινήσεις,
Χωρίς ποτέ να νοιώθει ενοχές.
Οι αναμνήσεις μου , σε τσάντα, παλιά, ξεθωριασμένη,
Ζωή παράξενη και αλλοτριωμένη,
Με συνοδεύει πάντα σε διαδρομές μοναχικές,
Μέσα της, θλίψη και ελάχιστες χαρές.
Στον τελευταίο μας σταθμό, παντού σκοτάδι,
Τρέχοντας, χάνομαι στο πλήθος βιαστικά,
Την τσάντα μου κρατώ, σφιχτά στην αγκαλιά μου,
Τις αναμνήσεις και τα κρυμμένα μυστικά μου.
Το βαγόνι της ζωή μας,
Σταματάει σε όλους τους σταθμούς,
Φορτώνει και αδειάζει αναμνήσεις
Και μας αφήνει στο τέλος μοναχούς.
Ένα Μετρό είναι η ζωή μας,
Που κουβαλάει μέσα του ψυχές,
Αδειάζει και φορτώνει συγκινήσεις,
Χωρίς ποτέ να νοιώθει ενοχές.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
