Αρχικά πρέπει να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι ένας άξιος άνθρωπος, ένας σύγχρονος και ειλικρινής πολιτικός με ξεκάθαρο και σαφές πολιτικό στίγμα.
Ο Κυριάκος αποτελεί ίσως τη μοναδική ελπίδα για τη σωτηρία της πατρίδας μας, για να βγούμε με τρόπο συντεταγμένο από την οικονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα από το 2010 και μετά. Είναι ένας άνθρωπος τον οποίο οφείλουμε να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις, καθώς ζητούμενο για εμάς είναι το συμφέρον της Ελλάδας και η ανατροπή της εθνικά επικίνδυνης κυβέρνησης του κυρίου Τσίπρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως δεν είναι αλάνθαστος, κάτι που έγινε σαφές με τον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα της ΟΝΝΕΔ τόσο ουσιαστικά, όσο και επικοινωνιακά. Ως μέλος της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ κατά τα φοιτητικά μου χρόνια αλλά και της ΟΝΝΕΔ έχω μάθει καλά ότι η καλοπροαίρετη κριτική, η πολυφωνία και η σύνθεση τάσεων και διαφορετικών απόψεων είναι οξυγόνο για κάθε πολιτικό χώρο. Το παρόν άρθρο λοιπόν δεν έχει σκοπό να καλλιεργήσει κλίμα εσωστρέφειας, αλλά να ασκήσει ωφέλιμη και απαραίτητη κριτική.
Οι επικοινωνιακοί χειρισμοί του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας αμαύρωσαν την εικόνα της ΟΝΝΕΔ, της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ αλλά και της «γαλάζιας νεολαίας» γενικότερα στην κοινωνία. Με ευθύνη και των ΜΜΕ παρουσιάστηκε η ιστορική αυτή οργάνωση ως πεδίο σύγκρουσης ομάδων και παραγόντων, ως μια οργάνωση ηθικά μεμπτή, ως ένα απόστημα στον κορμό της Νέας Δημοκρατίας το οποίο επιτέλους έσπασε. Στιγματίστηκαν άνθρωποι οι οποίοι αγωνίστηκαν σε δύσκολους καιρούς με πάθος και ανιδιοτέλεια, με μοναδικά τους όπλα τις αξίες, τις αρχές και τις πολιτικές τους προτάσεις. Δόθηκε τέλος η ευκαιρία σε ορισμένους καιροσκόπους να κερδίσουν «πολιτικό» χώρο και να υποδυθούν με περίσσιο θράσος το ρόλο του τιμητή.
Πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι η παραπάνω εικόνα ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Η οικονομική κρίση που συντάραξε τη χώρα μας από το 2010 και μετά έφερε τρομερές ανακατατάξεις στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η γαλάζια νεολαία πέρασε ίσως τα πιο δύσκολά της χρόνια από τη μεταπολίτευση και μετά. Στην εποχή του όψιμου επαναστατισμού, θεωρίες περί περήφανης διαπραγμάτευσης, σκισίματος μνημονίων και … ζουρνάδων βρήκαν ένθερμους υποστηρικτές σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής νεολαίας. Ο ορθολογισμός, η οικονομία των αριθμών και η προσπάθεια να ζήσουμε επιτέλους με τις δικές μας δυνάμεις αποδείχθηκαν ιδέες ιδιαίτερα αντιδημοφιλείς στην Ελλάδα της κρίσης, σε μια κοινωνία που διψούσε και διψάει για ανέφικτες, ανώδυνες λύσεις.
Το αρνητικό αυτό κλίμα δυστυχώς έδιωξε αρκετούς νέους από τις τάξεις της γαλάζιας παράταξης. Αυτοί που έμειναν όμως, αυτοί που βγήκαν μπροστά και εξέφρασαν δημόσια τις απόψεις τους ήταν πιο πεισμωμένοι, πιο δυναμικοί και πιο αποτελεσματικοί σε σχέση με τους προκατόχους τους. Ήταν πρωτοπόροι στη μάχη της ιδεολογίας και έδωσαν μάχες σε αντίξοες συνθήκες στα Πανεπιστήμια, στους κοινωνικούς χώρους και στους χώρους εργασίας κρατώντας Θερμοπύλες. Θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, ότι από το 2009 ακόμα μιλούσαμε στις Γενικές Συνελεύσεις για φιλελευθερισμό, αξιολόγηση, επιχειρηματικότητα και σύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τον ιδιωτικό τομέα. Έπρεπε να περάσουν οκτώ σχεδόν χρόνια για να κάνει η Νέα Δημοκρατία τη στροφή στο φιλελευθερισμό, να εκφράσει πολιτικές και θέσεις που εδώ και χρόνια έχουν παγιωθεί στη συνείδηση της γαλάζιας νεολαίας.
Όχι λοιπόν, δεν είναι η Νεολαία το πρόβλημα. Τόσο η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, όσο και η ΟΝΝΕΔ έδωσαν και εξακολουθούν να δίνουν μάχες με ψηλά το κεφάλι, μακριά από συμφέροντα και προσωπικά οφέλη. Στις δύσκολες μέρες που θα ακολουθήσουν λοιπόν είναι απαραίτητο να αξιοποιηθούν νέες και νέοι με αρχές, άνθρωποι που έχουν δώσει μάχες και αξιόλογα δείγματα γραφής. Στην τελική το ήθος, η μαχητικότητα και οι ιδέες ΔΕ διαγράφονται.
Γιώργος Μπάκος
Πολιτικός Μηχανικός ΑΠΘ
πρ. Αντιπρόεδρος ΟΝΝΕΔ Πιερίας
μέλος Οργ. Επιτρ. 10ου Συνεδρίου ΟΝΝΕΔ
Οι επικοινωνιακοί χειρισμοί του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας αμαύρωσαν την εικόνα της ΟΝΝΕΔ, της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ αλλά και της «γαλάζιας νεολαίας» γενικότερα στην κοινωνία. Με ευθύνη και των ΜΜΕ παρουσιάστηκε η ιστορική αυτή οργάνωση ως πεδίο σύγκρουσης ομάδων και παραγόντων, ως μια οργάνωση ηθικά μεμπτή, ως ένα απόστημα στον κορμό της Νέας Δημοκρατίας το οποίο επιτέλους έσπασε. Στιγματίστηκαν άνθρωποι οι οποίοι αγωνίστηκαν σε δύσκολους καιρούς με πάθος και ανιδιοτέλεια, με μοναδικά τους όπλα τις αξίες, τις αρχές και τις πολιτικές τους προτάσεις. Δόθηκε τέλος η ευκαιρία σε ορισμένους καιροσκόπους να κερδίσουν «πολιτικό» χώρο και να υποδυθούν με περίσσιο θράσος το ρόλο του τιμητή.
Πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι η παραπάνω εικόνα ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Η οικονομική κρίση που συντάραξε τη χώρα μας από το 2010 και μετά έφερε τρομερές ανακατατάξεις στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η γαλάζια νεολαία πέρασε ίσως τα πιο δύσκολά της χρόνια από τη μεταπολίτευση και μετά. Στην εποχή του όψιμου επαναστατισμού, θεωρίες περί περήφανης διαπραγμάτευσης, σκισίματος μνημονίων και … ζουρνάδων βρήκαν ένθερμους υποστηρικτές σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής νεολαίας. Ο ορθολογισμός, η οικονομία των αριθμών και η προσπάθεια να ζήσουμε επιτέλους με τις δικές μας δυνάμεις αποδείχθηκαν ιδέες ιδιαίτερα αντιδημοφιλείς στην Ελλάδα της κρίσης, σε μια κοινωνία που διψούσε και διψάει για ανέφικτες, ανώδυνες λύσεις.
Το αρνητικό αυτό κλίμα δυστυχώς έδιωξε αρκετούς νέους από τις τάξεις της γαλάζιας παράταξης. Αυτοί που έμειναν όμως, αυτοί που βγήκαν μπροστά και εξέφρασαν δημόσια τις απόψεις τους ήταν πιο πεισμωμένοι, πιο δυναμικοί και πιο αποτελεσματικοί σε σχέση με τους προκατόχους τους. Ήταν πρωτοπόροι στη μάχη της ιδεολογίας και έδωσαν μάχες σε αντίξοες συνθήκες στα Πανεπιστήμια, στους κοινωνικούς χώρους και στους χώρους εργασίας κρατώντας Θερμοπύλες. Θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, ότι από το 2009 ακόμα μιλούσαμε στις Γενικές Συνελεύσεις για φιλελευθερισμό, αξιολόγηση, επιχειρηματικότητα και σύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τον ιδιωτικό τομέα. Έπρεπε να περάσουν οκτώ σχεδόν χρόνια για να κάνει η Νέα Δημοκρατία τη στροφή στο φιλελευθερισμό, να εκφράσει πολιτικές και θέσεις που εδώ και χρόνια έχουν παγιωθεί στη συνείδηση της γαλάζιας νεολαίας.
Όχι λοιπόν, δεν είναι η Νεολαία το πρόβλημα. Τόσο η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, όσο και η ΟΝΝΕΔ έδωσαν και εξακολουθούν να δίνουν μάχες με ψηλά το κεφάλι, μακριά από συμφέροντα και προσωπικά οφέλη. Στις δύσκολες μέρες που θα ακολουθήσουν λοιπόν είναι απαραίτητο να αξιοποιηθούν νέες και νέοι με αρχές, άνθρωποι που έχουν δώσει μάχες και αξιόλογα δείγματα γραφής. Στην τελική το ήθος, η μαχητικότητα και οι ιδέες ΔΕ διαγράφονται.
Γιώργος Μπάκος
Πολιτικός Μηχανικός ΑΠΘ
πρ. Αντιπρόεδρος ΟΝΝΕΔ Πιερίας
μέλος Οργ. Επιτρ. 10ου Συνεδρίου ΟΝΝΕΔ
