Στην πόλη μου όταν έρχομαι, να βρω τον εαυτό μου,
Παλιούς μου φίλους συναντώ, να ζήσω το όνειρό μου.
Να φύγω από τις έννοιες μου, να θυμηθώ, να κλάψω,
Για τους παλιούς τους φίλους μου, τραγούδια να τους γράψω.
ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΟΥ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ,ΣΑΝ ΑΔΕΛΦΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ,
ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ,ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΝΑ ΑΝΤΕΧΕΙΣ.
Τα λόγια του πατέρα μου, με αγάπη θα θυμάμαι,
Με έμαθε, φίλο αληθινό, ποτέ να μην φοβάμαι.
Μικροί ,παρέες τρέχαμε, στους δρόμους, στην πλατεία,
Κρυφτό, ξυλίκι, παίζαμε, ξένοιαστοι με μανία.
Όταν το βράδυ φτάναμε, στο σπίτι κουρασμένοι,
Κοιμόμασταν χαρούμενοι και πάντα ευτυχισμένοι.
ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΟΥ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ,ΣΑΝ ΑΔΕΛΦΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ,
ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ,ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΝΑ ΑΝΤΕΧΕΙΣ
Τα λόγια του πατέρα μου, με αγάπη θα θυμάμαι,
Με έμαθε, φίλο αληθινό, ποτέ να μην φοβάμαι.
Κι’αν κάποιοι φίλοι χάθηκαν, για πάντα απ’την ζωή μας,
Οι αναμνήσεις, δίνουνε κουράγιο, στην ψυχή μας.
Χαράξανε τα ίχνη τους στους δρόμους στις πλατείες,
Πάντα θα τους θυμόμαστε, μετρώντας, απουσίες….
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
