Στοχαστικές σκέψεις, στα ενδότερα, του είναι,
Φέγγουν αχνά από ασίγαστη σπίθα.
Φτωχή καρδιά, η σπίθα μέσα σου άναψε,
Εσωτερική φλόγα, καταστρέφει τα Πρέπει.
Δεν μπορείς και δεν θέλεις ν’αντισταθείς,
Στη φωτιά που σε κυκλώνει,
Απεναντίας, δίνεις το προσάναμμα,
Για να κάνεις στάχτη,
Τη μάσκα, τα περιττά φκιασίδια,
Που αποτελούν, ένα αδέξιο τρόπο κάλυψης,
Του φόβου της γνήσιας έκφρασης.
Μόνο έτσι, με την αποσύνθεση, γιατί όχι?
Την καταστροφή, θα μπορέσουν να δουν,
Τα ίδια τα μάτια της ψυχής σου,
Την αρχική και γνήσια, απέριττη σύνθεση,
Της μετουσιωμένης ύλης.
Της ύλης ,που κυκλοφορεί ανάμεσά μας,
Αναζητώντας αισθήματα-συναισθήματα,
Αλλοτινών ειλικρινών εποχών.
Μάταια όμως, γιατί στην εποχή μας,
Κυκλοφορεί, μόνο υποκρισία, αναλγησία
Και πολύ ΔΗΘΕΝ…
ΟΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΟΜΩΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ..
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
