Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από το φίλαθλο κόσμο της Κατερίνης και της Πιερίας για την απόφαση παραίτησής μου από το Δ.Σ. του συλλόγου ΣΦΚ ΠΙΕΡΙΚΟΣ, αλλά θέλω να σεβαστείτε την απόφασή μου. Επίσης να ζητήσω συγγνώμη αν φέρθηκα σε κάποια στιγμή άσχημα με τη συμπεριφορά μου, αλλά πάντα πρόσεχα πολύ καλά τι θα πω ώστε να μην πληγώσω κανέναν και ουδέποτε προσπάθησα να πληγώσω κάποιον. Νομίζω ότι πληγώθηκα αρκετές φορές χωρίς φυσικά να το δείξω διότι το χαμόγελό μου δεν το είχα ξεχάσει σπίτι, ευτυχώς το είχα πάντα μαζί μου.
Θέλω να γνωρίζετε ότι πάντα κοίταγα το καλό και το συμφέρον του μεγάλου συλλόγου μας, αφιερώνοντας αρκετές ώρες εντός γηπέδου και εκτός γηπέδου, προβάλλοντας πάντα την αγαπημένη μας ομάδα τον ΠΙΕΡΙΚΟ μας σ΄ όλη την επικράτεια.
Στις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη του νέου Δ.Σ. του συλλόγου μας έλαβα μέρος με μεγάλο σεβασμό, ενθουσιασμό και ενδιαφέρον ορμώμενος από διάθεση και επιθυμία να βοηθήσω και να ασχοληθώ με την ιδέα του ΠΙΕΡΙΚΟΥ μας διότι ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ δεν τελειώνει ποτέ. Με διάθεση να βοηθήσω στην υλοποίηση και ευόδωση των όποιων στόχων μας.
Οδηγός και βοηθός μου σε αυτήν την επιλογή μου στάθηκε και θα στέκεται πάντοτε η αγάπη μου για ότι αφορά τη μελανόλευκη ομάδα τον ΠΙΕΡΙΚΟ.
Στις θητείες μου μέχρι τώρα στα Δ.Σ. του συλλόγου σχημάτισα μια αξιόλογη εικόνα ώστε να παρακινηθεί κάποιος να αφιερώσει τον χρόνο, χρόνο που θα μπορούσε φυσικά να τον αφιερώσει κάπου αλλού στα πρόσωπα που αγαπά. Έτσι φθάσαμε στο οριακό σημείο μετά από γενικές συνελεύσεις να καταλήξει σε μια διοίκηση που οι άνθρωποι προς τιμή τους έβαλαν τον εαυτό τους μπροστά στο αδιέξοδο που θα κατέληγε.
Το νέο Δ.Σ. ξεκίνησε άμεσα με τη λειτουργία και την οργάνωση του συλλόγου αμέσως την επομένη ημέρα.
Αισθάνθηκα όμως την ανάγκη να δηλώσω την συμπαράστασή μου στο δύσκολο έργο του Δ.Σ. που γίνεται ακόμα δυσκολότερο από τους ψιθύρους που εξαπολύονται στην πόλη μας.
Θέλω μέσα από την ψυχή μου να παραμείνουμε δίπλα στο νέο Δ.Σ. και συμπαραστάτες στην καθημερινότητά τους, στις αγωνίες τους και στις προσπάθειές τους.
Σε προσωπικό επίπεδο δηλώνω ότι μετά από τις τελευταίες εξελίξεις, τα ψυχολογικά μου αποθέματα δεν επαρκούν για να μπορέσω να συνεχίσω και να προσφέρω την αγάπη μου στους ανθρώπους που αγάπησα στο προηγούμενο Δ.Σ. και θα αγαπούσα στο νέο Δ.Σ.
Τέλος θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα υπόλοιπα μέλη του νέου Δ.Σ. για τη θέση που μου πρότειναν, δίνοντας την υπόσχεση και δέσμευση ότι θα είμαι δίπλα στην ομάδα που αγάπησα και θα συνδράμω όπως μπορώ σαν απλός στρατιώτης.
Θα ήθελα να ζητήσω μια υπόσχεση από τα δυο διοικητικά συμβούλια το απερχόμενο και το νέο ότι δεν έχουνε να χωρίσουνε τίποτα μεταξύ τους, αλλά απεναντίας τους ενώνουνε πολλά περισσότερα όπως η αγάπη για την ομάδα, η ομόνοια, το μεγαλείο και οι χρυσές σελίδες της ιστορίας του ΠΙΕΡΙΚΟΥ. Πρέπει να το καταλάβουμε η ομάδα, η πόλη της Κατερίνης και ο νομός Πιερίας μας θέλει ενωμένους και δυνατούς για να μπορέσουμε να πορευτούμε στο μέλλον που όλοι ζούμε να το δούμε κάποτε να γίνεται πραγματικότητα και ας αποθάνουμε.
Εύχομαι τέλος με προσευχή στον «Ύψιστο» μετά από αυτές τις τελευταίες εξελίξεις και παρά την ιδιόμορφη κατάσταση να συσπειρωθούμε όλοι μαζί και να αφήσουμε τα κινητά στην άκρη, διότι μόνο οι προσωπικές επαφές και συναντήσεις φέρνουν αποτελέσματα.
Να αφήσουμε το νέο Δ.Σ. να συνεχίσει τον προγραμματισμό του και να το κρίνουμε στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου και όχι πριν ακόμη ξεκινήσει, όπως κρίναμε στο τέλος και το απερχόμενο Δ.Σ. στην πρόσφατη γενική συνέλευση.
Θέλω μέσα από την καρδιά μου να ευχαριστήσω όλα τα διοικητικά συμβούλια, όλους τους δημοσιογράφους, αθλητικογράφους, ΜΜΕ που είχα την τύχη να συνεργαστώ και να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους κάνοντας νέους φίλους και θυμάμαι σαν και τώρα τη στιγμή που πήρα τηλέφωνο τον κ. Τσιτιρόκη και του έθεσα μόνος την υποψηφιότητά μου στην κρίση του. Να ευχαριστήσω τους δυο προέδρους του ΣΦΚ ΠΙΕΡΙΚΟΥ, τον κ. Αθανασιάδη και τον κ. Σαραηλίδη και να βρεθούν δια ζώσης να τα πούνε διότι εμείς οι Έλληνες τουλάχιστον ξέρουμε από πολιτισμό και δεν θα μας κάνουν μαθήματα οι ξένοι με τα μηνύματα.
Με αυτές τις λίγες σκέψεις μου σας παραπέμπω να διαβάσετε και το επόμενο κείμενο που ακολουθεί ως επίλογο στις σκέψεις που έχω κάνει.
Σας ευχαριστώ όλους που μου δώσατε την ευκαιρία να ζήσω το όνειρο.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Βασίλης Τσακιρίδης
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που θύμωνε με το παραμικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη. Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν.
Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε το γιο του απ' το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε:
"Πολύ καλά τα κατάφερες γιε μου, για δες όμως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν.
Όταν είσαι θυμωμένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον, και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα."
Θέλω να γνωρίζετε ότι πάντα κοίταγα το καλό και το συμφέρον του μεγάλου συλλόγου μας, αφιερώνοντας αρκετές ώρες εντός γηπέδου και εκτός γηπέδου, προβάλλοντας πάντα την αγαπημένη μας ομάδα τον ΠΙΕΡΙΚΟ μας σ΄ όλη την επικράτεια.
Στις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη του νέου Δ.Σ. του συλλόγου μας έλαβα μέρος με μεγάλο σεβασμό, ενθουσιασμό και ενδιαφέρον ορμώμενος από διάθεση και επιθυμία να βοηθήσω και να ασχοληθώ με την ιδέα του ΠΙΕΡΙΚΟΥ μας διότι ο ΠΙΕΡΙΚΟΣ δεν τελειώνει ποτέ. Με διάθεση να βοηθήσω στην υλοποίηση και ευόδωση των όποιων στόχων μας.
Οδηγός και βοηθός μου σε αυτήν την επιλογή μου στάθηκε και θα στέκεται πάντοτε η αγάπη μου για ότι αφορά τη μελανόλευκη ομάδα τον ΠΙΕΡΙΚΟ.
Στις θητείες μου μέχρι τώρα στα Δ.Σ. του συλλόγου σχημάτισα μια αξιόλογη εικόνα ώστε να παρακινηθεί κάποιος να αφιερώσει τον χρόνο, χρόνο που θα μπορούσε φυσικά να τον αφιερώσει κάπου αλλού στα πρόσωπα που αγαπά. Έτσι φθάσαμε στο οριακό σημείο μετά από γενικές συνελεύσεις να καταλήξει σε μια διοίκηση που οι άνθρωποι προς τιμή τους έβαλαν τον εαυτό τους μπροστά στο αδιέξοδο που θα κατέληγε.
Το νέο Δ.Σ. ξεκίνησε άμεσα με τη λειτουργία και την οργάνωση του συλλόγου αμέσως την επομένη ημέρα.
Αισθάνθηκα όμως την ανάγκη να δηλώσω την συμπαράστασή μου στο δύσκολο έργο του Δ.Σ. που γίνεται ακόμα δυσκολότερο από τους ψιθύρους που εξαπολύονται στην πόλη μας.
Θέλω μέσα από την ψυχή μου να παραμείνουμε δίπλα στο νέο Δ.Σ. και συμπαραστάτες στην καθημερινότητά τους, στις αγωνίες τους και στις προσπάθειές τους.
Σε προσωπικό επίπεδο δηλώνω ότι μετά από τις τελευταίες εξελίξεις, τα ψυχολογικά μου αποθέματα δεν επαρκούν για να μπορέσω να συνεχίσω και να προσφέρω την αγάπη μου στους ανθρώπους που αγάπησα στο προηγούμενο Δ.Σ. και θα αγαπούσα στο νέο Δ.Σ.
Τέλος θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα υπόλοιπα μέλη του νέου Δ.Σ. για τη θέση που μου πρότειναν, δίνοντας την υπόσχεση και δέσμευση ότι θα είμαι δίπλα στην ομάδα που αγάπησα και θα συνδράμω όπως μπορώ σαν απλός στρατιώτης.
Θα ήθελα να ζητήσω μια υπόσχεση από τα δυο διοικητικά συμβούλια το απερχόμενο και το νέο ότι δεν έχουνε να χωρίσουνε τίποτα μεταξύ τους, αλλά απεναντίας τους ενώνουνε πολλά περισσότερα όπως η αγάπη για την ομάδα, η ομόνοια, το μεγαλείο και οι χρυσές σελίδες της ιστορίας του ΠΙΕΡΙΚΟΥ. Πρέπει να το καταλάβουμε η ομάδα, η πόλη της Κατερίνης και ο νομός Πιερίας μας θέλει ενωμένους και δυνατούς για να μπορέσουμε να πορευτούμε στο μέλλον που όλοι ζούμε να το δούμε κάποτε να γίνεται πραγματικότητα και ας αποθάνουμε.
Εύχομαι τέλος με προσευχή στον «Ύψιστο» μετά από αυτές τις τελευταίες εξελίξεις και παρά την ιδιόμορφη κατάσταση να συσπειρωθούμε όλοι μαζί και να αφήσουμε τα κινητά στην άκρη, διότι μόνο οι προσωπικές επαφές και συναντήσεις φέρνουν αποτελέσματα.
Να αφήσουμε το νέο Δ.Σ. να συνεχίσει τον προγραμματισμό του και να το κρίνουμε στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου και όχι πριν ακόμη ξεκινήσει, όπως κρίναμε στο τέλος και το απερχόμενο Δ.Σ. στην πρόσφατη γενική συνέλευση.
Θέλω μέσα από την καρδιά μου να ευχαριστήσω όλα τα διοικητικά συμβούλια, όλους τους δημοσιογράφους, αθλητικογράφους, ΜΜΕ που είχα την τύχη να συνεργαστώ και να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους κάνοντας νέους φίλους και θυμάμαι σαν και τώρα τη στιγμή που πήρα τηλέφωνο τον κ. Τσιτιρόκη και του έθεσα μόνος την υποψηφιότητά μου στην κρίση του. Να ευχαριστήσω τους δυο προέδρους του ΣΦΚ ΠΙΕΡΙΚΟΥ, τον κ. Αθανασιάδη και τον κ. Σαραηλίδη και να βρεθούν δια ζώσης να τα πούνε διότι εμείς οι Έλληνες τουλάχιστον ξέρουμε από πολιτισμό και δεν θα μας κάνουν μαθήματα οι ξένοι με τα μηνύματα.
Με αυτές τις λίγες σκέψεις μου σας παραπέμπω να διαβάσετε και το επόμενο κείμενο που ακολουθεί ως επίλογο στις σκέψεις που έχω κάνει.
Σας ευχαριστώ όλους που μου δώσατε την ευκαιρία να ζήσω το όνειρο.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Βασίλης Τσακιρίδης
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που θύμωνε με το παραμικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη. Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν.
Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε το γιο του απ' το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε:
"Πολύ καλά τα κατάφερες γιε μου, για δες όμως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν.
Όταν είσαι θυμωμένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον, και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα."
