Με καίρια τεράστια ευθύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων, που οδήγησαν τη χώρα στη δίνη της κρίσης και των μνημονίων, έπαψαν να λειτουργούν τα τέσσερα εργοστάσια παραγωγής ζάχαρης της χώρας μας υπό την ευθύνη του Οργανισμού της Ε.Β.Ζ.
Ένας άκρως δυναμικός κλάδος της εγχώριας παραγωγής, που όχι μόνον κάλυπτε τις εσωτερικές ανάγκες, αλλά αποτελούσε ιμάντα χρήσιμων εξαγωγών, οδηγήθηκε -με ακέραιη την ευθύνη των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.- στην απαξίωση και τη νέκρωση, με οδυνηρά αποτελέσματα.
Με τις πολιτικές τους επιλογές φθάσαμε στο σημείο να καταναλώνουμε αποκλειστικά εισαγόμενη ζάχαρη, παραγόμενη και στα Σκόπια. Πολλοί τευτλοπαραγωγοί εξαναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τη δυναμική και προσοδοφόρα αυτή καλλιέργεια εξαιτίας της απαράδεκτης πολιτικής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εκατοντάδες εργατοϋπάλληλοι, που απασχολούνταν στα εργοστάσια της Ε.Β.Ζ., έχασαν τη δουλειά τους και βρέθηκαν στο δρόμο, επειδή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν ενδιαφέρθηκαν για την τύχη τους.
Είναι ακριβώς αυτοί που, αφού οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, ρίχνουν –με περισσό πολιτικό θράσος- κροκοδείλια δάκρυα σήμερα για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Είναι, όμως, επιτακτική ανάγκη, έστω και τώρα, έστω και υπό τις κρατούσες μνημονιακές δεσμεύσεις, να υπάρξει ανάταξη της εγχώριας παραγωγής, στα πλαίσια της προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της οικονομίας και της χώρας μας.
Κομβικό, κρίσιμο και καθοριστικό ρόλο για την επίτευξη του σκοπού αυτού μπορεί να διαδραματίσει αναμφισβήτητα η επαναλειτουργία των τριών τουλάχιστον –σε πρώτη φάση- από τα τέσσερα υφιστάμενα εργοστασίων ζάχαρης.
Η υποδομή υπάρχει, τα διευθυντικά στελέχη της Ε.Β.Ζ. επίσης (των οποίων ο ρόλος θα πρέπει ενδεχομένως να επανακαθορισθεί με νέο οργανόγραμμα, πάντα με τήρηση, βέβαια, της σχετικής νομοθεσίας).
Δεν λείπει η τεχνογνωσία παραγωγής από τους αγρότες, ούτε από τους εργαζομένους των εργοστασίων, που αναμένουν το «πράσινο φώς» επανακαλλιέργειας τεύτλων και επαναλειτουργίας των εργοστασίων.
Εκείνο που απαιτείται είναι η ισχυρή πολιτική βούληση για την επανάκαμψη ενός από τους πλέον δυναμικούς και αποδοτικούς κλάδους της γεωργοβιομηχανικής παραγωγής.
Για να επιτευχθεί, όμως, ο στόχος αυτός, που δεν είναι εύκολος, απολύτως όμως αναγκαίος, χρειάζεται η στελέχωση της ηγεσίας της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης από τεχνοκρατικά, αλλά κυρίως από πολιτικά στελέχη, διαθέτοντα τα απαραίτητα προσόντα και εμπειρία, αλλά και την έντονη βούληση για ταχύτατη ανάληψη της σχετικής δράσης, προπαντός δε υψηλό αίσθημα ευθύνης για το ρόλο τους.
Ένας άκρως δυναμικός κλάδος της εγχώριας παραγωγής, που όχι μόνον κάλυπτε τις εσωτερικές ανάγκες, αλλά αποτελούσε ιμάντα χρήσιμων εξαγωγών, οδηγήθηκε -με ακέραιη την ευθύνη των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.- στην απαξίωση και τη νέκρωση, με οδυνηρά αποτελέσματα.
Με τις πολιτικές τους επιλογές φθάσαμε στο σημείο να καταναλώνουμε αποκλειστικά εισαγόμενη ζάχαρη, παραγόμενη και στα Σκόπια. Πολλοί τευτλοπαραγωγοί εξαναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τη δυναμική και προσοδοφόρα αυτή καλλιέργεια εξαιτίας της απαράδεκτης πολιτικής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εκατοντάδες εργατοϋπάλληλοι, που απασχολούνταν στα εργοστάσια της Ε.Β.Ζ., έχασαν τη δουλειά τους και βρέθηκαν στο δρόμο, επειδή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν ενδιαφέρθηκαν για την τύχη τους.
Είναι ακριβώς αυτοί που, αφού οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, ρίχνουν –με περισσό πολιτικό θράσος- κροκοδείλια δάκρυα σήμερα για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Είναι, όμως, επιτακτική ανάγκη, έστω και τώρα, έστω και υπό τις κρατούσες μνημονιακές δεσμεύσεις, να υπάρξει ανάταξη της εγχώριας παραγωγής, στα πλαίσια της προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της οικονομίας και της χώρας μας.
Κομβικό, κρίσιμο και καθοριστικό ρόλο για την επίτευξη του σκοπού αυτού μπορεί να διαδραματίσει αναμφισβήτητα η επαναλειτουργία των τριών τουλάχιστον –σε πρώτη φάση- από τα τέσσερα υφιστάμενα εργοστασίων ζάχαρης.
Η υποδομή υπάρχει, τα διευθυντικά στελέχη της Ε.Β.Ζ. επίσης (των οποίων ο ρόλος θα πρέπει ενδεχομένως να επανακαθορισθεί με νέο οργανόγραμμα, πάντα με τήρηση, βέβαια, της σχετικής νομοθεσίας).
Δεν λείπει η τεχνογνωσία παραγωγής από τους αγρότες, ούτε από τους εργαζομένους των εργοστασίων, που αναμένουν το «πράσινο φώς» επανακαλλιέργειας τεύτλων και επαναλειτουργίας των εργοστασίων.
Εκείνο που απαιτείται είναι η ισχυρή πολιτική βούληση για την επανάκαμψη ενός από τους πλέον δυναμικούς και αποδοτικούς κλάδους της γεωργοβιομηχανικής παραγωγής.
Για να επιτευχθεί, όμως, ο στόχος αυτός, που δεν είναι εύκολος, απολύτως όμως αναγκαίος, χρειάζεται η στελέχωση της ηγεσίας της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης από τεχνοκρατικά, αλλά κυρίως από πολιτικά στελέχη, διαθέτοντα τα απαραίτητα προσόντα και εμπειρία, αλλά και την έντονη βούληση για ταχύτατη ανάληψη της σχετικής δράσης, προπαντός δε υψηλό αίσθημα ευθύνης για το ρόλο τους.
Ο πολιτευτής των Ανεξαρτήτων Ελλήνων
ΒΕΤΣΟΣ ΑΝΤΡΕΑΣ