Εναρκτήρια δήλωση νέας συλλογικότητας. Α.Ρ.ΚΙ (Αυτόνομη Ριζοσπαστική Κίνηση)
Δήλωση μελών ΓΣ ΑΔΕΔΥ:
Καταρχήν σε προσωπικό επίπεδο γιατί ανάμεσα στους υπογράφοντες είναι σύντροφοι με τους οποίους πορευτήκαμε σε κοινούς αγώνες και ενωτικά εγχειρήματα της συνδικαλιστικής Αριστεράς όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι όμως, κυρίως, αρνητική εξέλιξη συνολικά για το συνδικαλιστικό κίνημα στο Δημόσιο, καθώς απομειώνει δραματικά τις δυνατότητες παρέμβασης των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ανατρέποντας τους συσχετισμούς υπέρ των συντηρητικών δυνάμεων, υπονομεύοντας στην πράξη την αποφασιστική συμβολή της ΑΔΕΔΥ στην υπεράσπιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, διευρύνει τον κατακερματισμό, συνολικά, των συνδικαλιστικών δυνάμεων, ειδικά σε μια περίοδο που απαιτούνται συγκλίσεις και μετωπικά σχήματα, που μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την επέλαση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, στην ακραία μνημονιακή εκδοχή τους.
Πρόκειται, τέλος, για μια ακατανόητη και αυτοκαταστροφική επιλογή καθώς δεν συντελείται κάτω από τις αναγκαιότητες της συγκυρίας, αλλά από μια ιδεοληπτική εμμονή στην αντιστοίχηση της συνδικαλιστικής παράταξης με τον κομματικό φορέα.
Είναι προφανές πως δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς μπροστά στην προϊούσα αποσύνθεση και τη συνακόλουθη απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος και των συλλογικών του εκφράσεων. Γνωρίζουμε πως μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες με την συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων στο Δημόσιο, συνδικαλιστές και συλλογικότητες με τους οποίους επιδιώκουμε να συναντηθούμε. Με όλους όσοι βρεθήκαμε σε κοινούς αγώνες όλη την προηγούμενη περίοδο ενάντια στα Μνημόνια και τις καταστροφικές πολιτικές τους. Με τους εργαζόμενους/ες των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων και των πλατειών, του εμβληματικού και ανυποχώρητου αγώνα ενάντια στη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις, με όλους/ες που συμμετείχαν στο κίνημα πολιτικής ανυπακοής ενάντια στην «αξιολόγηση» του Μητσοτάκη, με όσους/ες δεν δίστασαν να πουν ΟΧΙ και εξακολουθούν να αγωνίζονται ενάντια στο μνημονιακό μονόδρομο.
Σε αυτή τη συνάντηση δεν μπορούν να μπαίνουν προαπαιτούμενα ιδεολογικής καθαρότητας και πιστοποιητικά κομματικής νομιμοφροσύνης. Το εύρος της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, σε συνδυασμό με τη βαθιά κρίση στην οποία έχει περιέλθει το συνδικαλιστικό κίνημα δεν επιτρέπουν συμπεριφορές αναντίστοιχες της κρισιμότητας των στιγμών και της βούλησης των εργαζομένων.
Προϋποτίθεται όμως μια κριτική σχέση και απόσταση από τον τρόπο λειτουργίας αλλά και παραταξιακές πρακτικές και νοοτροπίες, οι οποίες συνέβαλαν στην απαξίωση και πλέον λειτουργούν υπονομευτικά για τη διεκδικητική δυνατότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Παράλληλα η χρήση των παρατάξεων ως κομματικού βραχίονα (της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης), η αρχηγική κάθετη, γραφειοκρατική και συγκεντρωτική δομή και οι αυστηρές ιεραρχίες συγκροτούν αναχρονισμό που αδυνατεί να απαντήσει αποτελεσματικά στις απαιτήσεις της συγκυρίας.
Ας αναζητήσουμε λοιπόν νέες μορφές οργάνωσης και δράσης ανοιχτές στους εργαζόμενους και στην κοινωνία, αυτόνομες συλλογικότητες που με τη δική τους λειτουργία και τις δικές τους επεξεργασίες θα παρεμβαίνουν αποτελεσματικά στην κοινωνική διαμάχη.
Η παρούσα δήλωση δεν διεκδικεί τις βεβαιότητες ενός μανιφέστου, είναι περισσότερο το ερώτημα, παρά η απάντηση, μια εναρκτήρια πρόταση μιας συζήτησης για το παρόν και το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος που οφείλουμε να ξεκινήσουμε άμεσα.
Τα μέλη του Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ
Η επιλογή των μελών του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ, που αυτοπροσδιορίζονται ως «πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ», να διασπάσουν την κοινή μας παράταξη, αποτελεί αναμφίβολα αρνητική εξέλιξη.
Καταρχήν σε προσωπικό επίπεδο γιατί ανάμεσα στους υπογράφοντες είναι σύντροφοι με τους οποίους πορευτήκαμε σε κοινούς αγώνες και ενωτικά εγχειρήματα της συνδικαλιστικής Αριστεράς όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι όμως, κυρίως, αρνητική εξέλιξη συνολικά για το συνδικαλιστικό κίνημα στο Δημόσιο, καθώς απομειώνει δραματικά τις δυνατότητες παρέμβασης των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ανατρέποντας τους συσχετισμούς υπέρ των συντηρητικών δυνάμεων, υπονομεύοντας στην πράξη την αποφασιστική συμβολή της ΑΔΕΔΥ στην υπεράσπιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, διευρύνει τον κατακερματισμό, συνολικά, των συνδικαλιστικών δυνάμεων, ειδικά σε μια περίοδο που απαιτούνται συγκλίσεις και μετωπικά σχήματα, που μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την επέλαση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, στην ακραία μνημονιακή εκδοχή τους.
Πρόκειται, τέλος, για μια ακατανόητη και αυτοκαταστροφική επιλογή καθώς δεν συντελείται κάτω από τις αναγκαιότητες της συγκυρίας, αλλά από μια ιδεοληπτική εμμονή στην αντιστοίχηση της συνδικαλιστικής παράταξης με τον κομματικό φορέα.
Είναι προφανές πως δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς μπροστά στην προϊούσα αποσύνθεση και τη συνακόλουθη απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος και των συλλογικών του εκφράσεων. Γνωρίζουμε πως μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες με την συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων στο Δημόσιο, συνδικαλιστές και συλλογικότητες με τους οποίους επιδιώκουμε να συναντηθούμε. Με όλους όσοι βρεθήκαμε σε κοινούς αγώνες όλη την προηγούμενη περίοδο ενάντια στα Μνημόνια και τις καταστροφικές πολιτικές τους. Με τους εργαζόμενους/ες των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων και των πλατειών, του εμβληματικού και ανυποχώρητου αγώνα ενάντια στη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις, με όλους/ες που συμμετείχαν στο κίνημα πολιτικής ανυπακοής ενάντια στην «αξιολόγηση» του Μητσοτάκη, με όσους/ες δεν δίστασαν να πουν ΟΧΙ και εξακολουθούν να αγωνίζονται ενάντια στο μνημονιακό μονόδρομο.
Σε αυτή τη συνάντηση δεν μπορούν να μπαίνουν προαπαιτούμενα ιδεολογικής καθαρότητας και πιστοποιητικά κομματικής νομιμοφροσύνης. Το εύρος της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, σε συνδυασμό με τη βαθιά κρίση στην οποία έχει περιέλθει το συνδικαλιστικό κίνημα δεν επιτρέπουν συμπεριφορές αναντίστοιχες της κρισιμότητας των στιγμών και της βούλησης των εργαζομένων.
Προϋποτίθεται όμως μια κριτική σχέση και απόσταση από τον τρόπο λειτουργίας αλλά και παραταξιακές πρακτικές και νοοτροπίες, οι οποίες συνέβαλαν στην απαξίωση και πλέον λειτουργούν υπονομευτικά για τη διεκδικητική δυνατότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Παράλληλα η χρήση των παρατάξεων ως κομματικού βραχίονα (της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης), η αρχηγική κάθετη, γραφειοκρατική και συγκεντρωτική δομή και οι αυστηρές ιεραρχίες συγκροτούν αναχρονισμό που αδυνατεί να απαντήσει αποτελεσματικά στις απαιτήσεις της συγκυρίας.
Ας αναζητήσουμε λοιπόν νέες μορφές οργάνωσης και δράσης ανοιχτές στους εργαζόμενους και στην κοινωνία, αυτόνομες συλλογικότητες που με τη δική τους λειτουργία και τις δικές τους επεξεργασίες θα παρεμβαίνουν αποτελεσματικά στην κοινωνική διαμάχη.
Η παρούσα δήλωση δεν διεκδικεί τις βεβαιότητες ενός μανιφέστου, είναι περισσότερο το ερώτημα, παρά η απάντηση, μια εναρκτήρια πρόταση μιας συζήτησης για το παρόν και το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος που οφείλουμε να ξεκινήσουμε άμεσα.
Τα μέλη του Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ
- Ζησάκος Χρήστος
- Μονιάκης Γιώργος
- Πετρόπουλος Γιώργος
- Ρογδάκη Άννα
- Φραγγίδης Παναγιώτης
Στάθης Συμεωνίδης
