Ένα ασανσέρ, είναι η ζωή, που χρόνια στα ισόγεια μένει,
Πατάς κουμπιά, ανάβει φως. Εμείς εκεί, εγκλωβισμένοι.
Φωνάζουμε όλοι δυνατά, μας πνίγουν οι αναμνήσεις,
Κραυγές βγάζει το στήθος μας, που σβήνουν τις αισθήσεις.
Κλεισμένοι, χρόνια υπάρχουμε, ζούμε με ψευδαισθήσεις,
Ορόφους ανεβαίνουμε, μα, όλα, παραισθήσεις.
Φωνάζουμε όλοι δυνατά, μα η φωνή, δεν βγαίνει,
Κλεισμένοι σ’ένα ασανσέρ, που στα ισόγεια μένει.
Ένα ασανσέρ, είναι η ζωή, που ανεβοκατεβαίνει,
Κάποιοι, θα φτάσουν ψηλά, άλλοι εκεί, απεγνωσμένοι.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
* Φωτογραφία από Kai Sender από το Pixabay
Φωνάζουμε όλοι δυνατά, μας πνίγουν οι αναμνήσεις,
Κραυγές βγάζει το στήθος μας, που σβήνουν τις αισθήσεις.
Κλεισμένοι, χρόνια υπάρχουμε, ζούμε με ψευδαισθήσεις,
Ορόφους ανεβαίνουμε, μα, όλα, παραισθήσεις.
Φωνάζουμε όλοι δυνατά, μα η φωνή, δεν βγαίνει,
Κλεισμένοι σ’ένα ασανσέρ, που στα ισόγεια μένει.
Ένα ασανσέρ, είναι η ζωή, που ανεβοκατεβαίνει,
Κάποιοι, θα φτάσουν ψηλά, άλλοι εκεί, απεγνωσμένοι.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
