Η αναφορά του στην «εξέλιξη της συζήτησης για την απομείωση του χρέους», η οποία προϋποθέτει να προχωρήσουν χωρίς καθυστέρηση τα αντιλαϊκά μέτρα της δεύτερης «αξιολόγησης», δεν είναι τυχαία.
Ούτε βέβαια είναι τυχαία η σύνδεση που κάνει ο πρωθυπουργός ανάμεσα στη διευθέτηση του κρατικού χρέους και «τη μεγάλη προσπάθεια για την ανάκαμψη και την παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας.
Αξιολόγηση, μέτρα, χρέος και καπιταλιστική ανάκαμψη, μπερδεμένα μεταξύ τους σαν ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, σερβίρονται από την κυβέρνηση ως ο αδιαπραγμάτευτος «εθνικός στόχος», πίσω από τον οποίο πρέπει να στοιχηθούν όλοι: Μονοπώλια, μεγαλοεργοδότες, εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, μικρομεσαίοι αγρότες.
Τι προϋποθέτει, όμως, η επίτευξη αυτού του στόχου; Παίρνοντας ορισμένα μόνο παραδείγματα από την επικαιρότητα, σημαίνει να συμβιβαστούν οι συνταξιούχοι με τις νέες περικοπές που είδαν την περασμένη Παρασκευή στις επικουρικές τους συντάξεις. Να αποδεχτεί ο λαός ότι η Υγεία που δικαιούται, είναι το αίσχος που ζει καθημερινά στα υποστελεχωμένα και υποχρηματοδοτούμενα νοσοκομεία.
Οτι τα ψίχουλα που διαφημίζει η κυβέρνηση για την ακραία φτώχεια είναι «κοινωνική πολιτική» και όχι επιλογή του κεφαλαίου για τη διαχείριση της ανέχειας του λαού με το μικρότερο δημοσιονομικό κόστος. Να συμβιβαστούν οι άνεργοι με τα προγράμματα της ημιαπασχόλησης και υποαπασχόλησης. Αλλά και οι λίγοι «τυχεροί» που παίρνουν το πενιχρό επίδομα, να το παραδώσουν λάφυρο στην εργοδοσία και να το ανταλλάξουν για μια ολιγόμηνη «ευκαιρία απασχόλησης».
Να βάλουν οι εργαζόμενοι την ουρά στα σκέλια και να αποδεχτούν δουλειά χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις, νέες μειώσεις στους μισθούς, το κυνήγι της συνδικαλιστικής δράσης που εντείνεται, την ευελιξία στην αγορά εργασίας που τείνει να κυριαρχήσει.
Κανένας συμβιβασμός με τη μιζέρια
Επομένως, η ανεμπόδιστη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων που έχουν ψηφιστεί, αλλά και εκείνων που τώρα δρομολογούνται, περιέχονται από την κυβέρνηση στα «προαπαιτούμενα» της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι τα μέτρα για την άμεση και έμμεση ενίσχυση του κεφαλαίου, όπως αυτά που περιέχονται στο νέο επενδυτικό νόμο, στο νόμο για τις Αμεσες Ξένες Επενδύσεις, στις φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο που διευρύνονται, ενώ ο λαός εκβιάζεται να πληρώσει μέχρι και το τελευταίο σεντ από το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ και τους άλλους φόρους.
Το πακέτο της δεύτερης «αξιολόγησης» θεωρεί δεδομένα όλα τα προηγούμενα μέτρα και προσθέτει νέα, κεντράροντας την επίθεση στα Εργασιακά. Η οργάνωση της πάλης για την απόκρουση αυτών των μέτρων είναι καθήκον πρώτης γραμμής για τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, για να μην περάσει η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και η νομοθέτηση νέων εμποδίων στην απεργία, για να μην μπει ταφόπλακα στις Συλλογικές Συμβάσεις και κατρακυλήσει κι άλλο ο μέσος μισθός. Αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό.
Για να επιβιώσει σήμερα με αξιοπρέπεια μια εργατική - λαϊκή οικογένεια, είναι αναγκαίο να δυναμώσει η πάλη για την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι από την περίοδο της κρίσης. Χρειάζεται σκληρός ταξικός αγώνας για την υπογραφή συμβάσεων στο ύψος των τελευταίων κλαδικών που «πάγωσαν» μετά το 2012 και για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, που μείωσαν τον κατώτερο μισθό, έδωσαν αέρα στα πανιά της μερικής και προσωρινής απασχόλησης, καταρράκωσαν τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Ενας τέτοιος αγώνας μπορεί να οργανωθεί μόνο σε αντιπαράθεση με την πολιτική που υπηρετεί το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του. Οχι σε συνεργασία με την εργοδοσία, όπως καλεί τους εργαζόμενους η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, υπογράφοντας με τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές ενώσεις «κοινές δηλώσεις» για τη διαμόρφωση «εθνικής γραμμής» στη διαπραγμάτευση κυβέρνησης - κουαρτέτου για τα Εργασιακά.
Η οργάνωση του αγώνα μ' αυτούς τους στόχους παίρνει υπόψη τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι τις «αντοχές» της οικονομίας και την ανάγκη των επιχειρηματικών ομίλων να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους.
Από αυτή τη σκοπιά, απέναντι στους σχεδιασμούς κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ - ΔΝΤ που επιταχύνονται, έχει μεγάλη σημασία να δυναμώσει η πρωτοβουλία των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων για την οργάνωση της πάλης με αιχμή το μέτωπο των ΣΣΕ, να στηριχθεί πλατιά και στην πράξη το σχέδιο νόμου που προτείνεται απ' αυτές τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αυτές οι πρωτοβουλίες, όπως και τα συλλαλητήρια για τη ΔΕΘ στην Αθήνα (9/9, Ομόνοια) και στη Θεσσαλονίκη (10/9, πλατεία Αριστοτέλους), μπορούν να συμβάλουν στη διαμόρφωση καλύτερων προϋποθέσεων για τη συμπόρευση νέων δυνάμεων με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Απεγκλωβισμός από την πολιτική του κεφαλαίου
Η αμφισβήτηση και απόρριψη του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ως στόχου που αφορά την κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι την ευημερία του λαού, είναι βήμα καθοριστικό για να απεγκλωβιστεί το κίνημα από τα δίχτυα της στρατηγικής του κεφαλαίου, να ανασυνταχθεί και να παλέψει με σχέδιο που υπηρετεί τα πραγματικά εργατικά συμφέροντα και τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι αυτή που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για το πραγματικά νέο και διαφορετικό. Η πείρα που έχει αποκτήσει ο λαός από την κυβερνητική εναλλαγή και τη διαχείριση από σοσιαλδημοκρατικά, φιλελεύθερα και «αριστερά» κόμματα, όπως αυτοαποκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ, «δεμένη» με την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις από την επιρροή της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής, να ενισχύσει το ριζοσπαστικό ρεύμα που παλεύει σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για να αλλάξει τάξη στην εξουσία.
Copyright © 1997-2016 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
