Η θάλασσα και το καράβι που δεν έρχεται ποτέ.
Και μετά η σιωπή...
Σιωπή που δονεί με τον ήχο της,
Τις χορδές των αισθημάτων σου.
Και εσύ περιμένεις… περιμένεις.
Λες και φταίει το σκοτάδι για την μοναξιά σου..
Λες και φταίει, το καράβι που δεν έρχεται ποτέ.
Και ενώ κάθεσαι στην άκρη ενός βράχου,
αφήνοντας, κάποιες σκέψεις σου να τις παρασέρνουν,
τα αγριεμένα κύματα στο τέλος, του πουθενά,
μια σκέψη σου μόνο, είναι αυτή που σε νοιάζει.
Δεν είναι που σε φοβίζει, η θάλασσα η αγριεμένη..
Δεν είναι που σε τρομάζει η καταιγίδα που έρχεται…
Είναι που φοβάσαι, μήπως στο βλέμμα της το λατρεμένο..
Αρχίζει και ξεθωριάζει η μορφή σου.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
