Γνωρίζουν οι εργαζόμενοι ότι μπορούν να πετύχουν, μπορούν να τα κατακτήσουν όλα αυτά γιατί, παρά τη κρίση, σε όλο τον κόσμο παράγεται ένας τεράστιος πλούτος.
Πρόσφατα, δόθηκε στη δημοσιότητα έκθεση της Credit Suisse (Κρεντίτ
Σουίς) που λέει ότι το πλούσιο 1% κατέχει το 50,8% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού της γης, κατέχει το 89% του παγκόσμιου πλούτου. Δηλαδή το 90% του πληθυσμού της γης απολαμβάνει μόνο το 10% του παραγόμενου πλούτου.
Μάλιστα τα στοιχεία δείχνουν αύξηση του πλούτου των ολίγων, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολλών, στα χρόνια της κρίσης, κατά 5%. Δηλαδή η ψαλίδα της ανισότητας άνοιξε περισσότερο την περίοδο της οικονομικής κρίσης.
Υποθέτω ότι αυτά τα στοιχεία η αξιωματική αντιπολίτευση τα βρίσκει πολύ λογικά. Άλλωστε συνέβαλλε και η ίδια κάνοντας και στη χώρα μας τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Όπου, όπως και όσο μπορούσε. Διαλύοντας τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία, τις εργασιακές σχέσεις, το κοινωνικό κράτος.
Και παρότι τιμωρήθηκε εκλογικά γι’ αυτά, συνεχίζει και σήμερα, έχει το θράσος να συνεχίζει και σήμερα να διαφημίζει την πολιτική της ως το μόνο φάρμακο θεραπείας της αρρώστιας που η ίδια έσπειρε.
Βέβαια, δε λέει και πολύ ανοιχτά ότι επιδιώκει να πέσει η σημερινή κυβέρνηση για να συνεχίσει απλά να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Λέει ότι θα σώσει τη χώρα από τους … «πραγματικούς απατεώνες» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ξανάπε πρόσφατα κι ο αντιπρόεδρός της που μας επισκέφθηκε στην Κατερίνη.
Πώς θα τη σώσει; Μα, κάνοντας αυτό που είπα και πριν. Κάνοντας τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Παράδειγμα: Η κυβέρνηση, λέει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «ασχολείται, ιδεοληπτικά, με τις συλλογικές συμβάσεις, αντί να ασχολείται με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας με πρόσθετες επενδύσεις».
Τι λέει αυτό στο 90% του πληθυσμού; Ότι θα μπορεί να δουλεύει για τους επενδυτές αν απαρνηθεί την … ιδεοληψία του να αμείβεται κανονικά για τη δουλειά του. Ότι θα βρει θέση εργασίας, αρκεί να απαρνηθεί τα εργασιακά του δικαιώματα.
Πώς έλεγε κι ο άλλος, Τόμσεν του ΔΝΤ. Βαλκάνια είστε, 300 ευρώ μισθό και πολύς σας πέφτει!
Ιδεοληψία, λοιπόν, των αριστερών η αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λέει η αξιωματική αντιπολίτευση, που τις γκρέμισε. Ενώ οι ατομικές συμβάσεις που η ίδια προκρίνει -κι ας ξέρει πώς και πόσο προς τα κάτω διαμορφώνουν τους μισθούς-, δεν είναι ιδεοληψία, αλλά προϋπόθεση για την … ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη, όπως διατυμπανίζει.
Ανάπτυξη για ποιόν;
Αν στην Πιερία, για παράδειγμα, δεχόμασταν 2-3 μεγάλες επενδύσεις, δίνοντας φορολογικά κίνητρα (φοροαπαλλαγές) στους επενδυτές, προκειμένου να δημιουργήσουν, σε ένα νομό που μαστίζεται από την ανεργία, 5.000 θέσεις εργασίας, με προσωπικές συμβάσεις εργασίας των 300 ευρώ το μήνα, αυτό θα σήμαινε ανάπτυξη για την περιοχή; Θα σήμαινε ανάπτυξη μεγαλύτερης κλίμακας, για την εθνική οικονομία μήπως;
Όχι βέβαια. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά. Γιατί δεν είναι ένα μελλοντικό σενάριο, που δεν έχει ήδη εφαρμοστεί. Το ζήσαμε και πριν. Όταν μεγαλόσχημοι επενδυτές με σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές μετακόμιζαν τα κέρδη τους σε ελβετικές τράπεζες και σε off shore εταιρείες.
Από πουθενά δεν προκύπτει (κι αυτό το γνωρίζει καλά η αξιωματική αντιπολίτευση και οι ιδεολογικοί της μέντορες του νεοφιλελευθερισμού), ότι μπορεί μια χώρα να αναπτυχθεί, έχοντας εργαζόμενους- δούλους, ομήρους εργοδοτών που μπορούν να προχωρούν σε ομαδικές απολύσεις κατά το δοκούν της ξέχειλης τσέπης τους.
Δεν είναι λοιπόν η ιδεοληψία της κυβέρνησης η προστασία των εργασιακών σχέσεων. Είναι η ιδεολογία της κυβέρνησης. Σε αντίθεση με την ιδεολογία των υποστηρικτών του νεοφιλελευθερισμού, που γεννά παράλογα απάνθρωπες καταστάσεις όπως αυτές που αποτυπώνονται στα στοιχεία της Credit Suisse (Κρεντίτ Σουίς).
Εμάς, αυτά τα νούμερα, που λένε ότι το 10% του πληθυσμού της γης κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου, όχι μόνο μας ανησυχούν, αλλά και μας εξοργίζουν. Και μας φορτώνουν, όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και τον καθένα από μας, ευθύνες για να παλέψουμε, όσο σκληρά κι αν χρειαστεί, για την αποτροπή τους.
Δεν μπορούμε να κάνουμε θαύματα, το ξέρουμε. Οι συσχετισμοί δεν είναι (ακόμη) με το μέρος μας.
Όσο όμως ο νεοφιλελευθερισμός επιμένει να δείχνει τα κοφτερά του δόντια, τόσο θα συσπειρώνεται αυτή η συντριπτική πλειοψηφία των κολασμένων που της αρπάνε το φαί απ’ το τραπέζι.
Και μη περιμένετε να κουραστούμε. Έχουμε αντοχές. Δε μας τρομάζουν ούτε οι φωνές, ούτε οι απειλές, ούτε τα ψέματα, ούτε ο οχετός της παραπληροφόρησης των πρόθυμων μιντιακών συμμάχων σας.
Και δεν απογοητευόμαστε από τις δυσκολίες. Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να διορθώσουμε από τη μια στιγμή στην άλλη όλα όσα επί δεκαετίες καταστρέφανε οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ξέρουμε ότι αυτά που μπορεί να κάνει σήμερα μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν είναι αυτά που ονειρευόταν να κάνει, γιατί κάποιοι φρόντισαν να κόψουν όλα τα παραγωγικά, δημιουργικά ποδάρια αυτής της έρημης χώρας.
Το παλεύουμε όμως και θα συνεχίσουμε να το παλεύουμε, με λάθη, ίσως, με συμβιβασμούς και αναγκαίες υποχωρήσεις, αλλά πάντα με στόχο να στήσουμε στα πόδια του το κοινωνικό κράτος, με στόχο την ευημερία των πολλών και όχι των λίγων. Κι αυτός ο προϋπολογισμός είναι προσανατολισμένος προς αυτήν την κατεύθυνση.
Κλείνοντας, θέλω να μεταφέρω κάτι που μου είπε ένας αγρότης από την ορεινή Πιερία. Παρακολουθώντας τη συζήτηση στη Βουλή σχημάτισε μια εικόνα που με παρακάλεσε να τη μεταφέρω εδώ. Η εικόνα, μου είπε, που δίνουμε προς τα έξω είναι ότι Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ βάλανε φωτιά και κάψανε τη χώρα και τους εργαζόμενους και τώρα κάθονται στην άκρη και φωνάζουν γιατί ο Τσίπρας δε σβήνει γρήγορα αυτή τη φωτιά.
