Στο σπίτι έλειπαν όλοι, μα στο τζάκι ένα χοντρό κούτσουρο έδινε λάμψη και ζέστη στο καθιστικό. Όπως ήταν κουρασμένος άνοιξε την τηλεόραση, ξάπλωσε δίπλα στο τζάκι να πάρει λίγες ανάσες και να ζεσταθεί.
Η έκτακτη είδηση στο τοπικό κανάλι τον ταρακούνησε ολάκερο.
«Ο ντόπιος επιχειρηματίας Άγγελος Κατερινιώτης εγκαταλείπει την Αμερική και έρχεται να επενδύσει στον Πιερικό. Μεθαύριο, στο κλειστό γυμναστήριο της πόλης, παρουσία όλων των τοπικών φορέων και θεσμών, θα ανακοινώσει τα πλάνα του».
Εκείνη τη στιγμή άνοιγε η εξώπορτα και έμπαινε ο πατέρας του στο σπίτι.
«Μπαμπά, μπαμπά, τα έμαθες τα νέα; Έρχεται επενδυτής στον Πιερικό. Κάποιος Άγγελος…, Άγγελος Κατερινιώτης»
«Το ξέρω εδώ και μέρες Δημητράκη μου. Θα πάμε να τον ακούσαμε κι αυτόν. Μακάρι να είναι ο Άγγελος που χρειάζεται η ομάδα μας».
Πραγματικά, ο νέος επενδυτής αποδείχτηκε Άγγελος όχι μόνο για τον Πιερικό, αλλά και για όλη την πόλη. Ο Δημητράκης όχι μόνο είχε καινούργια γάντια, αλλά και φόρμες, παπούτσια, κάλτσες, πετσέτες, μπάλα και σακίδιο. Και όλα αυτά παρά μόνο με μια ελάχιστη συνδρομή, αν και όποτε μπορούσε ο πατέρας του, όπως και οι γονείς των άλλων αθλητών. Το ποσό που συγκεντρωνόταν από τις συνδρομές ο Πρόεδρος είχε δώσει ρητή εντολή στο λογιστήριο του να κατατίθεται κάθε μήνα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα της περιοχής, συνοδευμένο πάντα με ένα δικό του γενναίο χρηματικό δώρο.
Η συνδρομή των γονέων κάλυπτε και τη φοίτηση των παιδιών τους στο σχολείο που έχτισε ο Κατερινιώτης δίπλα στο καινούργιο αθλητικό κέντρο που κι αυτό δημιουργήθηκε με αποκλειστικά δικές του δαπάνες. Όταν κάποιος αθλητής εισάγονταν στο πανεπιστήμιο ο Κατερινιώτης αναλάμβανε τα έξοδα φοίτησης για να τον κρατήσει ενεργό στην ομάδα. Το σχολείο με Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο, το ονόμασε Μέγα Αλέξανδρο και το αθλητικό κέντρο Όλυμπο.
Μαζί με το ανακαινισμένο γήπεδο, το αθλητικό, προπονητικό κέντρο και το σχολείο, ο Άγγελος του Πιερικού εγκαινίασε και μια καινούργια φιλοσοφία και τακτική στο ποδόσφαιρο της Κατερίνης.
Προσέλαβε παιδαγωγούς, ψυχολόγους, γιατρούς όλων των ειδικοτήτων, γυμναστές, φυσιοθεραπευτές, φροντιστές, προπονητές, οι οποίοι θα έπρεπε να είναι γνώστες της πλούσιας ιστορίας του συλλόγου, αποδεικνύοντας του ότι αγαπάνε το σύλλογο. Έδωσε μεγάλο βάρος στη μόρφωση και αγωγή των παιδιών, στην αθλητική παιδεία και υγιεινή. Εξέδωσε εγχειρίδια για την ιστορία του συλλόγου που διανεμήθηκαν σε όλους τους αθλητές του ποδοσφαίρου, αλλά και στους παίκτες και τις παίκτριες του βόλεϊ που χρηματοδοτούσε ο ίδιος.
Κάθε μήνα ενημέρωνε τους γονείς για την επίδοση των παιδιών, μέσω των δασκάλων τους και έδινε τις κατάλληλες κατευθύνσεις.
«Δεν θα ανεχτώ από κανένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου, στο σωματείο που λέγεται Πιερικός, να βρίζει, να βλασφημεί, να χειροδικεί και να έχει ανάρμοστη συμπεριφορά από τη στιγμή που θα εκπροσωπεί τον Πιερικό».
Για να γίνει κάποιος μέλος της διοίκησης περνούσε από το κόσκινο μέσω μιας επιτροπής που συστήθηκε από τον Πρόεδρο και απαρτίζονταν από άξιους ανθρώπους που συνδέονταν άμεσα με τον σύλλογο και τον αγαπούσαν ανιδιοτελώς. Ελέγχονταν από το ποινικό μητρώο μέχρι και η μόρφωση του υποψήφιου μέλους.
«Δεν θα ανεχτώ από κανένα γονέα ποδοσφαιριστή της ακαδημίας μας να βρίζει παίκτες και διαιτητές, να μαλώνει με γονείς της αντίπαλης ομάδας και να ντροπιάζει το σύλλογο. Κύριοι ανήκετε στον Πιερικό, αν δεν το έχετε καταλάβει. Εμένα δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται στα άλλα σωματεία, με ποιόν τρόπο επιβιώνουν και πως ανεβαίνουν κατηγορίες. Εμείς θα δουλέψουμε με μικρά παιδιά που θα αγαπάνε το ποδόσφαιρο, το σύλλογο και θα πρεσβεύουν αρχές και αξίες που θα έχουν διδαχτεί από εμάς που κατέχουμε τα ηνία του ιστορικού σωματείου. Έτσι θα βαδίσουμε για να φτάσουμε ψηλά».
Δεν αρκούσε μόνο η αθλητική επίδοση ενός παίκτη για να αγωνίζεται στα τμήματα υποδομής του Πιερικού. Αν η βαθμολογία του στα βασικά μαθήματα του σχολείου ήταν χαμηλή, θα έπρεπε πρώτα να ανεβάσει αυτήν για να μπορεί να συμμετέχει στις προπονήσεις.
Τα αποδυτήρια του Πιερικού λάμπρυναν με κορνίζες που φιλοξενούσαν φωτογραφίες με σπουδαίους ποδοσφαιριστές και παράγοντες του παρελθόντος. Ξεχωριστή θέση είχε και η εικόνα της Παναγίας με το Χριστό αγκαλιά και ένα καντήλι πάντα αναμμένο, μετά από απαίτηση του Άγγελου Κατερινιώτη.
Στο χώρο των ακαδημιών ο Κατερινιώτης είχε χτίσει ένα πανέμορφο μουσείο στο οποίο στέγαζε όλες τις μικρές και μεγάλες στιγμές του συλλόγου. Φανέλες, λάβαρα, σημαίες, κύπελλα, εφημερίδες και πλήθος ιστορικού υλικού, σχετικό με τον Πιερικό, κοσμούσε το διώροφο κτίριο. Με την πολύτιμη συνδρομή και την προσφορά του ηλεκτρονικού υλικού του Συλλόγου Φίλων Ιστορίας Πιερικού, με τη βοήθεια των παλαιμάχων, των παλιών παραγόντων και κάθε απλού φίλαθλου και πολίτη της Κατερίνης, ο Άγγελος Κατερινιώτης προχώρησε στην έκδοση μιας χρυσής βίβλου για την μεγάλη ιστορία του Πιερικού.
Ο ιδιοκτήτης έδωσε εντολή η επίσημη στολή του συλλόγου να είναι ολόλευκη και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις να συνοδεύει το μαύρο την ενδυμασία της ομάδας.
Μέσα σε δέκα χρόνια το όραμα του Κατερινιώτη έγινε πράξη. Ο Πιερικός επέστρεψε στο φυσικό του χώρο, στην Ά Εθνική, εκεί που τον πρόσταζε η ιστορία του. Όλοι οι ποδοσφαιριστές προέρχονταν από τις Ακαδημίες του Πιερικού, πέραν των τριών ξένων του Παγγέλοβιτς, του Ράτε και του Σομιάτι. Η ομάδα τερμάτισε στην τέταρτη θέση και σε λίγες μέρες θα αγωνιζόταν στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Ο Πιερικός ήταν και πάλι ζωντανός. Μα πάνω από όλα ήταν Υγιής και αυτό τον έκανε Δυνατό.
Κάτω από τα γκολπόστ της αγαπημένης του ομάδας, ο Δημητράκης, είκοσι δυο χρόνων πλέον, φοιτητής της Ιατρικής, ζούσε την πιο μεγάλη στιγμή της μέχρι τώρα ποδοσφαιρικής του καριέρας. Δέκα χιλιάδες κάτοικοι της Κατερίνης και της Πιερίας είχαν πάρει τη θέση τους στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου της Αθήνας, αναμένοντας τον μεγάλο αγώνα.
«Ξύπνα Δημητράκη, ξύπνα παιδί μου, με τις φόρμες κοιμήθηκες». Η μητέρα του Δημήτρη μόλις είχε επιστρέψει από τη αγορά. Ο μικρός φίλος μας, αν και είχε ανοίξει τα μάτια του, ταξίδευε στο γλυκό του όνειρο. Έβλεπε ακόμη την αγαπημένη του ομάδα στον τελικό του κυπέλλου και δεν άκουγε τα λόγια της μητέρας του. Ξύπνησε όμως για τα καλά μόλις άκουσε τα νέα.
«Δημητράκη, έχω πολύ ευχάριστα νέα. Μόλις μου πήρε τηλέφωνο ο πατέρας σου. Τον προσέλαβαν ξανά στην εταιρία που εργαζόταν. Έχει δουλειά. Θα μπορεί να σου αγοράσει καινούρια γάντια και φόρμες».
Τώρα δεν ονειρευόταν σίγουρα. Μπορεί ο Πιερικός να μην είχε ιδιοκτήτη τον Άγγελο Κατερινιώτη, ο πατέρας του όμως έπαψε να είναι άνεργος και θα μπορούσε να του αγοράσει τα πολύτιμα γάντια για την αγαπημένη του θέση, εκεί κάτω από τα δοκάρια του Πιερικού.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
