Νοιώθω να χάνω, κομμάτια απ’την ψυχή μου.
Οι σκέψεις μου μπερδεύονται, τρομάζουν τις στιγμές μου,
Σ’αδιεξόδους οδηγούν, όλες τις διαδρομές μου.
Έχω τον ορίζοντά μου, τον ουρανό, τόσο κοντά μου,
εκεί γυρεύω αστέρι, φωτεινό στα βήματά μου.
Για πάντα να ξεφύγω, από τις ένοχες σιωπές μου,
Να βρω ξανά, τις παλιές τις αντοχές μου.
Πίσω μου ,αφήνω, της άρνησής μου αναμνήσεις,
Στις γήινες στιγμές μου, αναζητώ για όλα λύσεις.
Με τα ΠΡΕΠΕΙ, τα ΓΙΑΤΙ μου, χρόνια, ξεχασμένα,
Στον ουρανό μου, μοιάζουν, αστέρια αγκυροβολημένα.
Μέσα στη ανεξέλεγκτη παρεκτροπή μου,
Ακούω πάλι ,την σκληρή, συνείδησή μου,
Να με ρωτάει, τι ψάχνω? τι θέλω και που πάω?
Τις απαντώ, απόψε, τον ορίζοντά μου, διαπερνάω.
Με ένα σακίδιο στον ώμο, πίκρες, χαρές, πάντα μαζί μου,
Αιώνες περιφέρομαι, στην ερημιά, της απρόσμενης ζωής μου,
Προσπαθώντας να διορθώσω, την ανεξέλεγκτη παρεκτροπή μου.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
