Σε ένα τοίχο, ένας καθρέφτης ,που μιλάει,
Το είδωλό μου, με συμπόνια κοιτάει.
Πότε κλαίει, πότε γελάει ,πότε πονάει,
Τις ρυτίδες μου, μία-μία,τις μετράει.
Τα χρόνια περνάνε, μπροστά στον καθρέφτη,
Οι μορφές ξεθωριάζουν, με τον χρόνο τον ψεύτη.
Μας έφυγε η λάμψη, οι χαρές, τα τραγούδια,
Έμειναν στάχτες ,κάποιας ζωής, τα αποκαΐδια.
Ένας καθρέφτης, μόνος ,σκονισμένος,
Σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, παρατημένος,
Κανείς εκεί δεν σταματά, να δει το είδωλό του,
Θαμπώνει και μελαγχολεί, ραγίζει, απ’τον καημό του.
Νέοι-παιδιά , μπροστά του, σταματούσαν,
Με χαρά μεσ’τον καθρέφτη, την εικόνα τους κοιτούσαν.
Οι νέοι γέρασαν ,τα νιάτα τους ,ζητάνε,
Και τον καθρέφτη, τον θαμπό ,με λύπη προσπερνάνε.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
