ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
Είπες, θα ΄ρθεις το βράδυ απ΄ την δουλειά
και φίλησες στερνή φορά το βρέφος μας στην κούνια.
Πριν κλείσει η πόρτα απαλά,
μας έριξες μία ματιά γεμάτη αγάπη.
Μας αγαπάς, ψιθύρισες, πως είμαστε η ζωή σου.
Ποιός να το φανταζότανε, πώς τέλειωνε η ζωή σου!
Φάνηκε η νύχτα, μα εσύ δεν φάνηκες.
Δεν ξαναφάνηκες ποτέ!
Μερόνυχτα σε είχανε κλεισμένο,
μ’ άλλους πολλούς συγχωριανούς
οι αδίστακτοι Ναζί.
Στο στήθος πέτρωσε το γάλα μου,
τι δηλητήριο πικρό θήλασε το παιδί μας,
όταν ακούστηκε η ριπή που πήρε τις ζωές σας!
Σπαράξανε τα σωθικά, σπάραξε η Ελλάδα!
…..Μεγάλωσε και τράνεψε το ορφανό παιδί,
με το γλυκονανούρισμα, τον πόνο του επήρα,
γλυκά σιγοτραγούδαγα με δάκρυα στα μάτια:
«Μας βλέπει, πάντα από ψηλά ο ήρωας πατέρας,
αυτός που δεν εγνώρισες, που έγινε πατρίδα»!!
Εις μνήμην
Ελένη Ν. Ζαραμητροπούλου
