Αόρατοι, ότι είμαστε, μες την ανυπαρξία,
Αυτοί που ζούνε, την χλιδή, μες την βουλή,
Άνθρωποι, πού έχουν, αρρωστημένη φαντασία.
Λες και φτιαγμένοι είμαστε, από πλαστελίνη,
Εύπλαστοι όλοι, στων πολιτικών, τα κέφια,
Χορεύοντας, δεχόμαστε, τον κάθε εμπαιγμό,
Με τους ρυθμούς, που παίζουν, τα δικά τους ντέφια.
Και ενώ, έχουν την δύναμη ,κάποια, κακώς κείμενα,
Αν θέλουν, μπορούν να αλλάξουν,
Αλλού, κοιτάν σφυρίζοντας, τέσσερα χρόνια να περάσουν,
Ύστερα πια, αμέριμνοι, με την βουλευτική τους σύνταξη,
όλοι τους να αράξουν.
Και εγώ, μια ζωή, σε μια γραμμή, να περιμένω, πάντα την σειρά μου,
Και ενώ, έχουν την δύναμη ,κάποια, κακώς κείμενα,
Αν θέλουν, μπορούν να αλλάξουν,
Αλλού, κοιτάν σφυρίζοντας, τέσσερα χρόνια να περάσουν,
Ύστερα πια, αμέριμνοι, με την βουλευτική τους σύνταξη,
όλοι τους να αράξουν.
Και εγώ, μια ζωή, σε μια γραμμή, να περιμένω, πάντα την σειρά μου,
Ακόμη κι’όταν οι άλλοι φταίνε ,εγώ θα βρίσκω τον μπελά μου.
Κουράστηκα καθημερινώς, να είμαι πάντα στην γωνία,
Δεν θα φτιάξω, μόνο εγώ , σωστή και ηθική, αυτήν την κοινωνία.
Αυτές οι σκέψεις ,συνεχώς, τον Νου μου, βασανίζουν,
Και ότι ωραίο μέσα μου, εύκολα το γκρεμίζουν.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.