Θα πιω ένα ποτήρι απόψε και λίγο παραπάνω.
Να θυμηθώ τα χρόνια μου ,που έζησα μαζί σου,
Τα χρόνια που σου έλεγα ,πως είμαι η ζωή σου.
Τώρα πια, βαθειά ψυχή, ζούμε με αναμνήσεις,
Τι να σου πω, τι να μου πεις ,να μου πρωτοθυμήσεις.
Της ζωής μας το κοντέρ ,λέω να μηδενίσω
Και ότι στιγμές μας έμειναν, απ’την αρχή, να ζήσω.
Μαζί καινούργια όνειρα, μικρές επιθυμίες,
Ταξίδια, δίχως όρια, μέσα από τρικυμίες.
Έφυγε η ζωή μας, τζάμπα, χωρίς να καταλάβω,
Ένα τσιγάρο έσβησα, καινούργιο ξανανάβω.
Ζούσαμε χρόνια ξένοιαστα, δικές μας, οι ευθύνες,
Τώρα προσγειωθήκαμε, ζωές σε σκοτοδίνες.
Χάσαμε το χαμόγελο, το γέλιο, την ψυχή μας,
Ζούμε σε αόρατους ρυθμούς ,αιώνιας παντομίμας.
Της ζωής μας το κοντέρ, χιλιόμετρα έχει γράψει,
Ότι, μαζί περάσαμε, κανείς δεν θα διαγράψει.
Πίκρες- χαρές και δάκρυα, σε χρόνια μπερδεμένα,
Τα ποιο πολλά μας όνειρα, αγκυροβολημένα.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
