Κάθε φορά που συναντώ και επικοινωνώ με τον φίλο Γιώργο, η συζήτηση μας τρέχει με ασυγκράτητη ορμή σε αναμνήσεις που παραμένουν σφραγισμένες στα βάθη της καρδιάς μας.
Κάθε αναφορά μας στα Ρυάκια και στον Άγιο Δημήτριο φορτίζει συναισθηματικά τα εσώψυχα μας και με ρίγη συγκίνησης αναπολούμε τα παλιά.
«Φίλε Γιώργο, όταν βλέπω τα σχολεία κλειστά, όπως το Δημοτικό και το Νηπιαγωγείο στο χωριό σας, με πνίγει μια δόση απογοήτευσης και συνάμα αδικίας για αυτόν τον πανέμορφο τόπο, με τόση ιστορία και παράδοση»
«Τώρα μίλησες μέσα στην καρδιά μου Γιάννη. Ανάλογη φόρτιση καταλαμβάνει κι εμένα. Φαντάζει επίτευγμα στις μέρες μας που ο Άγιος Δημήτριος αντέχει ακόμη και διατηρεί ανοιχτό το ιστορικό σας σχολείο. Ίσως βέβαια να είχε μπει κι εδώ λουκέτο στην πόρτα αν δεν ανήκε γεωγραφικά σε τόσο ορεινό όγκο και υπήρχε πλησίον του μεγαλύτερος οικισμός».
Χωριά με ιστορία.
Χωριά με παράδοση.
Χωριά με φυσική ομορφιά και αστείρευτο κάλλος.
Χωριά που γέννησαν σπουδαίους έλληνες και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην λευτεριά της πατρίδας, έχουν εγκαταλειφτεί στην τύχη τους.
Χωριά σαν τα Ρυάκια και τον Άγιο Δημήτριο Πιερίας, ακόμη και με τις υπάρχουσες, αντίξοες οικονομικές συνθήκες, στέλνουν και τώρα μηνύματα ελπίδας.
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που είναι υπερήφανοι και αγαπούν τον τόπο καταγωγής τους. Είναι προσηλωμένοι στις αρχές και τις αξίες του τόπου τους και σέβονται την πολιτιστική κληρονομιά των προγόνων.
Πλήθος αξιόλογων πολιτιστικών συλλόγων, όπως ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αγίου Δημητρίου «Δίας», ο Σύλλογος Αηδημητρινών Κατερίνης, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αηδημητρινών Θεσσαλονίκης «Η Πέτρα», ο Πολιτιστικός και Μορφωτικός Σύλλογος Ρυακίων «Ραδανιώτης Διαμαντής Νικολάου Ο Ολύμπιος», διοργανώνουν κάθε χρόνο πολιτιστικές, εορταστικές εκδηλώσεις, τιμώντας τις τοπικές και εθνικές επετείους. Τηρούν απαράβατα τα τοπικά ήθη και έθιμα και κάθε καλοκαίρι ανταμώνουν για να θυμηθούν τα παλιά, να ανταλλάξουν ευχές, να πουν τα νέα τους.
«Για μια ακόμη χρονιά, είχαμε πολύ κόσμο στο αντάμωμα Γιώργο. Συνάντησα παιδικούς φίλους και φίλες, που είχα να δω δεκαετίες ολόκληρες. Νοσταλγήσαμε τα παλιά, χορέψαμε, συγκινηθήκαμε και λαχταρήσαμε σημαντικά πρόσωπα που δεν βρίσκονταν κοντά μας. Αχ…, να ανασταίνονταν όλοι, να τους βλέπαμε για λίγο και να γινόμασταν όλοι μια ζεστή αγκαλιά…»
«Κι εμείς φέτος γιορτάσαμε στον Προφήτη Ηλία. Ο Παπά-Γιώργης, ένας ακούραστος κληρικός, με τεράστια αποθέματα υπομονής, με μεράκι και κόπο, έχει μετατρέψει σε ένα ευλαβικό κόσμημα ολόκληρο το χώρο της εκκλησίας. Στο αντάμωμα του Αύγουστου η συμμετοχή προσέγγισε τις τρεις χιλιάδες κόσμου. Και δεν ήταν απλά ένα πανηγύρι, όπως θα το χαρακτήριζαν μερικοί. Ήταν μια συνάντηση που θα αφήσει ιστορία στα χρονικά των Ρυακίων. Ένα αντάμωμα όπου η παραδοσιακή μουσική, η φουστανέλα και η αυτή η απίθανη ευωδία του χωριού, μας μάγεψε όλους».
Πριν από λίγες ημέρες ο Γιώργος μου ανέφερε πως στα πλαίσια της εθνικής επετείου, της 28ης Οκτωβρίου, μέλημα του συλλόγου τους αποτελεί η διοργάνωση παρέλασης από όσα παιδιά ζουν στο χωριό και μετακινούνται καθημερινά στο Νηπιαγωγείο και στο Δημοτικό σχολείο του Κολινδρού.
Το τόλμησαν και το έκαναν πράξη αυτοί οι ρομαντικοί νοσταλγοί του παρελθόντος. Προηγήθηκε δοξολογία, επιμνημόσυνη δέηση, κατάθεση στεφάνων, ποιήματα μαθητών, ενός λεπτού σιγή στην μνήμη των πεσόντων και η παρέλαση στον κεντρικό δρόμο του χωριού μετά από είκοσι χρόνια.
Ανάλογες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης τελέστηκαν και στον Άγιο Δημήτριο, όπως και σε κάθε μικρό και μεγάλο χωριό της ελληνικής επικράτειας.
Δεν απαιτούνται πάντα χρήματα αγαπητοί φίλοι, ούτε πολύχρωμες εικόνες και επισημότητες για να πετύχεις στόχους με ουσία και ποιότητα. Κονδύλια υπάρχουν και μπορούν να αντληθούν μέσα από τον κατάλληλο οικονομικό προγραμματισμό και από την αποταμίευση που διδαχτήκαμε όταν ήμασταν ακόμη μικρά παιδιά.
Υπάρχουν ακόμη ευαίσθητοι άνθρωποι που ονειρεύονται και κάνουν πράξη τα όνειρα τους.
Υπάρχει ακόμη ελπίδα γιατί αυτοί οι άνθρωποι τιμούν τον τόπο τους, αγαπούν την παράδοση και προσφέρουν ανιδιοτελώς μέχρι και την ψυχή τους για να σωθούν τα ιστορικά και ανεκτίμητα κειμήλια της πατρίδας.
Άνθρωποι σαν τον φίλο Γιώργο Μποταΐτη δεν χρειάζονται ούτε την προβολή, ούτε την διαφήμιση. Αγωνιούν και μοχθούν πολλά χρόνια τώρα για τον αγαπημένο τους τόπο.
Έχουν όμως ανάγκη την έμπρακτη, ηθική και ειλικρινή στήριξη των αρμόδιων τοπικών αρχόντων και τότε είναι βέβαιο ότι θα προσφέρουν και την ύστατη ικμάδα της καρδιάς τους για να αναστήσουν καθετί που διατηρείται άψυχο στην πανέμορφη χώρα μας.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
