Το φιλμ είναι γυρισμένο στα βουνά της Τραπεζούντας, γεμάτο συμβολισμούς για μια ιστορική πραγματικότητα που υπάρχει παραλλαγμένη στον σημερινό Πόντο.
Σκηνοθεσία: Μουσταφά Καρά (Τουρκία)
Παίζουν: Χαιντάρ Σισμάν, Χανιφέ Καρά, Νουράι Γιεσιλαράζ
Ο Μεχμέτ ζει σε ένα εξαθλιωμένο ορεινό χαμόσπιτο χωρίς ηλεκτρισμό, στα παγωμένα βουνά του Πόντου, συντροφιά με τη γριά μάνα του, την απελπισμένη σύζυγο του και τα δυο του παιδιά. Τα λιγοστά ζωντανά που εκτρέφουν δεν τους αποδίδουν παρά ελάχιστα. Το λογικό θα ήταν να έβρισκε κάποια δουλειά στο κοντινό ορυχείο, όπως τον πιέζει η οικογένεια του, για να πληρώσουν τα χρέη τους, αλλά ο Μεχμέτ γυρνάει τα βουνά μόνος του αναζητώντας με μανία εκείνη τη χρυσοφόρο φλέβα που θα τους λύσει τα προβλήματα μια για πάντα. Μόνον όταν ο σκληρός χειμώνας γίνει απαγορευτικό εμπόδιο στην εμμονική αναζήτηση του, βρίσκει μια νέα ευκαιρία πλουτισμού. Τις τοπικές ταυρομαχίες, οι οποίες προσφέρουν δελεαστικό χρηματικό έπαθλο στους νικητές. Έτσι, αντί να πουλήσει τον οικογενειακό ταύρο και να ξεχρεώσει, αρχίζει να τον εκπαιδεύει για την μεγάλη μάχη.
Μια κοινωνία με τεράστιες ανισότητες και ένας κόσμος στηριγμένος στη θεόσταλτη ευκαιρία (οι οικονομικές αλλαγές δεν είναι αποτέλεσμα συνειδητής γνώσης, αλλά τυχαίας ανακάλυψης ενός ‘θησαυρού’). Ο σκηνοθέτης κοιτάζει πόσο λίγο έχει αλλάξει η χώρα του από την εποχή του Γιλμάζ Γκιουνέι, πριν από σχεδόν μισό αιώνα, υιοθετεί όμως μια συμβολικότερη κινηματογραφική γλώσσα για να περιγράψει τη ψυχοσύνθεση και την ξεχασμένη από το θεό μοίρα των κατοίκων της.
Συνεχίζει έτσι την κινηματογραφική παράδοση που ξεκίνησε από τον Γκιουνέι και φτάνει μέσω του Τσειλάν και του Καπλάνογλου στη νέα τουρκική σκηνοθετική γενιά.
Στο κρύο της Τραπεζούντας (πρωτότυπος τίτλος ‘Kalandar sogugu-Το κρύον τη Καλανταρί’, όπως ονομάζουν το Δωδεκαήμερο μέχρι και σήμερα οι κάτοικοι του Πόντου, στη διάρκεια του οποίου γίνονται διάφορα δρώμενα με πρωταγωνιστές τα Μωμογέρια) ο φακός παρακολουθεί τη ζωή των ηρώων, αλλά και τη φύση (υπέροχα τα πλάνα από τα βουνά και τα παρχάρια του Πόντου), υπογράφοντας μια από τις συναρπαστικότερες φωτογραφικές δουλειές των τελευταίων χρόνων. Στο τέλος η ταινία καταλήγει σε μια σπάνιας εικαστικής ομορφιάς ανθρωπολογική μελέτη του αγώνα για επιβίωση, η οποία εξελίσσεται σε ένα συμβολικό υπαρξιακό δράμα. Μια πραγματική εμπειρία θέασης. Βραβευμένη σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και επίσημη υποβολή της Τουρκίας στα ξενόγλωσσα Όσκαρ.
Σκηνοθεσία: Μουσταφά Καρά (Τουρκία)
Παίζουν: Χαιντάρ Σισμάν, Χανιφέ Καρά, Νουράι Γιεσιλαράζ
Ο Μεχμέτ ζει σε ένα εξαθλιωμένο ορεινό χαμόσπιτο χωρίς ηλεκτρισμό, στα παγωμένα βουνά του Πόντου, συντροφιά με τη γριά μάνα του, την απελπισμένη σύζυγο του και τα δυο του παιδιά. Τα λιγοστά ζωντανά που εκτρέφουν δεν τους αποδίδουν παρά ελάχιστα. Το λογικό θα ήταν να έβρισκε κάποια δουλειά στο κοντινό ορυχείο, όπως τον πιέζει η οικογένεια του, για να πληρώσουν τα χρέη τους, αλλά ο Μεχμέτ γυρνάει τα βουνά μόνος του αναζητώντας με μανία εκείνη τη χρυσοφόρο φλέβα που θα τους λύσει τα προβλήματα μια για πάντα. Μόνον όταν ο σκληρός χειμώνας γίνει απαγορευτικό εμπόδιο στην εμμονική αναζήτηση του, βρίσκει μια νέα ευκαιρία πλουτισμού. Τις τοπικές ταυρομαχίες, οι οποίες προσφέρουν δελεαστικό χρηματικό έπαθλο στους νικητές. Έτσι, αντί να πουλήσει τον οικογενειακό ταύρο και να ξεχρεώσει, αρχίζει να τον εκπαιδεύει για την μεγάλη μάχη.
Μια κοινωνία με τεράστιες ανισότητες και ένας κόσμος στηριγμένος στη θεόσταλτη ευκαιρία (οι οικονομικές αλλαγές δεν είναι αποτέλεσμα συνειδητής γνώσης, αλλά τυχαίας ανακάλυψης ενός ‘θησαυρού’). Ο σκηνοθέτης κοιτάζει πόσο λίγο έχει αλλάξει η χώρα του από την εποχή του Γιλμάζ Γκιουνέι, πριν από σχεδόν μισό αιώνα, υιοθετεί όμως μια συμβολικότερη κινηματογραφική γλώσσα για να περιγράψει τη ψυχοσύνθεση και την ξεχασμένη από το θεό μοίρα των κατοίκων της.
Συνεχίζει έτσι την κινηματογραφική παράδοση που ξεκίνησε από τον Γκιουνέι και φτάνει μέσω του Τσειλάν και του Καπλάνογλου στη νέα τουρκική σκηνοθετική γενιά.
Στο κρύο της Τραπεζούντας (πρωτότυπος τίτλος ‘Kalandar sogugu-Το κρύον τη Καλανταρί’, όπως ονομάζουν το Δωδεκαήμερο μέχρι και σήμερα οι κάτοικοι του Πόντου, στη διάρκεια του οποίου γίνονται διάφορα δρώμενα με πρωταγωνιστές τα Μωμογέρια) ο φακός παρακολουθεί τη ζωή των ηρώων, αλλά και τη φύση (υπέροχα τα πλάνα από τα βουνά και τα παρχάρια του Πόντου), υπογράφοντας μια από τις συναρπαστικότερες φωτογραφικές δουλειές των τελευταίων χρόνων. Στο τέλος η ταινία καταλήγει σε μια σπάνιας εικαστικής ομορφιάς ανθρωπολογική μελέτη του αγώνα για επιβίωση, η οποία εξελίσσεται σε ένα συμβολικό υπαρξιακό δράμα. Μια πραγματική εμπειρία θέασης. Βραβευμένη σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και επίσημη υποβολή της Τουρκίας στα ξενόγλωσσα Όσκαρ.
