Σκηνοθεσία: Σαλβατόρε Φικάρα, Βαλεντίνο Πικόνε (Ιταλία)
Παίζουν: Σαλβατόρε Φικάρα, Βαλεντίνο Πικόνε
Μια φαρσική κωμωδία, που θυμίζει το ‘Που πάω θεέ μου’, αλλά και παλιό ελληνικό σινεμά. Καθώς ένα οικονομικό σκάνδαλο ξεσπάει παραμονές των εκλογών, οι δημότες ενός μικρού χωριού της Σικελίας, της γραφικής Πιετραμάρε, κάνουν την υπέρβαση και δεν ψηφίζουν το διεφθαρμένο παλαιοκομματικό δήμαρχο, αλλά έναν ιδεαλιστή δάσκαλο που υπόσχεται ισονομία και πάταξη της διαφθοράς. Όταν όμως αρχίζει να εφαρμόζει τις εξαγγελίες του, οι κάτοικοι ξεσηκώνονται, διότι αυτά που εφαρμόζει έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την άτακτη, ημιπαράνομη και ‘νοτιοευρωπαική’ καθημερινότητα στην οποία είχαν όλοι βολευτεί.
Στο παραθαλάσσιο Πιετραμάρε λοιπόν, όλα λειτουργούσαν με το γνωστό ….. νεοελληνικό χαοτικό τρόπο: σκουπίδια ξεχειλίζουν στους κάδους, ο καθένας παρκάρει όπου γουστάρει, η αστυνομία και οι δημοτικές αρχές, όταν δεν αράζουν για καφέ, κάνουν τα στραβά μάτια σε κάθε λογής παρατυπία ή παρανομία, το βύσμα και οι ‘εξαιρέσεις’ πάνε σύννεφο. Η εκλογή του νέου δημάρχου θα φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή των Πιετραμαριτών. Από τους ποδηλατοδρόμους, τα λουλούδια και την ανακύκλωση, έως τα καθημερινά πρόστιμα και τις κατεδαφίσεις αυθαιρέτων, οι κάτοικοι ζουν αίφνης έναν εφιάλτη μόνιμης νομιμότητας.
Η έκθεση των καταστάσεων είναι καθαρόαιμα λαϊκή, συμβατή με τη Σιτσιλιάνικη νοοτροπία και οι σκηνοθέτες χρησιμοποιούν το χιούμορ για να καταδείξουν ένα οργανωμένο αδιέξοδο, στο οποίο εμπλέκονται η Μαφία, η Εκκλησία, η Πολιτεία και πάνω απ’όλα οι σάπιες ευκολίες μιας κακά συντηρημένης παράδοσης αιώνων. Η μεταφορά των ίδιων ακριβώς καταστάσεων σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας θα φάνταζε απολύτως δόκιμη.
