«Γιατί σ’ αυτή τη πλαγιά οι παπαρούνες είναι πιο κόκκινες; Δεν έχω δει τόσο έντονο χρώμα σε παπαρούνες ποτέ».
«Σ’ αυτά τα μέρη οι παπαρούνες είναι κατακόκκινες γιατί ανθίζουν σε έδαφος όπου το χρώμα έχει ποτισθεί με το αίμα των αγωνιστών, μαζί με αυτές ανθίζει η μνήμη και η γενναιότητά τους».
"Σάρκα και οστά" πήρε μετά από έρευνα αρκετών χρόνων το τρίτο βιβλίο του Συνταγματάρχη Ε.Α. Γεωργίου Θ. Βαρδάκα.
Το βιβλίο αναφέρεται στα γεγονότα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στην πατρίδα μας, εστιάζοντας στις μεγάλες και ιστορικές μάχες που έλαβαν χώρα στην περιοχή του Κιλκίς.
Ιστορικές μάχες όπως των:
- ΣΕΜΕΝ ΝΤΕ ΦΕΡ-ΡΑΒΙΝΕ
- ΣΚΡΑ ΝΤΙ ΛΕΓΚΕΝ-ΔΟΪΡΑΝΗΣ
- ΔΙΑΣΠΑΣΕΩΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ
Μάχες που ζωντανεύουν μπρος στα μάτια του αναγνώστη αποτίοντας φόρο τιμής σε όλους αυτούς που πότισαν με το αίμα τους τα αγιασμένα χώματα της Μακεδονίας μας.
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται, γεγονότα, ιστορικοί χάρτες και φωτογραφίες.
Ο συγγραφέας αναφέρει στον πρόλογο του:
- Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν το τοπίο, όπως αυτό μπορεί να ήταν τότε.
Ένα παραμύθι ξετυλιγόταν σαν νήμα στη φαντασία μου:
«Μια ηλιόλουστη μέρα της Άνοιξης, όταν η φύση ευωδιάζει, τα μπουμπούκια ξυπνάνε και μεταμορφώνονται σε υπέροχα άνθη, ο τόπος μοιάζει σαν ανατολίτικο χαλί έχοντας χιλιάδες ζωντανά χρώματα και τα παιδιά παίζουνε και γελάνε απολαμβάνοντας τη λιακάδα. Ένα σχολείο κατευθύνεται στην ύπαιθρο για να θαυμάσει την εικόνα και πλησιάζοντας στη πλαγιά ένας μαθητής με την αφέλεια της ηλικίας ρωτάει τη δασκάλα του:
«Κυρία, γιατί σ’ αυτή τη πλαγιά οι παπαρούνες είναι πιο κόκκινες; Δεν έχω δει τόσο έντονο χρώμα σε παπαρούνες ποτέ».
Η δασκάλα με δάκρυα στα μάτια απαντάει:
«Παιδί μου, σ’ αυτά τα μέρη οι παπαρούνες είναι κατακόκκινες γιατί ανθίζουν σε έδαφος όπου το χρώμα έχει ποτισθεί με το αίμα των αγωνιστών, μαζί με αυτές ανθίζει η μνήμη και η γενναιότητά τους».
Άνοιγα τα μάτια, ξυπνώντας από το ταξίδι στο παρελθόν και αναπολούσα ιστορίες όπως μου της διηγούνταν ο πατέρας μου για τις μάχες και αίμα που χύθηκε σ’ αυτά τα μέρη.
Πώς αλήθεια, ένας τόπος , που βάφτηκε ανιδιοτελώς με ποτάμια αίματος για την απελευθέρωση του, μέσα σε λίγα χρόνια ξαναβάφτηκε με αίμα ατελείωτων εμφύλιων σπαραγμών;
Το βιβλίο δεν επιδιώκει να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες. Πρωτίστως θέλει να τιμήσει και, ίσως, στη συνέχεια να γεννήσει σκέψεις και προβληματισμούς.
Οι κατάλογοι με τους νεκρούς, τους εξαφανισμένους και τους τραυματίες εντυπωσιάζουν.
Γάλλοι, Ιταλοί, Σέρβοι, Βούλγαροι, Τούρκοι, Έλληνες, αλλά και τόσοι άλλοι.
Ένα παραμύθι ξετυλιγόταν σαν νήμα στη φαντασία μου:
«Μια ηλιόλουστη μέρα της Άνοιξης, όταν η φύση ευωδιάζει, τα μπουμπούκια ξυπνάνε και μεταμορφώνονται σε υπέροχα άνθη, ο τόπος μοιάζει σαν ανατολίτικο χαλί έχοντας χιλιάδες ζωντανά χρώματα και τα παιδιά παίζουνε και γελάνε απολαμβάνοντας τη λιακάδα. Ένα σχολείο κατευθύνεται στην ύπαιθρο για να θαυμάσει την εικόνα και πλησιάζοντας στη πλαγιά ένας μαθητής με την αφέλεια της ηλικίας ρωτάει τη δασκάλα του:
«Κυρία, γιατί σ’ αυτή τη πλαγιά οι παπαρούνες είναι πιο κόκκινες; Δεν έχω δει τόσο έντονο χρώμα σε παπαρούνες ποτέ».
Η δασκάλα με δάκρυα στα μάτια απαντάει:
«Παιδί μου, σ’ αυτά τα μέρη οι παπαρούνες είναι κατακόκκινες γιατί ανθίζουν σε έδαφος όπου το χρώμα έχει ποτισθεί με το αίμα των αγωνιστών, μαζί με αυτές ανθίζει η μνήμη και η γενναιότητά τους».
Άνοιγα τα μάτια, ξυπνώντας από το ταξίδι στο παρελθόν και αναπολούσα ιστορίες όπως μου της διηγούνταν ο πατέρας μου για τις μάχες και αίμα που χύθηκε σ’ αυτά τα μέρη.
---------------------------------------------------------------------
- Το Κιλκίς υπήρξε χώρος ένδοξων αγώνων, αλλά και τόπος σκληρών αντιπαραθέσεων βενιζελικών και βασιλικών, δοσίλογων και ανταρτών, αριστερών και δεξιών, τσιφλικάδων και ακτημόνων.
Πώς αλήθεια, ένας τόπος , που βάφτηκε ανιδιοτελώς με ποτάμια αίματος για την απελευθέρωση του, μέσα σε λίγα χρόνια ξαναβάφτηκε με αίμα ατελείωτων εμφύλιων σπαραγμών;
Το βιβλίο δεν επιδιώκει να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες. Πρωτίστως θέλει να τιμήσει και, ίσως, στη συνέχεια να γεννήσει σκέψεις και προβληματισμούς.
Οι κατάλογοι με τους νεκρούς, τους εξαφανισμένους και τους τραυματίες εντυπωσιάζουν.
Γάλλοι, Ιταλοί, Σέρβοι, Βούλγαροι, Τούρκοι, Έλληνες, αλλά και τόσοι άλλοι.
Τόσα νεκροταφεία…
Μέσα από το βιβλίο, οι νεκροί μοιάζουν να αποκτούν ξανά σάρκα και οστά.
Δεν είναι πλέον αριθμοί.
Έχουν ονόματα, έχουν καταγωγή, έχουν ηλικία, έχουν γονείς, γυναίκες και παιδιά.
Αυτούς τους πολλούς, που δεν γύρισαν, θέλει να εξυψώσει ο συγγραφέας.
Φόβος, πείνα ή ευγενή ιδανικά; Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο, με κίνδυνο της ζωής του, να θέλει να κατακτήσει;
Άξιζε πάντοτε τον κόπο και τις θυσίες;
Σε ποια χέρια παραδίδει το μόχθο του ο στρατιώτης;
Αυτούς τους προβληματισμούς μας χαρίζει απλόχερα ο συγγραφέας με το έργο του.
Μας προτρέπει να σκεφτούμε, χωρίς να εκβιάζει απαντήσεις και χωρίς να θέλει να επιβάλει απόψεις.
Μέσα από το βιβλίο, οι νεκροί μοιάζουν να αποκτούν ξανά σάρκα και οστά.
Δεν είναι πλέον αριθμοί.
Έχουν ονόματα, έχουν καταγωγή, έχουν ηλικία, έχουν γονείς, γυναίκες και παιδιά.
Αυτούς τους πολλούς, που δεν γύρισαν, θέλει να εξυψώσει ο συγγραφέας.
Φόβος, πείνα ή ευγενή ιδανικά; Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο, με κίνδυνο της ζωής του, να θέλει να κατακτήσει;
Άξιζε πάντοτε τον κόπο και τις θυσίες;
Σε ποια χέρια παραδίδει το μόχθο του ο στρατιώτης;
Αυτούς τους προβληματισμούς μας χαρίζει απλόχερα ο συγγραφέας με το έργο του.
Μας προτρέπει να σκεφτούμε, χωρίς να εκβιάζει απαντήσεις και χωρίς να θέλει να επιβάλει απόψεις.
Ιωάννης Χ. Χορομίδης
Δικηγόρος.
----------------------------------------
Δικηγόρος.
----------------------------------------
