Είχε ξημερώσει μια πανέμορφη μέρα. Άνοιξα το παντζούρι, βγήκα στο μπαλκόνι και μπροστά στο θέαμα που αντίκριζα έτριβα τα μάτια μου. Όλα είχαν αλλάξει. Όλα ήταν διαφορετικά.
Η πόλη ήταν χτισμένη κάτω από τον Όλυμπο, δίπλα στο Λιτόχωρο. ‘Έμοιαζε με καρτ ποστάλ. Η δόμηση ήταν ομοιόμορφη σε σχήμα, σε χρώμα, τετραγωνισμένη με κάθε λεπτομέρεια και ευαισθησία.
Ντύθηκα γρήγορα και βγήκα έξω. Έπρεπε να αισθανθώ από κοντά αυτήν την ζωγραφιά. Έπρεπε να την αγγίξω, να εκφραστώ. Καθώς περπατούσα έστριψα το βλέμμα μου προς τη θάλασσα. Εκστασιάστηκα. Κύματα ηδονής πλημμύριζαν το είναι μου. Ένα σύγχρονο λιμάνι καταλάμβανε τη δική του θέση σε μια ακτίνα δεκάδων χιλιομέτρων όπου τη θέση τους κατείχαν υπέροχες ακτές με ονειρεμένες τουριστικές εγκαταστάσεις, στολισμένες με πράσινο και γαλάζιο μανδύα.
Είχα σαστίσει. Δεν ήξερα προς τα πού να εστιάσω την ματιά μου. Στον Όλυμπο, που επίμονα με καλούσε να σκαρφαλώσω στα ανανεωμένα μονοπάτια του; Στην πόλη, που άστραφτε από καθαριότητα και τάξη; Στη θάλασσα, που πλημμύριζε από κόσμο;
Συνέχισα να περπατώ. Φανάρια πουθενά. Πεζοί και αυτοκίνητα σε μια απίθανη συνεργασία, είχαν απομονώσει τα άσκοπα κορναρίσματα, είχαν καταργήσει τις παράνομες σταθμεύσεις, τηρούσαν πιστά και ευλαβικά τον κώδικα συμπεριφοράς. Οι περισσότεροι κυκλοφορούσαν με ποδήλατα στους σύγχρονους ποδηλατοδρόμους που σχεδιάστηκαν και τέθηκαν σε λειτουργία μέσα σε ένα κλίμα ενότητας από όλους τους φορείς του τόπου. Να και το νοσοκομείο. Κτισμένο σε κομβική, προσβάσιμη θέση και παρέχοντας τις υπηρεσίες του για κάθε ασθένεια, για κάθε μικρό και μεγάλο κάτοικο.
Η πόλη θύμιζε ένα απέραντο τουριστικό περίπτερο που εκθείαζε τα προϊόντα του στον επισκέπτη κατευθύνοντας τον σε όποιον προορισμό ενδιαφερόταν. Άλλος για το βουνό, άλλος για τη θάλασσα, για το Δίον, για την αρχαία Πύδνα, για τα Πιέρια όρη, για την Πέτρα, για το κάστρο του Πλαταμώνα, για το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, για κάθε θρησκευτική και πολιτιστική εικόνα της περιοχής, κινούμενος σε ένα ασφαλές και σύγχρονο οδικό δίκτυο.
Όλοι συμμετείχαν σε ένα κοινό, πρωτοποριακό τουριστικό σαφάρι. Λιμενικό, αστυνομία, πυροσβεστική, δασαρχείο και κάθε δημόσιος φορέας βρίσκονταν σε μια αρμονική συνεργασία και σχέση με τους πολίτες για την ασφάλεια και προβολή της πατρίδας τους.
Στην παλιά θέση της πόλης καλλιεργούνταν απέραντες εκτάσεις με αγροτικά προϊόντα γιατί η ζήτηση από το εξωτερικό είχε χτυπήσει κόκκινο, οι εξαγωγές κατέγραφαν ρεκόρ. Η τουριστική και αγροτική βιομηχανία είχαν εξαφανίσει την ανεργία κι αυτή με τη σειρά της την εγκληματικότητα.
Μια ιδανική πρωτεύουσα είχε ξαναγεννηθεί στον νομό. Χωρίς μίση και πάθη. Χωρίς αλαζονεία και εγωκεντρισμό. Χωρίς διχασμό αλλά με ομόνοια. Η ιδανική πολιτεία. Η πολιτεία που εξαφάνισε τα φαντάσματα του παρελθόντος φυτεύοντας αξιοπρέπεια, ειλικρίνεια, ανιδιοτέλεια, αγάπη και σεβασμό.
Ώσπου άρχισε ξανά να νυχτώνει. Κι όταν ξύπνησα απογοητεύτηκα. Γκρίζο και μίζερο τοπίο. Ψύχρα κι αναισθησία. Και τότε κατάλαβα.
Όνειρο ήτανε…
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
