και εσύ, κάπου μόνος, μπροστά σε ένα άδειο μπουκάλι, μονολογώντας, για τις χαμένες στιγμές της ζωής σου, για όνειρα ανεκπλήρωτα, ξεχασμένες φιλίες και ελπίδες που σε έχουν εγκαταλείψει. Και κάποια φεγγάρια που φωτίζουν πάντα σε άλλες γειτονιές, αφήνοντας τον εαυτό σου, στο σκοτάδι των αναμνήσεων.
Κάθε βράδυ να περιμένεις το ξημέρωμα μιας καλύτερης ημέρας που δεν έρχεται ποτέ, προσπαθώντας να δώσεις κουράγιο, πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους γύρο σου, που τόσο το έχουν ανάγκη, λέγοντας τους, πως τα καλύτερα έρχονται, και ας ξέρεις πως είναι ψέματα, χαμένες ελπίδες, ουρανοί χωρίς φεγγάρια, γεμάτοι μόνο με μαύρα σύννεφα.
Το μόνο που σου μένει, είναι ο μακρινός ήχος που όσο πάει και απομακρύνεται, από την φωνή του Πασχάλη Τερζή..
Έχει ένα φεγγάρι απόψε, που με κάνει και υποφέρω..
Έχει ένα φεγγάρι απόψε, που με κάνει και πονώ..
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ.
