«Αν έχεις Τούρκο φίλο, πάρε κι ένα ξύλο»: Λαϊκή παροιμία
Μέρος Β΄
Και θέλουμε να αναφέρουμε, ότι από τη στιγμή που η Τουρκία ξεκίνησε τη συμφωνία με τη Λιβύη, αποκαλύπτονται πολλά πράγματα στον ημερήσιο τύπο, ότι και οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις είχαν συμφωνήσει να παραδώσουν το Καστελόριζο στην Τουρκία. Κι ενώ βγήκε αυτό στην επιφάνεια η κυβέρνηση το ’κανε «γαργάρα» και δυστυχώς όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου. Κατά τα άλλα ακούμε παρόλες για ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα και πώς να τα σώσουμε. Εμείς θα πούμε λαϊκότροπα γι’ αυτά: να τη βράσουμε και την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα αυτή τη στιγμή… Και προσοχή μην παρεξηγηθούμε, δεν τα παραδίδουμε. Εννοούμε ότι αυτά είναι ζητήματα, που μπορώ να τα διεκδικήσω και να τα πάρω σε κάποια άλλη στιγμή. Αν όμως μου πάρουν έδαφος, πως το παίρνω πίσω ακριβώς; μόνο με πόλεμο. Και θα μας επιτραπεί, αν αυτά που αναφέραμε, κυβέρνηση και αντιπολίτευση τα κάνουν «γαργάρα» ή είναι «χαζοί» - σ’ αυτές τις περιπτώσεις η χαζομάρα είναι άκρως επικίνδυνη – ή ότι τα πράγματα είναι προσυμφωνημένα.
Κι επειδή διατυπώσαμε την άποψη, ότι περιμέναμε να δούμε τον πρωθυπουργό στο Καστελόριζο, αλλά δεν τον είδαμε, θέλουμε να ενημερώσουμε, ότι το Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) θέλησε να στείλει τον πρόεδρό του, το Δημήτρη Καζάκη, για να κάνει εκπομπή απ’ εκεί. Αυτό όμως του το απαγόρευσαν οι αρχές λέγοντάς του, ότι είναι πολιτικό πρόσωπο και πρέπει να έχει άδεια από Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Με τα όσα αναλύσαμε, εκφράσαμε τη βαθειά μας ανησυχία για τις εχθρικές διεκδικήσεις της Τουρκίας προς την Ελλάδα και την απαράδεκτη για τα εθνικά μας δίκαια στάση της ελληνικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Νομίζουμε, ότι αυτές θα μπορούσαν να είχαν ως μπούσουλα τα δρώμενα των πολιτικών δυνάμεων της πατρίδας μας του 1977. Θέλουμε να ξαναθυμηθούμε τα γεγονότα. Τότε οι Τούρκοι διεμήνυσαν, ότι θα βγουν στο Αιγαίο με το σκάφος : «Χώρα» για έρευνες. Άμεσα τότε σύσσωμα τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας έδρασαν, υπερασπίζοντας τα εθνικά δικαιώματα της χώρας μας. Ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής κινήθηκε προς τα Βαλκάνια για συμμαχίες με εχθρικά – το λέμε σε εισαγωγικά – κράτη, γιατί η Ελλάδα ήταν χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ, τα Βαλκάνια στη πλειοψηφία τους ήταν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να πάει κατευθείαν στο τότε πρόεδρο της Βουλγαρίας Ζίφκωφ αλλά και στον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας απέναντι στην απειλή της Τουρκίας. Όπως δεν τον είχε εμποδίσει λίγα χρόνια πριν να βγάλει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Η αντιπολίτευση τότε με τον Α. Παπανδρέου σε μυστική συνεννόηση με τον Κ. Καραμανλή φώναζε: «Βυθίσατε το χώρα», κάτι που πρακτικά δεν μπορούσε να το πει ο Κ. Καραμανλής. Γιατί να μη γίνουν κάποιες ανάλογες κινήσεις και τώρα; Μας στοίχισε τότε; Μα τότε αποτρέψαμε τον πόλεμο.
Παρόμοιες εξελίξεις είχαμε και το 1987. Κι ας θυμηθούμε: Το 1986 είχαμε θερμό επεισόδιο στον Έβρο, με έναν νεκρό Έλληνα στρατιώτη και τέσσερις νεκρούς Τούρκους ή εφτά κατά το τοτινό ΓΕΣ. Την επόμενη χρονιά η Τουρκία απειλεί και πάλι με έρευνες στο Αιγαίο με το «Σεισμίκ». Τι έκανε η ελληνική κυβέρνηση τότε; Αυτά που κάνουν σήμερα, που έκανε ο κ. Τσίπρας και που κάνει ο κ. Μητσοτάκης; Όχι, έκανε κάτι πολύ απλό: Πήγε στον Αραβικό Σύνδεσμο, κινητοποίησε τις χώρες συμμάχους του Αραβικού Συνδέσμου – τότε συμμετείχαν σ’ αυτόν όχι μόνο η Αίγυπτος αλλά και η Συρία, που δεν είχε πόλεμο και η Λιβύη και αυτές οι χώρες είπαν: Στοχοποιούμε οποιαδήποτε στρατιωτική κίνηση της Τουρκίας. Και ταυτόχρονα έκλεισε στρατιωτικό σύμφωνο με τη Βουλγαρία. Φανταστείτε η Ελλάδα μέλος του ΝΑΤΟ, συνδέεται με τη Βουλγαρία μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας εναντίον της Τουρκίας μέλους του ΝΑΤΟ. Και τότε έγιναν αμοιβαία και δηλώσεις: Αν γίνει το παραμικρό απ’ την Τουρκία, θα τη χτυπήσομε. Μάλιστα η Βουλγαρία κατέβασε δυο Μεραρχίες της πάνω από την Ανδριανούπολη.
Έτσι νομίζουμε οφείλει να διαχειρίζεται παρόμοια ζητήματα μια κυβέρνηση και τηρουμένων των αναλογιών στο τωρινή κατάσταση, άμεσα έπρεπε να απευθυνθεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ – όχι στη Γραμματεία του ΟΗΕ και να καταγγείλει επικαλούμενη το άρθρο 16 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, ότι αμφισβητείται η κυριαρχία της χώρας μου, συνεπώς έχει θέμα αυτοάμυνας, άρα οι ενέργειες της Τουρκίας επί του προκειμένου είναι casus belli για αυτήν, κανονίστε. Αυτός είναι ο χειρισμός όλων των χωρών.
Με τους τρόπους που περιγράψαμε, αντιμετώπισε η πατρίδα μας τις κρίσεις του 1977 και του 1987 με την Τουρκία με εθνική αξιοπρέπεια και πατριωτισμό. Κι έτσι αποφύγαμε τον πόλεμο. Από τότε και μέχρι σήμερα διαδοχικά στον γείτονά μας εξ ανατολάς, που διαρκώς μας επιβουλεύεται, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό δείχνει απέναντί του υποχωρητικότητα. Κορυφαίες χρονικές στιγμές υποχωρητικότητας ήταν το 1997, όταν με τη συμφορά μας στα Ίμια επί κυβέρνησης Σημίτη, τα Ίμια έγιναν γκρίζες ζώνες και ο κ. Σημίτης συνήψε τη Συμφωνία της Μαδρίτης με την Τουρκία αναγνωρίζοντας σ’ αυτήν ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Και δύο χρόνια μετά το 1999 με τη Συμφωνία στο Ελσίνκι αναγνωρίζονται συνοριακές εκκρεμότητες προς επίλυση ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Επομένως αμφισβητείται η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Κι άλλη « επιτυχία» ενδοτισμού του κ. Σημίτη.
Αν δώσουμε λοιπόν σημασία στα τελευταία και στα όσα αναφέραμε στη ανάλυσή μας, αντιλαμβανόμαστε, πώς κλιμακωτά σε βάθος χρόνου δένουν οι κινήσεις των Τούρκων εις βάρος μας. Έγιναν εγκληματικά λάθη. Και δεν επιτρέπονταν. Όταν ξέρουμε ότι η Τουρκία παρότι συνομολόγησε τη συνθήκη της Λωζάνης, που δεν καθορίζει μόνο τα σύνορα Ελλάδας – Τουρκίας, αλλά τα σύνορα όλων των χωρών της Μ. Ανατολής δε χάνει ευκαιρία με τα τερτίπια της και τις ανάλογες συγκυρίες να επιδιώκει την αναθεώρησή της. Και είμαστε συγκεκριμένοι:
Η πρώτη φορά αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία είναι στην περίπτωση της Αλεξανδρέττας το 1939. Τότε η Τουρκία του Κεμάλ κατάφερε να προσαρτήσει την Αλεξανδρέττα από τη Συρία, αλλοιώνοντας τον πληθυσμό της με τη συναίνεση της Γαλλίας και των μεγάλων δυνάμεων, που διακαώς επιθυμούσαν τη φιλία της Τουρκίας ενόψει του Β΄Π.Π.
Η δεύτερη φορά αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης «πάντα με πρωτοβουλία» της Τουρκίας ήταν με τις συνθήκες της Ζυρίχης – Λονδίνου, που υπογράφηκαν το 1959 και με τις οποίες τερματίστηκε η βρετανική αποικιοκρατία στην Κύπρο και ιδρύθηκε το ανεξάρτητο κυπριακό κράτος. Με τις συνθήκες όμως αυτές αναγνωρίστηκαν δικαιώματα της Τουρκίας στην Κύπρο, ως εγγυήτριας δύναμης για τον τουρκικό πληθυσμό. Το γεγονός αυτό όχι μόνο άνοιξε το δρόμο για την εισβολή – κατοχή μέχρι και σήμερα μεγάλου μέρους της Κύπρου, το 1974, αλλά αποτελεί και κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης Της Λωζάνης, μιας και στο άρθρο 16 αυτής καθορίζεται με σαφήνεια, ότι η Τουρκία αποποιείται κάθε δικαιώματός της στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας, συνεπώς και της Κύπρου.
Και με την εισβολή τουρκικών δυνάμεων προσφάτως στη Β.Α. Συρία παραβιάζεται κατάφωρα για τρίτη φορά από την Τουρκία η Συνθήκη της Λωζάνης, αυτή η Συνθήκη, που διευθέτησε το Ανατολικό ζήτημα μετά το τέλος του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, μέρος του οποίου ήταν και η χώρα μας και καθόρισε τα σύνορα όλων των χωρών της Μ. Ανατολής.
Αυτή η συμπεριφορά της Τουρκίας, συμπεριφορά πειρατή, έξυπνα μεθοδευμένη, ακουμπώντας στις συνειδητές ή ασυνείδητες ελληνικές τακτικές, μάς κρατά απόλυτα ανήσυχους. Εκτιμούμε ότι θα υπάρξει ένα θερμό επεισόδιο, που θα το προκαλέσει η Τουρκία, δεν ξέρουμε ποιας έκτασης ή σε ποιο σημείο της ελλαδικής επικράτειας ή στην Κύπρο κι αυτό, για να επισφραγισθεί η άτιμη συμφωνία που έχει κλεισθεί στο παρασκήνιο. Γιατί δε δικαιολογούνται πράγματα. Αποκαλύπτονται στον τύπο, ότι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν συμφωνήσει να παραδώσουν το Καστελόριζο στην Τουρκία, Διαδίδονται μέσω των μέσων ενημέρωσης σενάρια για συνδιαχείριση του Αιγαίου. Και για όλα αυτά το επίσημο πολιτικό προσωπικό δεν κάνει κιχ. Όλα αυτά όμως δημιουργούν κλίμα… Και όταν η Τουρκία προκαλέσει το επεισόδιο και θα χαθεί ελληνικό έδαφος, με τη νουθεσία και των ισχυρών εταίρων μας, θα μας σύρουν σε διαπραγματεύσεις, για να βρούμε λύση. Και θα πνίξουν το λαϊκό αίσθημα με χειρισμούς του τύπου: «Μα τι θέλετε πόλεμο;» Όμως τις είδαμε τις διαπραγματεύσεις χρόνια τώρα στην Κύπρο!...
Τονίσαμε τα παραπάνω, γιατί κανείς δεν φροντίζει να ενημερώσει ή έστω να προϊδεάσει τον ελληνικό λαό για την αναδιάταξη των συνόρων, που επιχειρείται στην ευρύτερη περιοχή και μάλιστα εις βάρος μας, από μια ενδεχόμενη αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης. Κόπτονται μόνο να μας πείσουν, ότι μας συμφέρει η πρόσδεσή μας στους στρατιωτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ – όπως η πρόσφατη αμυντική μας με ΗΠΑ συμφωνία, που δεν κυρώθηκε από την ελληνική Βουλή – μ’ αυτή τη χώρα, που όχι μόνο έχει χάσει κάθε αξιοπιστία ως σύμμαχος, αλλά είναι και ο πρωτομάστορας των γεωστρατηγικών ανακατατάξεων και της διάλυσης κρατών.
Θέλουν να πιστέψουμε, ότι « μας συμφέρει», εκτός από την οικονομική και πολιτική κατοχή της ΕΕ, στην οποία τεθήκαμε μέσω των μνημονίων, να έχουμε και στρατιωτική κατοχή από τις ΗΠΑ. Σώνει και καλά να πεισθούμε, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα αποδέσμευσης από τις υπερδυνάμεις, αν και η ιστορία το αντίθετο διδάσκει.
Με όλα τα παραπάνω και τις αναφορές μας σε γεγονότα και στις συνθήκες προσθέτουμε ολοκληρώνοντας το άρθρο μας, ότι οι κανόνες διεθνούς δικαίου και αυτό υποστηρίζει απόλυτα το Ε.ΠΑ.Μ. , θεσπίστηκαν για την προστασία των μικρών και αδύναμων χωρών, από τις άνομες ορέξεις των μεγάλων και των ισχυρών. Και αν οι μεγάλες δυνάμεις έχουν συμφέρον να τους καταργήσουν , στις μικρές χώρες συμφέρει να διεκδικούν την απαράβατη εφαρμογή τους. Και όσο για τις συμμαχίες μεταξύ των χωρών είναι απαραίτητες, αλλά νοούνται μόνο μεταξύ ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών, σε ισότιμη βάση και όχι με όρους υποτέλειας.
Κατερίνη 30/12/2019
* Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.
Mail: vazakas1954@gmail.com
Και θέλουμε να αναφέρουμε, ότι από τη στιγμή που η Τουρκία ξεκίνησε τη συμφωνία με τη Λιβύη, αποκαλύπτονται πολλά πράγματα στον ημερήσιο τύπο, ότι και οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις είχαν συμφωνήσει να παραδώσουν το Καστελόριζο στην Τουρκία. Κι ενώ βγήκε αυτό στην επιφάνεια η κυβέρνηση το ’κανε «γαργάρα» και δυστυχώς όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου. Κατά τα άλλα ακούμε παρόλες για ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα και πώς να τα σώσουμε. Εμείς θα πούμε λαϊκότροπα γι’ αυτά: να τη βράσουμε και την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα αυτή τη στιγμή… Και προσοχή μην παρεξηγηθούμε, δεν τα παραδίδουμε. Εννοούμε ότι αυτά είναι ζητήματα, που μπορώ να τα διεκδικήσω και να τα πάρω σε κάποια άλλη στιγμή. Αν όμως μου πάρουν έδαφος, πως το παίρνω πίσω ακριβώς; μόνο με πόλεμο. Και θα μας επιτραπεί, αν αυτά που αναφέραμε, κυβέρνηση και αντιπολίτευση τα κάνουν «γαργάρα» ή είναι «χαζοί» - σ’ αυτές τις περιπτώσεις η χαζομάρα είναι άκρως επικίνδυνη – ή ότι τα πράγματα είναι προσυμφωνημένα.
Κι επειδή διατυπώσαμε την άποψη, ότι περιμέναμε να δούμε τον πρωθυπουργό στο Καστελόριζο, αλλά δεν τον είδαμε, θέλουμε να ενημερώσουμε, ότι το Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) θέλησε να στείλει τον πρόεδρό του, το Δημήτρη Καζάκη, για να κάνει εκπομπή απ’ εκεί. Αυτό όμως του το απαγόρευσαν οι αρχές λέγοντάς του, ότι είναι πολιτικό πρόσωπο και πρέπει να έχει άδεια από Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Με τα όσα αναλύσαμε, εκφράσαμε τη βαθειά μας ανησυχία για τις εχθρικές διεκδικήσεις της Τουρκίας προς την Ελλάδα και την απαράδεκτη για τα εθνικά μας δίκαια στάση της ελληνικής κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Νομίζουμε, ότι αυτές θα μπορούσαν να είχαν ως μπούσουλα τα δρώμενα των πολιτικών δυνάμεων της πατρίδας μας του 1977. Θέλουμε να ξαναθυμηθούμε τα γεγονότα. Τότε οι Τούρκοι διεμήνυσαν, ότι θα βγουν στο Αιγαίο με το σκάφος : «Χώρα» για έρευνες. Άμεσα τότε σύσσωμα τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας έδρασαν, υπερασπίζοντας τα εθνικά δικαιώματα της χώρας μας. Ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής κινήθηκε προς τα Βαλκάνια για συμμαχίες με εχθρικά – το λέμε σε εισαγωγικά – κράτη, γιατί η Ελλάδα ήταν χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ, τα Βαλκάνια στη πλειοψηφία τους ήταν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να πάει κατευθείαν στο τότε πρόεδρο της Βουλγαρίας Ζίφκωφ αλλά και στον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας απέναντι στην απειλή της Τουρκίας. Όπως δεν τον είχε εμποδίσει λίγα χρόνια πριν να βγάλει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Η αντιπολίτευση τότε με τον Α. Παπανδρέου σε μυστική συνεννόηση με τον Κ. Καραμανλή φώναζε: «Βυθίσατε το χώρα», κάτι που πρακτικά δεν μπορούσε να το πει ο Κ. Καραμανλής. Γιατί να μη γίνουν κάποιες ανάλογες κινήσεις και τώρα; Μας στοίχισε τότε; Μα τότε αποτρέψαμε τον πόλεμο.
Παρόμοιες εξελίξεις είχαμε και το 1987. Κι ας θυμηθούμε: Το 1986 είχαμε θερμό επεισόδιο στον Έβρο, με έναν νεκρό Έλληνα στρατιώτη και τέσσερις νεκρούς Τούρκους ή εφτά κατά το τοτινό ΓΕΣ. Την επόμενη χρονιά η Τουρκία απειλεί και πάλι με έρευνες στο Αιγαίο με το «Σεισμίκ». Τι έκανε η ελληνική κυβέρνηση τότε; Αυτά που κάνουν σήμερα, που έκανε ο κ. Τσίπρας και που κάνει ο κ. Μητσοτάκης; Όχι, έκανε κάτι πολύ απλό: Πήγε στον Αραβικό Σύνδεσμο, κινητοποίησε τις χώρες συμμάχους του Αραβικού Συνδέσμου – τότε συμμετείχαν σ’ αυτόν όχι μόνο η Αίγυπτος αλλά και η Συρία, που δεν είχε πόλεμο και η Λιβύη και αυτές οι χώρες είπαν: Στοχοποιούμε οποιαδήποτε στρατιωτική κίνηση της Τουρκίας. Και ταυτόχρονα έκλεισε στρατιωτικό σύμφωνο με τη Βουλγαρία. Φανταστείτε η Ελλάδα μέλος του ΝΑΤΟ, συνδέεται με τη Βουλγαρία μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας εναντίον της Τουρκίας μέλους του ΝΑΤΟ. Και τότε έγιναν αμοιβαία και δηλώσεις: Αν γίνει το παραμικρό απ’ την Τουρκία, θα τη χτυπήσομε. Μάλιστα η Βουλγαρία κατέβασε δυο Μεραρχίες της πάνω από την Ανδριανούπολη.
Έτσι νομίζουμε οφείλει να διαχειρίζεται παρόμοια ζητήματα μια κυβέρνηση και τηρουμένων των αναλογιών στο τωρινή κατάσταση, άμεσα έπρεπε να απευθυνθεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ – όχι στη Γραμματεία του ΟΗΕ και να καταγγείλει επικαλούμενη το άρθρο 16 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, ότι αμφισβητείται η κυριαρχία της χώρας μου, συνεπώς έχει θέμα αυτοάμυνας, άρα οι ενέργειες της Τουρκίας επί του προκειμένου είναι casus belli για αυτήν, κανονίστε. Αυτός είναι ο χειρισμός όλων των χωρών.
Με τους τρόπους που περιγράψαμε, αντιμετώπισε η πατρίδα μας τις κρίσεις του 1977 και του 1987 με την Τουρκία με εθνική αξιοπρέπεια και πατριωτισμό. Κι έτσι αποφύγαμε τον πόλεμο. Από τότε και μέχρι σήμερα διαδοχικά στον γείτονά μας εξ ανατολάς, που διαρκώς μας επιβουλεύεται, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό δείχνει απέναντί του υποχωρητικότητα. Κορυφαίες χρονικές στιγμές υποχωρητικότητας ήταν το 1997, όταν με τη συμφορά μας στα Ίμια επί κυβέρνησης Σημίτη, τα Ίμια έγιναν γκρίζες ζώνες και ο κ. Σημίτης συνήψε τη Συμφωνία της Μαδρίτης με την Τουρκία αναγνωρίζοντας σ’ αυτήν ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Και δύο χρόνια μετά το 1999 με τη Συμφωνία στο Ελσίνκι αναγνωρίζονται συνοριακές εκκρεμότητες προς επίλυση ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Επομένως αμφισβητείται η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Κι άλλη « επιτυχία» ενδοτισμού του κ. Σημίτη.
Αν δώσουμε λοιπόν σημασία στα τελευταία και στα όσα αναφέραμε στη ανάλυσή μας, αντιλαμβανόμαστε, πώς κλιμακωτά σε βάθος χρόνου δένουν οι κινήσεις των Τούρκων εις βάρος μας. Έγιναν εγκληματικά λάθη. Και δεν επιτρέπονταν. Όταν ξέρουμε ότι η Τουρκία παρότι συνομολόγησε τη συνθήκη της Λωζάνης, που δεν καθορίζει μόνο τα σύνορα Ελλάδας – Τουρκίας, αλλά τα σύνορα όλων των χωρών της Μ. Ανατολής δε χάνει ευκαιρία με τα τερτίπια της και τις ανάλογες συγκυρίες να επιδιώκει την αναθεώρησή της. Και είμαστε συγκεκριμένοι:
Η πρώτη φορά αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία είναι στην περίπτωση της Αλεξανδρέττας το 1939. Τότε η Τουρκία του Κεμάλ κατάφερε να προσαρτήσει την Αλεξανδρέττα από τη Συρία, αλλοιώνοντας τον πληθυσμό της με τη συναίνεση της Γαλλίας και των μεγάλων δυνάμεων, που διακαώς επιθυμούσαν τη φιλία της Τουρκίας ενόψει του Β΄Π.Π.
Η δεύτερη φορά αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης «πάντα με πρωτοβουλία» της Τουρκίας ήταν με τις συνθήκες της Ζυρίχης – Λονδίνου, που υπογράφηκαν το 1959 και με τις οποίες τερματίστηκε η βρετανική αποικιοκρατία στην Κύπρο και ιδρύθηκε το ανεξάρτητο κυπριακό κράτος. Με τις συνθήκες όμως αυτές αναγνωρίστηκαν δικαιώματα της Τουρκίας στην Κύπρο, ως εγγυήτριας δύναμης για τον τουρκικό πληθυσμό. Το γεγονός αυτό όχι μόνο άνοιξε το δρόμο για την εισβολή – κατοχή μέχρι και σήμερα μεγάλου μέρους της Κύπρου, το 1974, αλλά αποτελεί και κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης Της Λωζάνης, μιας και στο άρθρο 16 αυτής καθορίζεται με σαφήνεια, ότι η Τουρκία αποποιείται κάθε δικαιώματός της στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας, συνεπώς και της Κύπρου.
Και με την εισβολή τουρκικών δυνάμεων προσφάτως στη Β.Α. Συρία παραβιάζεται κατάφωρα για τρίτη φορά από την Τουρκία η Συνθήκη της Λωζάνης, αυτή η Συνθήκη, που διευθέτησε το Ανατολικό ζήτημα μετά το τέλος του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου, μέρος του οποίου ήταν και η χώρα μας και καθόρισε τα σύνορα όλων των χωρών της Μ. Ανατολής.
Αυτή η συμπεριφορά της Τουρκίας, συμπεριφορά πειρατή, έξυπνα μεθοδευμένη, ακουμπώντας στις συνειδητές ή ασυνείδητες ελληνικές τακτικές, μάς κρατά απόλυτα ανήσυχους. Εκτιμούμε ότι θα υπάρξει ένα θερμό επεισόδιο, που θα το προκαλέσει η Τουρκία, δεν ξέρουμε ποιας έκτασης ή σε ποιο σημείο της ελλαδικής επικράτειας ή στην Κύπρο κι αυτό, για να επισφραγισθεί η άτιμη συμφωνία που έχει κλεισθεί στο παρασκήνιο. Γιατί δε δικαιολογούνται πράγματα. Αποκαλύπτονται στον τύπο, ότι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν συμφωνήσει να παραδώσουν το Καστελόριζο στην Τουρκία, Διαδίδονται μέσω των μέσων ενημέρωσης σενάρια για συνδιαχείριση του Αιγαίου. Και για όλα αυτά το επίσημο πολιτικό προσωπικό δεν κάνει κιχ. Όλα αυτά όμως δημιουργούν κλίμα… Και όταν η Τουρκία προκαλέσει το επεισόδιο και θα χαθεί ελληνικό έδαφος, με τη νουθεσία και των ισχυρών εταίρων μας, θα μας σύρουν σε διαπραγματεύσεις, για να βρούμε λύση. Και θα πνίξουν το λαϊκό αίσθημα με χειρισμούς του τύπου: «Μα τι θέλετε πόλεμο;» Όμως τις είδαμε τις διαπραγματεύσεις χρόνια τώρα στην Κύπρο!...
Τονίσαμε τα παραπάνω, γιατί κανείς δεν φροντίζει να ενημερώσει ή έστω να προϊδεάσει τον ελληνικό λαό για την αναδιάταξη των συνόρων, που επιχειρείται στην ευρύτερη περιοχή και μάλιστα εις βάρος μας, από μια ενδεχόμενη αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης. Κόπτονται μόνο να μας πείσουν, ότι μας συμφέρει η πρόσδεσή μας στους στρατιωτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ – όπως η πρόσφατη αμυντική μας με ΗΠΑ συμφωνία, που δεν κυρώθηκε από την ελληνική Βουλή – μ’ αυτή τη χώρα, που όχι μόνο έχει χάσει κάθε αξιοπιστία ως σύμμαχος, αλλά είναι και ο πρωτομάστορας των γεωστρατηγικών ανακατατάξεων και της διάλυσης κρατών.
Θέλουν να πιστέψουμε, ότι « μας συμφέρει», εκτός από την οικονομική και πολιτική κατοχή της ΕΕ, στην οποία τεθήκαμε μέσω των μνημονίων, να έχουμε και στρατιωτική κατοχή από τις ΗΠΑ. Σώνει και καλά να πεισθούμε, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα αποδέσμευσης από τις υπερδυνάμεις, αν και η ιστορία το αντίθετο διδάσκει.
Με όλα τα παραπάνω και τις αναφορές μας σε γεγονότα και στις συνθήκες προσθέτουμε ολοκληρώνοντας το άρθρο μας, ότι οι κανόνες διεθνούς δικαίου και αυτό υποστηρίζει απόλυτα το Ε.ΠΑ.Μ. , θεσπίστηκαν για την προστασία των μικρών και αδύναμων χωρών, από τις άνομες ορέξεις των μεγάλων και των ισχυρών. Και αν οι μεγάλες δυνάμεις έχουν συμφέρον να τους καταργήσουν , στις μικρές χώρες συμφέρει να διεκδικούν την απαράβατη εφαρμογή τους. Και όσο για τις συμμαχίες μεταξύ των χωρών είναι απαραίτητες, αλλά νοούνται μόνο μεταξύ ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών, σε ισότιμη βάση και όχι με όρους υποτέλειας.
Κατερίνη 30/12/2019
* Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.
Mail: vazakas1954@gmail.com
*Το Α΄μέρος εδώ: https://pierikialithia.blogspot.com/2020/01/vazakas2-120.html
