Το ξέσπασμα της πανδημίας του COVID-19 έγινε αφορμή να δει όλος ο κόσμος το πραγματικό πρόσωπο υποτιθέμενων εχθρών και φίλων.
Η μικρή, αποκλεισμένη και φτωχοποιημένη Κούβα επέδειξε μεγαλειώδη δείγματα αλληλεγγύης και ανθρωπισμού, συνδράμοντας με αποστολές ιατρικού υλικού, εξοπλισμού αλλά και ανθρώπινου δυναμικού, τις χώρες που δοκιμάζονται από την επιδημία. Από την άλλη μεριά οι ΗΠΑ συνεχίζουν τον αποκλεισμό της Κούβας και εντείνουν τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Βενεζουέλας, αλλά και του Ιράν, μιας χώρας που βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των χωρών που έχουν πληγεί τα μέγιστα από τον νέο κορωνοϊό! Αδιαφορώντας πλήρως για το κόστος σε ανθρώπινες ζωές που στοιχίζει αυτή τους η πολιτική.
Το εμπάργκο (εμπορικός αποκλεισμός) των ΗΠΑ κατά της Κούβας επιβλήθηκε στα τέλη του 1960, δύο σχεδόν χρόνια μετά την ανατροπή του υποστηριζόμενου από τις ΗΠΑ δικτάτορα Μπατίστα από την κουβανική επανάσταση. 70 χρόνια τώρα, αποτελεί το μακροβιότερο εμπάργκο στην παγκόσμια ιστορία. Έχει καταγγελθεί από πολλές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τις σοβαρές επιπτώσεις που επιφέρει στην οικονομική κατάσταση και τις συνθήκες διαβίωσης του κουβανικού λαού, ενώ επί 28 συνεχόμενα έτη ο ΟΗΕ το κηρύσσει παράνομο και ζητά την άρση του. Η πιο πρόσφατη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ήταν τον Νοέμβριο του 2019, με 187 ψήφους υπέρ της άρσης του αποκλεισμού, 3 κατά (ΗΠΑ, Ισραήλ και Βραζιλία) και 2 χώρες να απέχουν της ψηφοφορίας (Κολομβία και Ουκρανία).
Σύμφωνα με την κουβανική κυβέρνηση, οι επιπτώσεις του εμπορικού αποκλεισμού στον λαό της Κούβας είναι τόσο σοβαρές, που πληροί τα κριτήρια για να χαρακτηριστεί γενοκτονία, σύμφωνα με τον ορισμό της γενοκτονίας στη «Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας» του 1948. Η επιβολή εμπάργκο εναντίον μιας χώρας θεωρείται μέθοδος συλλογικής τιμωρίας ενός ολόκληρου λαού και, ως τέτοια, απαγορεύεται από το διεθνές δίκαιο.
Παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ επιμένουν να χρησιμοποιούν το «όπλο» του εμπάργκο και των οικονομικών κυρώσεων, εναντίον όποιας χώρας δεν τους κάνει τη «χάρη» να διαθέτει κυβέρνηση της αρεσκείας τους. Το ίδιο συνέβη και στη Βενεζουέλα από τον Αύγουστο του 2019, όταν ο νόμιμα εκλεγμένος Πρόεδρος Νικολά Μαδούρο κατάφερε να επικρατήσει του πραξικοπηματία – μαριονέτα των ΗΠΑ, Χουάν Γκουαϊδό. Παρόμοια και το Ιράν υποφέρει από τις συνέπειες του μακροχρόνιου εμπορικού αποκλεισμού και των κυρώσεων που έχουν επιβάλει εναντίον του οι Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον, οι παραπάνω χώρες δεν έχουν προβεί σε επιθετική ενέργεια εναντίον των ΗΠΑ, ώστε να δικαιολογηθούν οι κυρώσεις ως κάποια μορφή άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντίθετα και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις, ο μόνος στόχος του εμπάργκο, επίσημα διακηρυγμένος από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, είναι η αλλαγή του καθεστώτος αυτών των χωρών. Πρόκειται δηλαδή, για ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα των κρατών, για παραβίαση της εθνικής τους ανεξαρτησίας και του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών τους.
Είναι υποχρέωση όλων μας, κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου που σέβεται τη ζωή και τα δικαιώματα των συνανθρώπων του, κάθε δημοκρατικού πολίτη που αντιλαμβάνεται τη σημασία της ελευθερίας των λαών και της ανεξαρτησίας των κρατών, να αντιταχθεί στην προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβληθούν ως παγκόσμιος ηγεμόνας. Να αντιδράσει και να απαιτήσει με κάθε πρόσφορο μέσο την άρση των εμπάργκο και των οικονομικών κυρώσεων που έχουν επιβληθεί από τις ΗΠΑ· την απαγόρευση χρήσης τέτοιων παράνομων και απάνθρωπων μέσων στην άσκηση διεθνούς πολιτικής· την καταδίκη των ΗΠΑ από τη διεθνή κοινότητα, εφόσον επιμένουν να χρησιμοποιούν τακτικές συλλογικής «τιμωρίας» των λαών για την προώθηση των οικονομικών και πολιτικών τους συμφερόντων.
• Άρση του εμπάργκο των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας!
• Άρση όλων των οικονομικών κυρώσεων εναντίον του Ιράν, της Βενεζουέλας και όπου αλλού έχουν επιβληθεί!
• Ελεύθεροι λαοί σε ανεξάρτητα κράτη!
Αθήνα, 30 Μαρτίου 2020
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ
