Γράφει ο Γιάννης Τσαπουρνιώτης
Ζουν στην εποχή του κορωνοιού. Στην εποχή που η πραγματικότητα προηγείται κατα πολύ της φαντασίας και πλάθει σενάρια, τέτοια, που ένας σεναριογράφος ή συγγραφέας αδυνατούν να αποδώσουν και να εμπνευστούν.
"Ζούμε ιστορικές στιγμές Μάριε. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι ζω καθημερινά στο θάλαμο της εντατικής. Μακάρι να διέθετα χίλια χέρια για να προσφέρω πολλά περισσότερα στους ασθενείς που δοκιμάζονται"
"Έχεις τεράστια καρδιά, ατσάλινη ψυχή, αστείρευτο φιλότιμο που αγκαλιάζουν τον συνάνθρωπο και μαλακώνουν τον πόνο του"
"Να προσέχεις Μάριε. Μετρώ τις μέρες μια μια μέχρι να γυρίσεις πίσω. Μας λείπεις αφάνταστα"
"Μη νοιάζεσαι για μένα. Η πίεση του αλλόφρονα γείτονα δεν κάμπτει το ηθικό κανενός. Στον Έβρο είμαστε ενωμένοι. Σπάνιο για Έλληνα, αλλά όταν η διχόνοια παραμερίζεται κάνουμε θαύματα. Πονάω μόνο για αυτά τα αθώα πλασματάκια, τα μικρά παιδάκια που σπαράζουν στο κλάμα όταν τα χρησιμοποιούν ως πειραματόζωα μπροστά στον φράχτη. Αλήθεια, τι κάνουν τα δικά μας, όλα καλά;"
"Προσπαθούν ώρες ατελείωτες μπροστά στην εικόνα του υπολογιστή να εγκλιματιστούν στην νέα κατάσταση και να συνδεθούν με το πρόγραμμα της ηλεκτρονικής διδασκαλίας. Αγχώνονται και κουράζονται ταυτόχρονα με τους καθηγητές τους, καθώς το σύστημα είναι μονίμως φορτωμένο και οι οδηγίες, πολλές φορές, ασαφείς"
"Τι να κάνουν και οι εκπαιδευτικοί; Κάθετι καινούργιο θέλει πίστωση χρόνου και υπομονή"
"Μίλησα με τον πατέρα σου. Αν κάθομαι όλη μέρα στο σπίτι στο τέλος θα πεθάνω, μου εκμυστηρεύτηκε"
"Χριστίνα μου, όταν ένας σημερινός ογδοντάρης γεννήθηκε στην κατοχή, δούλεψε από επτά χρονών και δοκιμάστηκε στη ζωή του σκληρά, δεν αντέχει την μοναξιά στους τέσσερις τοίχους. Η αδελφή σου πως είναι;"
"Τις πρώτες μέρες στο σούπερ μάρκετ επικράτησε ένας μικρός πανικός από τη μαζική έφοδο των πολιτών. Μάριε, τώρα όλοι προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα τηρώντας ευλαβικά τους κανόνες"
"Καλώς, πιάνω βάρδια σε λίγο. Πρέπει να σε αφήσω. Φίλα μου τα παιδιά και μη νοιάζεσαι για μένα, αντέχω, όλα θα πάνε καλά. Χριστίνα, να προσέχεις"
"Να προσέχεις κι εσύ, καλή δύναμη. Αα...Μάριε..., περίμενε, θέλει να σου πει κάτι ο Παναγιώτης"
"Έλα μπαμπά, ξέρεις τι κατάλαβα εγώ;"
"Τι κατάλαβες Παναγιώτη μου;"
"Εγώ μπαμπά κατάλαβα πως τζάμπα χάρηκα που έκλεισαν τα σχολεία. Δεν μπορώ να βγω έξω, δεν μπορώ να δω τους φίλους μου, με ζάλισε ο δάσκαλος με τα email και τα viber, δεν παίζει κι η αγαπημένη μου Λίβερπουλ... Χειρότερα είναι από πριν"
"Μη στεναχωριέσαι παιδί μου. Όλα θα φτιάξουν όπως πριν. Να κάνεις υπομονή και να ακούς τη μαμά. Εντάξει;"
"Εντάξει μπαμπά. Σ αγαπώ πολύ".
Η λιτή ιστορία είναι πόνημα της φαντασίας μου σε μια κοινωνία όπου η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε σενάριο.
"Ζούμε ιστορικές στιγμές...", που θα έλεγε κι ο φίλος μου, ο Ντίνος.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
