Μέρος Β΄
Και σ’ αυτό το σημείο, που η ανθρωπιά πρέπει να πρυτανεύει και να μην κάνει διακρίσεις, οφείλουμε πέρα από την απαίτησή μας για μέτρα από τις κυβερνήσεις μας για προστασία μας από τον κορωνοϊό, να απαιτήσουμε λιγότερη κτηνωδία απέναντι στις χώρες, που έχουν εμπάρκο και ο ενλόγω ιός θερίζει.
Ξέρουμε ότι κάποιες χώρες σήμερα λόγω εμπάρκο, όπως το Ιράν αντιμετωπίζουν δύσκολα την πανδημία. Η χώρα αυτή μέχρι τώρα έχει εκατόμβες θυμάτων και κρουσμάτων λόγω εμπάρκο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Βενεζουέλα.
Το Ιράν έκανε επίσημο αίτημα, για να άρουν το εμπάρκο και το αίτημα του υποστηρίχτηκε από τη Ρωσία και την Κίνα. Η απάντηση στο αίτημά του ήταν στις 18/3/2020 ο Αμερικανός ΥΠΕΞ κ. Πομπέο να ανακοινώσει επί πλέον κυρώσεις για το Ιράν. Φανταζόμαστε την κτηνωδία, τη στιγμή που ιρανική κοινωνία προσπαθεί να επιβιώσει, τώρα οι ΗΠΑ βρήκαν την ευκαιρία να επιβάλουν νέες κυρώσεις και δε συζητούν καθόλου να τις άρουν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχαν το θράσος να ζητήσουν από τους Ιρανούς την απελευθέρωση κάποιων Αμερικανών υπηκόων – κατασκόπων φυλακισμένων στο Ιράν, για να μη προσβληθούν από τον κορωνοϊό στις φυλακές.
Κι εμείς στη δυτική Ευρώπη, ζούμε αυτές τις στιγμές κλεισμένοι στα σπίτια μας αναγκασμένοι να μιλάμε απ’ το τηλέφωνο, ζώντας μια δυστοπία(=απάνθρωπες συνθήκες) εξαιτίας του κορωνοϊού. Και θα το ξαναπούμε οι ιθύνοντες δεν έκαναν απολύτως τίποτα, ώστε να μη ζήσουμε, αυτά που ζούμε σήμερα. Κι όμως πάρα πολλά μπορούσαν να γίνουν. Καταρχήν να προετοιμάσουν τις χώρες να αντιμετωπίσουν κι όχι να τρέχουν εκ των υστέρων πίσω απ’ την επιδημία και να λένε δεν έχω το ένα, δεν έχω το άλλο. Είχαν δυόμιση περίπου μήνες σχεδόν τρεις στη διάθεσή τους – πολύ μεγάλος χρόνος – για να αντιμετωπίσουν μια πρόκληση τόσο κοσμογονικών συνεπειών. Κι αυτό όσοι είχαν στοιχειώδη γνώση για τα δεδομένα της επιδημίας, έπρεπε να το περιμένομε. Παρόλα αυτά δεν έγινε τίποτε, όπως δεν έγινε τίποτε, για να αποφευχθεί η διάδοση του κορωνοϊού στην Ε.Ε., όπως είχε γίνει παλιότερα με τον ιό του Έμπολα από την Αφρική. Αυτό που γίνεται σήμερα εκ των υστέρων, θα μπορούσε να είχε γίνει. Το κλείσιμο δηλαδή των συνόρων της Ε.Ε., που υποτίθεται ότι έχει μια υπερκρατική δομή. Άρα αυτή η ανικανότητα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε λόγω κακών ηγεσιών, ούτε λόγω θεωριών, ότι τον ιό των είχανε στημένο, για να προωθήσουν άλλα συμφέροντα, γιατί βλέπουμε ότι η πανδημία έχει τόση μεγάλη έκταση, που ακόμη και τα πολύ μεγάλα συμφέροντα στην Ευρώπη υφίστανται τις συνέπειές της. Αυτό μάλλον δεν είναι τυχαίο.
Όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν, είναι αποτέλεσμα μια ευρύτερης μηχανικής, που αποδόμησε τα έθνη κράτη, τις συλλογικές τους ταυτότητες. Η έννοια του έθνους για χρόνια τώρα, με το που ξεκίνησε η περιβόητη παγκοσμιοποίηση, αναγορεύτηκε, δαιμονοποιήθηκε ως μια φαντασιακή κατασκευή και πως δεν έπρεπε να υπάρχει. Μετά ο λαός κι αυτός είναι μια τεχνητή κατασκευή κατά την άποψη των ολιγαρχικών παγκοσμιοποιητικών ελίτ. Οπότε ούτε ο λαός πρέπει να υπάρχει. Ένας από τους αρχιερείς αυτών των αντιλήψεων ο Ταγκιέφ είπε: Εάν υπάρχει λαός, τότε θα υπάρχει και έθνος, που είναι ο λαός στη διάσταση του χρόνου: παρελθόν – παρόν – μέλλον. Και οι παγκοσμιοτές συνεχίζουν, φυσικά δεν πρέπει να υπάρχουνε χώρες, ούτε σύνορα. Αυτά είναι διάφανα, χαλαρά, αδιόρατα, δεν πρέπει να τα κλείνουμε σε καμιά περίπτωση. Με την ευκαιρία αναφέρουμε δύο κείμενα σχετικά πρόσφατα στις 18/3/2020, 85 Ελλήνων πανεπιστημιακών, στα οποία υποστηρίζουν τα αναφερθέντα, όπως κι ένα άλλο με 70 Ευρωπαίους διανοουμένους, κι ανάμεσά τους υπάρχει ο Ηabermas και οι Βαρουφάκης και Λαπαβίτσας.
Και με τις θέσεις αυτές των παγκοσμιοποιητικών ελίτ αποδομούνται οι συλλογικές ταυτότητες λαός, έθνος, χώρα και οικοδομούν μια υπερκρατική ταυτότητα, την περιβόητη παγκοσμιοποίηση με πυρήνα το άτομο, το απέραντο, το δικαιωματικό, σ’ ένα σύστημα ατομοκεντρικό, που είναι το σημερινό. Κι αυτά για να εξυπηρετηθεί η υποτιθέμενη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική υπερδομή, που τόσο από λατρευτές της, όσο κι από εχθρούς της αντιμετωπίστηκε σα μια νέου τύπου αυτοκρατορία, σα μια οντότητα, που είχε τους δικούς της σκοπούς, αλλά έλεγχε την κατάσταση, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρχε.
Έτσι όταν προέκυψε ο αστάθμητος παράγοντας του κορωνοϊού, στην αρχή οι δυτικές χώρες απλά επαναπαύτηκαν, ελπίζοντας ότι την άκρη θα τη βγάλουν οι Κινέζοι. Όμως στη συνέχεια δεν έκαναν απολύτως τίποτε, γιατί δεν είχαν εκπαιδευτεί και γιατί το πολιτικό τους υποκείμενο δεν υπήρχε. Δηλ. να υπερασπίσουν τα συμφέροντα ποιανού; της χώρας, που τη θεωρούσαν, ότι δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει, του λαού, που τον θεωρούν ως κάτι το φαντασιακό; Σα συνέπεια αυτών των στάσεων, στο δυτικό κόσμο είδαμε αυτή την παραλυτική αδράνεια των ιθυνόντων προς τον ιό, που αν θα συνεχισθεί, που θα συνεχισθεί, κι αν για πολύ, τότε θα ζήσουμε τη μεγαλύτερη – για σοβαρούς εκτιμητές – ανθρωπιστική καταστροφή, που έζησε η Ευρώπη από το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Σ’ αυτή την Ευρώπη – πυλώνα της παγκοσμιοποίησης – στην οποία ως χώρα είμαστε κι όπου τα τελευταία δέκα χρόνια εξαιτίας των πολιτικών των μνημονίων, που μας επέβαλαν, ο λαός μας υφίσταται συστηματική γενοκτονία. Σχεδόν 150.000 χιλιάδες άνθρωποι απεβίωσαν, μιας και κοντά στα άλλα η Ε.Ε. και το ευρώ έχουν ισοπεδώσει το δικαίωμα και το αγαθό της δημόσιας υγείας. Ήρθε καιρός να αμφισβητήσουμε τα δυο τερατουργήματα, την Ε.Ε. και το ευρώ. Με το δράμα τώρα ειδικά της πανδημίας του κορωνοϊού σ’ όλη τη Ευρώπη και κυρίως στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου καταδείχτηκε η αδυναμία των κρατών – μελών της Ε.Ε. να ασκήσουν εθνική πολιτική και στον τομέα της υγείας, υπακούοντας στις εντολές μιας υπερεθνικής δομής, όπως η Ε.Ε., που δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών, που τη συγκροτούν.
Και ενδεικτικό των παραπάνω, αλλά και εξοργιστικό είναι και το γεγονός, ότι η Ιταλία ,που στενάζει από τον κορωνοϊό, δεν πήρε καμία υγειονομική βοήθεια από χώρα της Ε.Ε. αποδεικνύοντας την έλλειψη αλληλεγγύης στους κόλπους της, Κι όπως πληροφορούμαστε, η Ρωσία και η Κούβα βοηθούν την Ιταλία και κατά περίπτωση οι Ιταλοί κατεβάζουν τη σημαία της Ε.Ε. ανεβάζοντας τη ρωσική και την κουβανέζικη.
Όσο για τη χώρα μας έχουμε πιει μέχρι τον πάτο το πικρό ποτήρι της εγκληματικής αυτής πολιτικής, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία ζούμε τις συνέπειες της χρόνιας και εσκεμμένης λεηλασίας της δημόσιας υγείας, το κλείσιμο ή συγχωνεύσεις των νοσοκομείων, τον περιορισμό του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού λόγω της μείωσης των δαπανών για τη δημόσια υγείας κι όλα αυτά, για να πιάσουμε τους στόχους και το πλεόνασμα, για να «σωθούμε», για να μείνουμε στο Ευρώ. Και οι υπουργοί μας να καμαρώνουν στη TV, ότι έπιασαν τους στόχους των μνημονίων και των δανειστών, περικόπτοντας από τη δημόσια υγεία.
Και σήμερα με την επέλαση του κορωνοϊού η λεηλατημένη από τα μνημόνια δημόσια υγεία, με νοσοκομεία, που μέχρι πρότινος ζητούσαν από τους ασθενείς να φέρουν υλικά από το σπίτι τους, σήμερα καλείται να δώσει τη μάχη στην πρώτη γραμμή κι ο λαός έχει εναποθέσει σ’ αυτή τις ελπίδες του. Οι δε μέχρι χθες καταστροφείς της, οι σημερινοί υπουργοί βγαίνουν και χωρίς αιδώ οικειοποιούνται μέρος της Τιμής, που αρμόζει στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό. Αυτούς που είχαν (και θα συνεχίσουν να έχουν) λόγω μνημονίων στο στόχαστρο, επειδή επιβαρύνουν τις δημόσιες δαπάνες, προκαλώντας τη μήνι των τοκογλύφων.
Επί τέλους «οι καιροί ου μενετοί, ας διεκδικήσουμε αυτό, που μας αξίζει: Ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, στελέχωση με μόνιμο ιατρικό νοσηλευτικό προσωπικό, αύξηση του προϋπολογισμού της υγείας για πλήρη επάρκεια σε ιατροφαρμακευτικό υλικό, αναπνευστήρες, μάσκες, γάντια, έλεγχος σε όλους τους κατοίκους των περιοχών, που έχουν τα κρούσματα, έλεγχος σε όσους εμφανίζουν, έστω και ήπια συμπτώματα. Και όσοι απ’ αυτούς αποδεικνύονται θετικοί να φιλοξενούνται σε δημόσιες δομές ή σε ιδιωτικές που έχουν επιταχθεί για την ανάλογη φαρμακευτική αγωγή και ιατρική φροντίδα. Τέλος να ικανοποιηθούν άμεσα τα αιτήματα της ομοσπονδίας ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΝΓΕ) Αυτών των γιατρών, που η ΝΔ μας βάζει να χειροκροτούμε και ο υπουργός υγείας αρνείται να συναντήσει.
Θέλοντας να κλείσουμε την κάπως αναλυτική, νομίζουμε, αφήγησή μας στο άρθρο μας, προσθέτουμε και τούτο. Ήδη αναφέραμε, ότι πιθανόν εξαιτίας του κορονοϊού πιθανόν να ζήσουμε τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή μετά από εκείνη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Εν κατακλείδι θα πούμε ότι πρέπει να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα. Και αυτή θα έρθει, η ιστορία έχει κάνει άλμα. Αυτός ο μεταψυχροπολεμικός, παγκοσμιοποιημένος καπιταλιστικός κόσμος μάς έχει τελειώσει, η περίοδός του έδειξε, δείχνει με τραγικό τρόπο τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις του. Αναδύεται εκ νέου το έθνος – κράτος ως πυρήνας του νέου διεθνούς συστήματος που θα προκύψει, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι τα πράγματα θα είναι κατ’ ανάγκη καλύτερα σ’ αυτό τον επόμενο κόσμο. Γιατί θα υπάρχουν πολλοί, που θα διεκδικήσουν εξουσία από το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα: Οι μεγάλες εταιρείες, το παρασιτικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο αλλά και οι τράπεζες. Σε μια νέα παγκόσμια σκακιέρα θα συγκρουστούνε έθνη, λαοί, υπερεθνικές δυνάμεις, αλλά κυρίως εθνικές δυνάμεις για την επικράτηση της αντζέντας. Περνούμε σε μια νέα φάση του διεθνούς συστήματος, σε μια νέα ιστορική περίοδο. Ο κορονοϊός είναι η αιχμή του δόρατος. Κι όμως τονίζουν σοβαροί αναλυτές, ακόμα κι αν αύριο με ένα μαγικό τρόπο εξαλείφονταν ο κορονοϊός, λόγω της τόσο μεγάλης βλάβης, που συνέβη στην παγκόσμια τάξη, θα πάμε σε πολλές ριζικές αλλαγές. Και εδώ πρέπει να δούμε το μερίδιο ευθύνης του καθένα. Δηλαδή να δούμε με ποιους είμαστε σ’ αυτό το νέο κόσμο που θα έρθει.
Κατερίνη 26/3/2020
* Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.
Mail: vazakas1954@gmail.com
* Διαβάστε το Α΄ΜΕΡΟΣ, ΕΔΩ
