Ζούμε ζωές, αλλόκοτες, κομπάρσοι σε ταινία.
Όταν ξυπνάμε το πρωί, το άγχος ξαναρχίζει,
Στεκόμαστε ακίνητοι και μόνο η Γη γυρίζει.
Τα νέα, πάντα θλιβερά,
σκοτάδι στη ζωή μας,
Η πόρτα μας, πάντα κλειστή,
για να μη βγει, η οργή μας.
Στο δρόμο, αγνώριστες μορφές,
Με τρόμο, σε κοιτάνε,
Περνάνε δίπλα σου, σκυφτές,
Χωρίς, να σε ακουμπάνε.
Με βλέμμα μελαγχολικό,
Ψάχνουνε, για κουράγιο,
Πριν, η ζωή τους ,διαλυθεί,
Σε ανήλιο καρνάγιο.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
σκοτάδι στη ζωή μας,
Η πόρτα μας, πάντα κλειστή,
για να μη βγει, η οργή μας.
Στο δρόμο, αγνώριστες μορφές,
Με τρόμο, σε κοιτάνε,
Περνάνε δίπλα σου, σκυφτές,
Χωρίς, να σε ακουμπάνε.
Με βλέμμα μελαγχολικό,
Ψάχνουνε, για κουράγιο,
Πριν, η ζωή τους ,διαλυθεί,
Σε ανήλιο καρνάγιο.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΕΠΛΗΣ
