Επιλέξαμε το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, γιατί αγαπάμε πολύ τα παιδιά. Παράλληλα με τη δημιουργία της πολυμελούς οικογένειάς μας, συνεχίζουμε να επιμορφωνόμαστε, να μαθαίνουμε ξένες γλώσσες και χειρισμό υπολογιστών και να ασχολούμαστε με μεταπτυχιακές σπουδές προκειμένου να ανταποκριθούμε με επάρκεια στα διδακτικά μας καθήκοντα.
Με την απόκτηση των πολλών παιδιών μας, προσφέρουμε στην επίλυση του πολύ σοβαρού δημογραφικού προβλήματος της χώρας μας, καθώς και της γήρανσης του πληθυσμού μας.
Παρ΄ολ΄αυτά, νιώθουμε παραμελημένες, αβοήθητες και αδικημένες από την κοινωνία και την Πολιτεία.
Όπως όλες οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί, αισθανόμαστε εργασιακή, οικονομική και συναισθηματική ανασφάλεια. Σε εμάς όμως, τις πολύτεκνες μητέρες, τα προβλήματα είναι δυσκολότερα και εντονότερα σε σύγκριση με τις μητέρες του ενός, δύο ή τριών παιδιών.
Νιώθουμε εργασιακή ανασφάλεια, η οποία επιδεινώνεται με την εφαρμογή των αντιπολυτεκνικών νομοσχεδίων της προηγούμενης κυβέρνησης. Πολλές από εμάς τις πολύτεκνες μητέρες θα είναι άνεργες την επόμενη σχολική χρονιά, διότι παύει να ισχύει η πρόταξή μας στους πίνακες των αναπληρωτών.
Υποφέρουμε από οικονομική ανασφάλεια και δυσχέρεια γιατί οι ανάγκες των πολλών παιδιών μας είναι μεγάλες. Όταν κάθε καλοκαίρι απολυόμαστε, δυσκολευόμαστε να ανταποκριθούμε στις οικονομικές υποχρεώσεις των πολυμελών οικογενειών μας έχοντας ως μόνο έσοδο το επίδομα του ΟΑΕΔ.
Βιώνουμε συναισθηματική ανασφάλεια γιατί έχουμε αναγκαστεί να απομακρυνθούμε πολλές φορές από την οικογενειακή εστία. Να αποχωριστούμε τα παιδιά μας. Να επιλέξουμε ποια παιδιά θα πάρουμε κοντά μας και ποια θα αφήσουμε στους συζύγους. Έχουμε μετακομίσει σε μικρά χωριά με ανύπαρκτες δομές, χωρίς παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς, παιδίατρο και σπίτια κατάλληλα για να στεγάσουν μεγάλες οικογένειες. Τα έξοδα ήταν δυσβάσταχτα καθώς υποστηρίζαμε δεύτερο σπιτικό και μετακινούμασταν κάθε Σαββατοκύριακο για να ενώσουμε τις οικογένειές μας. Τα συναισθηματικά και ψυχολογικά τραύματα των παιδιών που αποχωρίζονται τον ένα γονέα και τα αδέρφια τους, που αλλάζουν πόλη, σπίτι και χάνουν φίλους, δύσκολα μπορούν να επουλωθούν.
Τα τελευταία 10 χρόνια, εμείς οι πολύτεκνες μητέρες και κατ΄επέκταση οι οικογένειές μας, αντιμετωπίζουμε τις παραπάνω ψυχοφθόρες καταστάσεις. Είμαστε κουρασμένες και ταλαιπωρημένες. Αυτό πρέπει να σταματήσει.
Χρειαζόμαστε μόνιμη εργασία. Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό, τουλάχιστον να εργαζόμαστε ως αναπληρώτριες κοντά στον τόπο κατοικίας μας, σε όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.
Έχουμε ανάγκη την κοινωνική πρόνοια του Κράτους.
Μας αξίζει η αναγνώριση και η επιβράβευση για τους κόπους μας. Γιατί προσφέρουμε, ανατρέφουμε και διαπαιδαγωγούμε πολλούς νέους Έλληνες. Σε μία χώρα που γερνά και διαρκώς συρρικνώνεται.
Γνωρίζοντας το φιλανθρωπικό σας έργο και την ευαισθησία σας στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, όπως είμαστε εμείς οι πολύτεκνοι, ελπίζουμε να μας στηρίξετε έμπρακτα, προτάσσοντας τους πολύτεκνους εκπαιδευτικούς στους πίνακες αναπληρωτών, όπως γινόταν μέχρι πέρυσι.
Ευελπιστούμε να λάβετε ειδική μέριμνα και για το μόνιμο διορισμό μας, τιμώντας έτσι την πολύτεκνη Ελληνίδα μητέρα.
Μία τηλεδιάσκεψη, προκειμένου να σας εκθέσουμε ζωντανά τα προβλήματά μας, θα είναι το καλύτερο δώρο για τη γιορτή μας, τη γιορτή της μητέρας.
Με εκτίμηση,
Μόσχου Μαρία, Χαλκίδα
Παππά Όλγα, Αθήνα
Λιάσκου Διονυσία, Χαλκίδα
Κούρου Παναγιώτα, Χαλκίδα
Βεσκούκη Σταυρούλα, Τανάγρα
