Σε μια εποχή πνευματικής ξηρασίας, «ωχ-αδελφισμού» και γενικευμένης απογοήτευσης, που χαρακτηρίζουν τη χώρα μας, ηχεί ως εγερτήριο αφυπνιστικό σάλπισμα το...
δημοσιευθέν στο φύλλο της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» της Κυριακής [23-8-20] συγκλονιστικό ποίημα του Καθηγητή Γιάννη Πανούση με τον τίτλο: «Ωδή στην πατρίδα».
Στους μετρημένους, πλην όμως μεστούς γνήσιων πατριωτικών νοημάτων και μηνυμάτων, στίχους ο κ.Καθηγητής δίνει μια συμπυκνωμένη ανάγλυφη εικόνα της έννοιας της Πατρίδας, της διηνεκούς προσφοράς της προς τα τέκνα της, της αδιάφορης και περιφρονητικής ενίοτε στάσης μας απέναντί της και την αδήριτη ανάγκη αυτοσυνειδησίας και επαναπροσδιορισμού της συμπεριφοράς μας εν όψει των κινδύνων που την περιβάλλουν. Στο ποίημα του ο ποιητής καλεί την Πατρίδα-μάνα να αγκαλιάσει και να προστατεύσει τα παιδιά της, εξυπακούεται όμως το πρωταρχικό καθήκον των παιδιών της προς αυτήν.
Σαφώς δεν μπορώ να κάνω μια αναλυτική κριτική προσέγγιση του υπέροχου ποιήματος σε ένα σημείωμα. Έχω όμως την γνώμη ότι το εμφορούμενο από γνήσιο πατριωτισμό ποίημα του κ. Πανούση θα έπρεπε να ενσωματωθεί ως προμετωπίδα στα σχολικά εγχειρίδια της γλώσσας [πρ. αναγνωστικά] προς ενστάλαξη και καλλιέργεια στις συνειδήσεις των παιδιών της έννοιας της πατρίδας και των υποχρεώσεων τους απέναντί της, καθώς τα εν λόγω εγχειρίδια εμφανίζονται απογυμνωμένα τα τελευταία χρόνια από κείμενα εθνικού ή θρησκευτικού περιεχομένου.
