Προβλήματα για τα οποία δεν ευθύνεται μόνο μία κυβέρνηση ή ένας υπουργός, αλλά τα έχουν δημιουργήσει όλα τα πολιτικά κόμματα και όλες οι ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας. Το μόνο που αλλάζει είναι η συσσώρευση των προβλημάτων και οι φιλοδοξίες του εκάστοτε υπουργού να αφήσει την δικιά του σφραγίδα πάνω στην Παιδεία και στα παιδιά μας.
Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί κάποιον υπουργό Παιδείας για το επιτυχημένο του έργο, πολλοί όμως θα θυμηθούν υπουργούς για τις αντιδράσεις που προκάλεσαν τα έργα τους. Πιο επιτυχημένοι υπουργοί Παιδείας, τελικά θεωρούνται αυτοί που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, που δεν έκαναν τίποτα.
Όταν μία χώρα έχει προίκα έναν Αριστοτέλη, έναν Πλάτωνα, έναν Σωκράτη και αμέτρητους άλλους άριστους των αρίστων είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστήσει. Τουλάχιστον στην Παιδεία. Εμείς αντί να πρωταγωνιστούμε, μετά βίας… κρατιόμαστε στην ζωή.
Αντί τα προβλήματα μας να είναι η ερμηνεία και η ανάλυση των μεγάλων ιστορικών, φιλοσόφων και επιστημόνων μας και η μεταλαμπάδευση των γνώσεων τους στα παιδιά μας, εμείς ασχολούμαστε δυστυχώς και αναγκαστικά με γυψοσανίδες, βάψιμο διαβάσεων, καθαρίστριες και διάφορα άλλα «φτωχά εν πνεύματι» τα οποία όμως είναι υπαρκτά και δεν μπορείς να τα προσπεράσεις.
Έτσι για μία ακόμη χρονιά, ψάχνουμε για καθαρίστριες την τελευταία στιγμή, στοιβάζουμε τα παιδιά το ένα πάνω στο άλλο σε ακατάλληλες αίθουσες, σε ακατάλληλα σχολεία, με γερασμένους και απογοητευμένους εκπαιδευτικούς από τις συνεχόμενες αστοχίες των κυβερνήσεων, με σχολεία να κλείνουν, με τα παιδιά να λιγοστεύουν κάθε χρόνο και το μέλλον να μας προσπερνά και εμείς να το κοιτάμε ακίνητοι και μαρμαρωμένοι.
Ενώ τα προβλήματα δείχνουν να είναι ασήμαντα ως την αντιμετώπιση τους, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Λες και είμαστε υπνωτισμένοι και δεν μπορούμε να σκεφτούμε να χτίσουμε μεγαλύτερα σχολεία, με μεγαλύτερες αίθουσες, δεν μπορούμε να προσλάβουμε περισσότερες καθαρίστριες, δεν μπορούμε να εκπαιδεύσουμε στις νέες τεχνολογίες τους εκπαιδευτικούς μας, και πολλά άλλα, αλλά κάνουμε το μικρό… γιγάντιο.
Σχεδόν κάθε χρόνο τα παιδιά μας δίνουν εξετάσεις χωρίς να γνωρίζουν, σε ποια μαθήματα θα εξεταστούν, ποια ύλη θα διαβάσουν, ποια βαθμολογία θα ισχύσει κ.α. Οι πανελλαδικές εξετάσεις αποτελούν θέμα ψυχολογικής ανάλυσης από τους ειδικούς. Μπορεί όλη τη χρονιά ο υπουργός παιδείας να μην κάνει τίποτα το ουσιαστικό, αλλά θα αλλάξει τον τρόπο που γίνονται. Είναι κάτι σαν έθιμο, είναι παράδοση, μετά μπορεί να φύγει ήσυχος από το υπουργείο του.
Η Παιδεία δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την υπόλοιπη ζωή μας και δυστυχώς ακολουθεί την παρακμή και την διάβρωση των αξιών και των ιδανικών μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής ζωής μας. Δείτε τι προβάλλουν οι τηλεοράσεις μας, δείτε τι μηνύματα περνάνε στα παιδιά μας, δείτε την εικόνα των πολιτικών, των συνδικαλιστών. Η οικονομική ανέχεια φυσικά και επηρεάζει την εκπαίδευση, η «υποταγή» μας σε απολίτιστους και πολιτισμένους «συμμάχους» δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών. Ο σκεπτόμενος μορφωμένος άνθρωπος αποτελεί απειλή για το νέο σύστημα εξουσίας που προσπαθεί να επιβληθεί στην ανθρωπότητα. Τα αστυνομικά και αυταρχικά μέτρα των κυβερνήσεων σφίγγουν σαν μέγγενη πρώτα την Παιδεία. Ο φοβισμένος άνθρωπος, είναι εύκολο να καθοδηγηθεί και να ελεγχθεί.
Υπάρχει τεράστια έλλειψη αξιόλογων πολιτικών προσώπων που θα δώσουν όραμα και προοπτική στην Παιδεία μας. Και για να έχεις σωστή Παιδεία, θα πρέπει να έχεις καλό Υπουργό Υγείας, καλό Υπουργό Εσωτερικών και πάει λέγοντας. Όλες οι δομές ενός κράτους εξαρτώνται η μία από την άλλη. Δεν μπορείς να έχεις π.χ. αξιόμαχο στράτευμα, αν δεν είναι μορφωμένο, αν δεν είναι οικονομικά τακτοποιημένο, όλα συνδέονται μεταξύ τους.
Έτσι η Παιδεία δεν μπορεί από μόνη της να κάνει την υπέρβαση και να καταλάβει την θέση που της ανήκει, αν δεν γίνει το ίδιο και στις άλλες δομές του κράτους.
Και αυτό δεν μπορεί να γίνει από το υπάρχων οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της πατρίδας μας. Έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί ή δεν θέλει να αλλάξει. Το ίδιο έχει αποδείξει με τις πράξεις της η δικιά μας γενιά. Αυτό που μπορεί να αναστρέψει προς το καλύτερο την κατάσταση είναι η νεολαία μας, φτάνει να το θέλει. Εμείς έχουμε αποτύχει, αν οι νέοι μας θέλουν να αλλάξει κάτι θα πρέπει να το κάνουν από μόνοι τους, γιατί εμείς δεν θα τους βοηθήσουμε, τους το έχουμε αποδείξει στο παρελθόν πολλές φορές… Αυτοί είναι η μοναδική μας ελπίδα.
