Είναι τα λόγια του φίλου Πέτρου, οδηγό βουνού, που μαζί με τον συνοδοιπόρο Γιώργο, είχαν την τιμή και χαρά να συνοδεύσουν τον Μάριο και την Ελευθερία στην κορυφή του Ολύμπου. Σε ένα ειδικά διαμορφωμένο σακίδιο ο Μάριος μετέφερε στην πλάτη του την Ελευθερία που αντιμετωπίζει χρόνια κινητικά προβλήματα αλλά δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται και να τολμά.
Μετά από τρείς ώρες, στις εννιά, αυτή η θέληση της Ελευθερίας ανταμείφτηκε με την κατάκτηση της κορυφής και με τη θέα που εύκολα δεν συναντά άνθρωπος στην ζωή του.
Στο ίδιο ακριβώς σημείο, στην κορυφή της Ελλάδας, στον Μύτικα, άνδρες της ΕΚΑΜ, από την προηγούμενη ακόμη ημέρα, επιχειρούσαν για την ανάσυρση και μεταφορά ενός άτυχου ορειβάτη που από ανακοπή έχασε τη ζωή του, λίγα μέτρα πριν από το όνειρο.
Σε ένα βουνό, την ίδια στιγμή, διασταυρώθηκαν διαφορετικοί άνθρωποι, καταστάσεις και συναισθήματα. Από τη μια κυριαρχούσε το δέος για την υπερπροσπάθεια της Ελευθερίας, του Μάριου και των συνοδών τους. Από την άλλη θαυμασμός για τους αφανείς ήρωες της ΕΜΑΚ που υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, νύχτα και μέρα, δηλώνουν παρών στο καθήκον ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή. Και τέλος λύπη για έναν νέο άνθρωπο που προδόθηκε από την καρδιά του παραδίδοντας σώμα και πνεύμα στα 2918 μ.
Τι παιχνίδια σκαρφίζεται η ζωή; Πως μπορούν να αναστατωθούν όλες οι αισθήσεις του ανθρώπου σε δευτερόλεπτα; Κανένα σενάριο και καμιά μυθοπλασία δεν μπορεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα.
Η εμπειρία και τα λόγια του Πέτρου στάθηκαν η αφορμή να ερεθιστεί και η δική μου ψυχή και να δώσει εντολή στον εγκέφαλο για την έμπνευση και καταγραφή αυτών των λιτών γραμμών.
Σεβασμός λοιπόν στο πρώτο άτομο που με αναπηρία ανέβηκε στον Όλυμπο. Σεβασμός στους Εκαμίτες, σε όλους τους εθελοντές που στα δύσκολα είναι εκεί. Σεβασμός στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, εκεί, στο σταυροδρόμι της κορυφής. Τιμή στις αδικοχαμένες ψυχές.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
Μετά από τρείς ώρες, στις εννιά, αυτή η θέληση της Ελευθερίας ανταμείφτηκε με την κατάκτηση της κορυφής και με τη θέα που εύκολα δεν συναντά άνθρωπος στην ζωή του.
Στο ίδιο ακριβώς σημείο, στην κορυφή της Ελλάδας, στον Μύτικα, άνδρες της ΕΚΑΜ, από την προηγούμενη ακόμη ημέρα, επιχειρούσαν για την ανάσυρση και μεταφορά ενός άτυχου ορειβάτη που από ανακοπή έχασε τη ζωή του, λίγα μέτρα πριν από το όνειρο.
Σε ένα βουνό, την ίδια στιγμή, διασταυρώθηκαν διαφορετικοί άνθρωποι, καταστάσεις και συναισθήματα. Από τη μια κυριαρχούσε το δέος για την υπερπροσπάθεια της Ελευθερίας, του Μάριου και των συνοδών τους. Από την άλλη θαυμασμός για τους αφανείς ήρωες της ΕΜΑΚ που υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, νύχτα και μέρα, δηλώνουν παρών στο καθήκον ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή. Και τέλος λύπη για έναν νέο άνθρωπο που προδόθηκε από την καρδιά του παραδίδοντας σώμα και πνεύμα στα 2918 μ.
Τι παιχνίδια σκαρφίζεται η ζωή; Πως μπορούν να αναστατωθούν όλες οι αισθήσεις του ανθρώπου σε δευτερόλεπτα; Κανένα σενάριο και καμιά μυθοπλασία δεν μπορεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα.
Η εμπειρία και τα λόγια του Πέτρου στάθηκαν η αφορμή να ερεθιστεί και η δική μου ψυχή και να δώσει εντολή στον εγκέφαλο για την έμπνευση και καταγραφή αυτών των λιτών γραμμών.
Σεβασμός λοιπόν στο πρώτο άτομο που με αναπηρία ανέβηκε στον Όλυμπο. Σεβασμός στους Εκαμίτες, σε όλους τους εθελοντές που στα δύσκολα είναι εκεί. Σεβασμός στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, εκεί, στο σταυροδρόμι της κορυφής. Τιμή στις αδικοχαμένες ψυχές.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
