Ο εμβληματικός Ρώσος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι στο αριστουργηματικό του έργο «Αδελφοί Καραμαζώφ», στο κεφάλαιο με το τίτλο «Το κρεμμυδάκι» αναφέρει συνοπτικά την ιστορία μιας κακιάς και απάνθρωπης γερόντισσας, που όταν πέθανε οδηγήθηκε στην καιόμενη λίμνη της κόλασης.
Ο φύλακας άγγελός της την λυπήθηκε και παρακάλεσε τον Θεό να την σώσει γιατί όταν ζούσε έκανε μια καλή πράξη. Συγκεκριμένα είχε δώσει κάποτε σε μια ζητιάνα ένα φρέσκο κρεμμυδάκι από τον κήπο της. Ο Θεός απάντησε: «Πάρε το κρεμμυδάκι και πάνε πάνω από τη λίμνη, βάστα το εσύ από την μια άκρη και αφού πιαστεί αυτή από την άλλη τράβηξε την να πάει σον Παράδεισο». Τρέχει ο άγγελος της δίνει να πιαστεί από το κρεμμυδάκι και άρχισε να την τραβά. Ενώ είχε σχεδόν βγει όλο το σώμα της από την λίμνη κάποιοι αμαρτωλοί γαντζώθηκαν από τα πόδια της να βγουν και αυτοί μαζί της. Η κακία της όμως δεν την άφηνε να σωθούν οι άλλοι και άρχισε να τους κλωτσά δυνατά μέχρι που το κρεμμυδάκι έσπασε και ξαναβουτήχθηκε στην καιόμενη λίμνη για πάντα.
Πρόκειται για μια παραβολική ιστορία που ταιριάζει πολύ στην περίοδο της Μ.Τεσσαρακοστής, την οποία διανύομε. Το «κρεμμυδάκι» είναι ο μοχλός της αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας και το μέσο της σωτηρίας μας. Το Ευαγγέλιο της μελλούσης κρίσεως [Ματ.25,31] που διαβάζεται την Κυριακή της Απόκρεω θέτει ως μοναδικό κριτήριο της εισόδου στην Βασιλεία των Ουρανών την έμπρακτη αγάπη προς τον συνάνθρωπο ανεξαρτήτως εθνικότητας, πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων. «Πείνασα και με δώσατε να φάω, δίψασα και με ποτίσατε, ξένος και με φιλοξενήσατε, ασθενής και με επισκεφθήκατε, γυμνός και με ντύσατε, στην φυλακή και ήρθατε να με δείτε». Η Βασιλεία και η δικαιοσύνη του Θεού περνάει μέσα από το πρόσωπο του άλλου, του ξένου. Δεν αποτελούν κριτήρια σωτηρίας η τυπολατρία, ο ευσεβισμός, τα μεγάλα κομποσκοίνια, οι εξαντλητικές νηστείες και οι ατέλειωτες μετάνοιες. Η συγκεκριμένη Ευαγγελική περικοπή αποτελεί πλήγμα σε όσους πιστεύουν ότι θα σωθούν ατομικά, μόνοι τους, χωρίς την κοινωνία αγάπης με τους άλλους. Ο Ντοστογιέφσκι στιγματίζει ακριβώς τον υπεροπτικό εγωκεντρισμό και την έλλειψη στοιχειώδους αγάπης στο πρόσωπο της άκαρδης γερόντισσας.
