Χωρίς παιδικές φωνές στους δρόμους, χωρίς παιδάκια ντυμένα τσολιάδες με τις γαλανόλευκες σημαιούλες να ανεμίζουν στα χέρια τους και να τρέχουν στους δρόμους και τις πλατείες της πατρίδας μας, αλλά με υπερήλικες ξένους πρίγκιπες ως επίσημους προσκεκλημένους και αστυνομία παντού, η Ελλάδα γιορτάζει μόνη της.
Με ελληνικές σημαίες (έξω από την Βουλή των Ελλήνων) χωρίς σταυρό στα κοντάρια τους αλλά με… κάτι άσπρες τάπες επάνω τους, η Ελλάδα γιορτάζει μόνη της.
Αν δεν υπήρχαν φωνές από απλούς ανθρώπους που βάζουν την πατρίδα μπροστά από απαγορεύσεις, περιορισμούς και απειλές, φωνές που ξυπνούν συνειδήσεις και θέτουν προ των ευθυνών τους όλους αυτούς που αποτελούν την ηγεσία αυτού του τόπου, κανείς δεν θα καταλάβαινε ότι αύριο γιορτάζουμε.
Και αντί αύριο, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, να στολίζονται, να πηγαίνουν στις εκκλησιές και μετά όλοι μαζί, γονείς με τα παιδιά τους, παππούδες και γιαγιάδες με τα εγγόνια τους, με υπερηφάνεια να περπατούν κάτω από τις γαλανόλευκες σημαίες, κάτω από τον ουρανό της Ελλάδας μας, η κυβέρνηση τους κρατά κλειδωμένους στα σπίτια τους για να παρακολουθήσουν από το χαζοκούτι αυτά που αυτοί θεωρούν ότι είναι εορτασμοί.
Και για όσους και όσες αύριο επιλέξουν να βγουν από τα σπίτια τους και να φωνάξουν, «Ελλάδα Χρόνια Πολλά!», αυτοί θα το κάνουν με το άγχος μήπως κάποιος αστυνομικός τους γράψει και πληρώσουν την αγάπη τους για την πατρίδα με 300 ευρώ ή και παραπάνω.
Και θα ψάχνει αύριο ο Έλληνας και η Ελληνίδα τι χαρτί θα γράψει, τι μήνυμα θα στείλει από το κινητό του για να μπορέσει να βγει έξω, να μπορέσει να πάρει μια μεγάλη ανάσα και με όλη την δύναμη της ψυχής του να φωνάξει «Ελλάδα σε Αγαπώ!».
