Μιλάμε φυσικά για τα πρόσφατα γεγονότα στην Λωρίδα της Γάζας και δεν μπορείς να πάρεις ξεκάθαρα θέση γιατί ότι συμβαίνει εκεί είναι άδικο και για τους δύο λαούς. Και αυτό το συμπέρασμα δυστυχώς ενισχύεται από τις εκατόμβες νεκρών και από τις δύο πλευρές (Παλαιστίνιοι κυρίως αλλά και Ισραηλινοί), και ιδίως με τους θανάτους παιδιών.
Και οι δύο λαοί έχουν δικαίωμα στην αυτοάμυνα και οι δύο λαοί θέλουν και πρέπει να ζήσουν. Απαράδεκτες οι τυφλές πυραυλικές επιθέσεις των παλαιστίνιων, δυσανάλογης έντασης η απάντηση του Ισραήλ. Απάνθρωπες οι συνθήκες που ζουν οι παλαιστίνιοι από το κατοχικό καθεστώς που έχουν εγκαθιδρύσει οι ισραηλινοί. Ζουν υπό συνθήκες σκλαβιάς οι πρώτοι, υπό συνθήκες φόβου οι δεύτεροι.
Δεν μπορείς να υποστηρίξεις κάποιον που σκοτώνει παιδιά, ούτε κάποιον που τρομοκρατεί τον γείτονα του και σκοτώνει αμάχους. Για τον Έλληνα η κατάσταση μπερδεύεται περισσότερο μιας που οι αδύναμοι παλαιστίνιοι τυγχάνουν της υποστήριξης του κράτους εγκληματία της Τουρκίας από το οποίο τόσα έχει υποφέρει και συνεχίζει να υποφέρει ο ελληνισμός, αλλά και οι Αρμένιοι, οι Κούρδοι και πολλοί άλλοι λαοί. Αλλά δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός της γενοκτονίας που υφίσταται ο λαός της Παλαιστίνης από το Ισραήλ. Από ένα Ισραήλ που ο λαός του γνώρισε ένα ολοκαύτωμα και δεν έμαθε από αυτό, και αντιμετωπίζει τους παλαιστίνιους όπως τους αντιμετώπισαν οι Ναζί. Και σχεδόν πάντα ο Έλληνας παίρνει το μέρος του αδυνάτου. Ο Έλληνας όμως έχει και ένα αίσθημα ζήλιας, για το πως αντιμετωπίζει το Ισραήλ τις εξωτερικές «απειλές». Θα ήθελε ο Έλληνας να μπορεί και το δικό του κράτος να απαντάει με πυγμή και δύναμη τις απειλές που δέχεται. Κάτι που δεν το κάνει η Ελλάδα και το κάνει το Ισραήλ. Αλλά για τον Έλληνα μεγάλο ρόλο παίζει και το περί δικαίου αίσθημα.
Για όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία είναι διχασμένη στο ποια πλευρά θα πρέπει να διαλέξει σε αυτή τη νέα κρίση και παρακολουθούμε διάφορες τοποθετήσεις είτε υπέρ των παλαιστινίων είτε υπέρ των ισραηλινών. Δεν μπορείς όμως να διαλέξεις πλευρά όταν σκοτώνονται παιδιά, καταπατούνται ανθρώπινα δικαιώματα και τρομοκρατούνται κοινωνίες. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσεύχεσαι για την ειρήνη και κάποια στιγμή και οι δύο πλευρές να ρίξουν νερό στο κρασί τους και να τα βρουν. Γιατί οι νεκροί «γεννούν» εκδικητές και ο φαύλος κύκλος του αίματος δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ. Δυστυχώς όμως οι ευχές και οι προσευχές δεν φέρνουν αποτελέσματα, όταν μάλιστα τις κάνουν οι κοινωνίες που δεν θέλουν πολέμους, σκοτωμούς και είναι κατά των αδικιών. Και εδώ είναι τεράστια η ευθύνη της διεθνούς κοινότητας και των οργανισμών με τα ηχηρά ονόματα που κλείνουν τα μάτια τους για όσα συμβαίνουν στα χώματα των Αγίων Τόπων, όπως κλειστά μάτια είχε για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και στις κάθε λογής γενοκτονίες που συμβαίνουν στην Μέση Ανατολή, στην Αφρική και σε όλο τον κόσμο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, την λύση την κρατάει στα χέρια του ο ισχυρός. Και ο ισχυρός είναι το Ισραήλ. Που δεν χαμπαριάζει από διεθνείς οργανισμούς και φυσικά από το τι θα γράψει ο Έλληνας στα κοινωνικά δίκτυα. Και πρέπει να κάνει την υπέρβαση, να τα βρει με τους αδύναμους παλαιστίνιους. Γιατί η ειρήνη, μόνο καλό μπορεί να προσφέρει σε όλους!
