Παίζαμε με τις ώρες και αφού βράδιαζε, ποδόσφαιρο στο χωμάτινο τότε γήπεδο και μπάσκετ έξω στις μπασκέτες με το τσιμεντένιο ταρτάν (τσιμεντένιο παραμένει και σήμερα 40 χρόνια μετά), μερικές φορές ξεφεύγαμε της προσοχής του επιστάτη (τότε υπήρχε επιστάτης) και κρυφά κρυφά παίζαμε μπάσκετ και μέσα στο κλειστό γήπεδο. Το να παίζεις τότε μπάσκετ μέσα στο ξύλινο γυαλισμένο παρκέ, ήταν για εμάς σαν να παίζεις σε κάποιο γήπεδο του NBA! Μας έπαιρνε βέβαια μετά από λίγη ώρα χαμπάρι ο επιστάτης και αφού μας έβαζε τις κατσάδες, μας έβγαζε έξω. Τα λίγα λεπτά που προλαβαίναμε να παίξουμε μέσα στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ, ήταν για εμάς μία... αιωνιότητα και μία εμπειρία ζωής.
Γιατί τα γράφω αυτά;
Αυτές τις εμπειρίες (γιατί για εμπειρίες πρόκειται), τα παιδιά μας δεν θα τις αποκτήσουν, δεν θα μπορούν μετά από χρόνια να γυρνάνε πίσω στον χρόνο και να αναπολούν τέτοιες όμορφες στιγμές. Το μόνο που θα θυμούνται θα είναι, ουρές έξω από φαρμακεία και συνεργεία του ΕΟΔΥ, μάσκες, μπατονέτες στην μύτη τους και πιστοποιητικά ράπιντ και σελφ τεστ για να μπορέσουν να πιάσουν μια... μπάλα στα χέρια τους.
Αφορμή για όλα τα παραπάνω, είναι τα νέα "υγειονομικά πρωτόκολλα" άθλησης της ΓΓΑ (Γενική Γραμματεία Αθλητισμού) τα οποία ενημερώνει κάθε εβδομάδα και χρειάζεται να μπαίνεις στη σελίδα της για να γνωρίζεις αν μπορείς να αθληθείς και με ποιες προϋποθέσεις...
➤ Νέοι και νέες από 18 ετών και πάνω για να πάνε στο Β΄ ΔΑΚ να παίξουν μπάσκετ στα ανοιχτά γήπεδα, ή να πάνε στο Α΄ ΔΑΚ για να τρέξουν, θα πρέπει να έχουν κάνει ράπιντ τεστ! Παιδιά μέχρι 17 ετών θα πρέπει να κάνουν σελφ τεστ! Ενώ για το κλειστό γήπεδο οι ενήλικοι πρέπει να είναι εμβολιασμένοι αλλιώς όχι μόνο δεν μπορούν να αθληθούν αλλά ούτε καν να μπουν μέσα στο γήπεδο.
Μου ήρθε στο μυαλό μία συνομιλία που είχα πριν μερικές ημέρες με έναν αυτοδιοικητικό της πόλης μας όταν του παραπονέθηκα για αυτό το θέμα, δηλαδή της απαγόρευσης σε μη εμβολιασμένους πολίτες να συμμετέχουν σε προγράμματα άθλησης σε κλειστούς χώρους και γιατί να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στους πολίτες. Μου είπε και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ όσο ζω: «Τι θες να βάλω τους "νεκρούς" (δηλαδή τους ανεμβολίαστους) μαζί με τους ζωντανούς (τους εμβολιασμένους); Και μετά μου έκλεισε το τηλέφωνο...
«Νεκροί» λοιπόν όσοι δεν εμβολιάζονται...
Πώς καταντήσαμε έτσι; Πώς έγινε έτσι η κοινωνία μας; Ο φίλος μας, ο γείτονας μας; Ο "αυτοδιοικητικός" που ψηφίσαμε για να κάνει την ζωή μας καλύτερη και αντί αυτού την κάνει χειρότερη...
Πώς έπεσαν, δυστυχώς αρκετοί συνάνθρωποι μας στην παγίδα της κυβέρνησης, στην παγίδα του διαχωρισμού και της διχόνοιας;
Αντί να είμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά, και να σηκώσουμε το ανάστημα μας σε περιορισμούς, απαγορεύσεις και τερατώδεις νόμους στέρησης της ελευθερίας μας, των δικαιωμάτων μας, της ζωής μας, αντί να γινόμαστε ασπίδα στον διπλανό μας και να «αγκαλιάζουμε» όλους τους ανθρώπους, κάποιοι ρίχνουν νερό στον μύλο της κυβέρνησης και του συστήματος και γίνονται «δεσμοφύλακες» στην θέση του «δεσμοφύλακα», σκληρότεροι και από αυτούς που σκέφτονται όλα αυτά τα επαχθή για την κοινωνία μέτρα.
Ο λόγος ύπαρξης μας, σε αυτό το σύντομο πέρασμα από την ζωή μας δεν είναι ούτε για να μισούμε και να φθονούμε τον συνάνθρωπο μας, δεν είναι ούτε ότι φάμε και ότι πιούμε, δεν είναι για να εξαγοράσουμε με πιστοποιητικά λίγο ακόμα χρόνο καλοπέρασης και προνομίων, αλλά ζούμε και βρισκόμαστε στην ζωή για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, για να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη, για να πλησιάσουμε την τελειότητα.
Δυστυχώς μόνο αυτό δεν κάνουν κάποιοι...
