Εκεί στον ΣΚΑΪ υπάρχουν δύο κρεβάτια.
Σε αυτά κοιμούνται βασικά δύο πρόσωπα, άμεσα διαθέσιμα, το ένα είναι ο Καιρίδης και το άλλο ο Α. Γεωργιάδης, για να υποστηρίζουν σχεδόν καθημερινά τις επιλογές και τις προτεραιότητες της πλουτοκρατίας στο εσωτερικό και το διεθνές επίπεδο.
Ο Γεωργιάδης πρόσφατα είπε : «εμείς υποστηρίζουμε τον καπιταλισμό. Στην Ελλάδα έχουμε καπιταλισμό, όχι κομμουνισμό, που δεν θα γίνει ποτέ».
Και αυτό το είπε απαντώντας αρνητικά στην πρόταση υγειονομικών συνδικαλιστών για επίταξη, χωρίς αποζημίωση, του ιδιωτικού τομέα υγείας για να καλύψει τα κενά του δημόσιου τομέα σε Μ.Ε.Θ.
Ο Γεωργιάδης μας το είπε σχεδόν καθαρά, εμείς προεκτείνουμε τη σκέψη του.
«Συνηθίστε να πεθαίνετε για να εξακολουθεί να λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα.
Να μην θέσουμε σε κίνδυνο τη λειτουργία του, διότι αν μειώσουμε την κερδοφορία του ( με επίταξη, χωρίς αποζημίωση, του ιδιωτικού τομέα υγείας) ο καπιταλιστής μπορεί να τα μαζέψει και να φύγει και τότε τι θα κάνουμε».
Η οικονομία δηλαδή πρέπει να λειτουργήσει με ιδιωτικά -οικονομικά κριτήρια παντού (παραγωγή, υπηρεσίες, υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια και λοιπά) (αυτό κι αν είναι δόγμα). Για να λειτουργήσει πρέπει να εξασφαλιστεί με ανήθικο και αντιλαϊκό (νόμιμο ή παράνομο) τρόπο η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου.
Η αντίληψη και προσέγγιση αυτή, ενός σκόπιμου εγκλωβισμού της σκέψης και λογικής γύρω από το κεφάλαιο και τις ανάγκες του είναι χαρακτηριστική.
Πρόκειται για ένα κλειστό αυτοαναφορικο σύστημα που αποκόβει τις αιτίες από το αποτέλεσμα, ανάγει το σκοπό σε μέσο και το μέσο σε σκοπό, «βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο».
Σκοπός της κοινωνικής οργάνωσης και λειτουργίας πρέπει να είναι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Κανείς δεν διαφωνεί, στα φανερά τουλάχιστον, με αυτό. Όμως όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα.
Και το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει δυστυχία για τους πολλούς και καλοπέραση για τους λίγους( τους κεφαλαιοκράτες-πλουτοκράτες). Η καλοπέραση-κερδοφορία των λίγων έχει να κάνει με τον μηχανισμό που την παράγει (και λέγεται καπιταλισμός) . Ο μηχανισμός αυτός δεν παράγει τον πλούτο σε κοινωνικό και οικονομικό κενό αλλά τον αποσπά από τους πολλούς με την εκμετάλλευση.
Αυτή τη λειτουργία προσπαθούν να αποσιωπήσουν οι λίγοι και τα φερέφωνα τους, κυρίως σε περιόδους διαρκούς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, και να αποδώσουν τα αποτελέσματά της (φτώχεια, καταστροφή του περιβάλλοντος , πόλεμοι κλπ.) σε εξωγενείς και μεταφυσικούς παράγοντες ώστε να δικαιολογήσουν την ύπαρξη και λειτουργία της.
Φταίει ο καιρός, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, η παγκόσμια άνοδος των τιμών (κάτι πολύ μακρινο και απροσδιόριστο, άρα μη εξηγήσιμο , χωρίς να υπάρχουν οι αιτίες εμφάνισης του φαινομένου), η πανδημία, η φυλετική κατωτερότητα και μοχθηρία στοχοποιημενων λαών ( από τη γέννησή τους) , ο τιμωρός Θεός για τις αμαρτίες του ανθρώπινου γένους, και πάει λέγοντας.
Φταίνε τα πιο απίθανα πράγματα εκτός από τον καπιταλισμό…
Δεν υπολογίζει, περιφρονεί και έχει ως αναλώσιμη την εργατική τάξη, υποταγμένη και αποκλεισμένη από το κεφάλαιο.
Είναι σαν τη «θυσία της Ιφιγένειας». Για να φυσήξει ο «ούριος άνεμος» της κερδοφορίας του κεφαλαίου για να πάρει μπρος η μηχανή και να δουλέψει. Για ποιο σκοπό άραγε; για τα κέρδη του κεφαλαίου, όχι για τους εργαζόμενους, όχι για την ικανοποίηση των αναγκών τους. Τα παραδείγματα είναι πολλά και δεν εντοπίζονται μόνο στην Ελλάδα. Όλα υποταγμένα στο κεφάλαιο και στην κερδοφορία του.
ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Η ιδιωτικοποίηση της κοινωνίας , η παραχώρηση τομέων της για εκμετάλλευση στους κεφαλαιοκράτες είναι κατεύθυνση του αστικού πολιτικού συστήματος διεθνώς.
Αντίστοιχη είναι και η χειροτέρευση, όχι μόνο των συνθηκών εργασίας σε όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα(και όχι μόνο) αλλά και η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών από τους ιδιωτικούς φορείς και εταιρείες.
Στους σιδηροδρόμους, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στη χρήση των οδικών αξόνων, στη διαχείριση των δασών και των ακτών οι παρεχόμενες υπηρεσίες όχι μόνον χειροτερεύουν, έχουν κόστος και επιβαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, μετά την ιδιωτικοποίηση τους και σε συνθήκες μονοπωλιακής τους λειτουργίας, αλλά θέτουν και σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή τους.
Οι κεφαλαιοκράτες και τα αστικά κόμματα που τους υπηρετούν, θεωρούν κόστος για το κεφάλαιο, για την κοινωνία, την διάθεση κονδυλίων για αντιπλημμυρική προστασία, για τη δασική προστασία και δασοπυρόσβεση, για την αντισεισμική προστασία και συντήρηση των οδικών αξόνων, για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Χρειάζονται τα κεφάλαια αυτά για να μεγαλώσουν την κερδοφορία τους . Βλέπουν τους τομείς αυτούς ως λάφυρο ως ένα νέο πεδίο αξιοποίησης των στάσιμων κεφαλαίων, που αναπαράγονται ή με αυτό τον τρόπο ή μέσα από την καταστροφή (με πόλεμο ή κάτω από «οιονει» πολεμικές συνθήκες (πανδημία, φυσικές καταστροφές κλπ.).
Η παροχή υπηρεσιών από τις εταιρίες σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας, υποτίθεται ότι γίνονται για την ασφάλεια την αξιοπρεπή διαβίωση του κόσμου.
Τα αποτελέσματα αυτής της εμμονικης επιλογής τι απέδειξαν;
Τα ιδιωτικά συμφέροντα είναι για τα εύκολα, όταν όλα πάνε καλά, δηλαδή όταν έχει καλό καιρό, όταν δεν υπάρχει Πανδημία, όταν δεν γίνονται σεισμοί, πλημμύρες, πυρκαγιές, βαρυχειμωνιά, δεν υπάρχουν βαριά ιατρικά περιστατικά, τότε το σύστημα λειτουργεί μία χαρά αφού εξασφαλίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Στα δύσκολα, όταν το πράγμα ζορίζει, όταν τίθεται το ζήτημα προστασίας του λαού ο ιδιωτικός τομέας ρίχνει το μπαλάκι στο δημόσιο τομέα.
Αυτοί για τα κέρδη, για τη σκληρή δουλειά και τα ρίσκα το Δημόσιο Ταμείο ,δηλαδή να πληρώσει ξανά ο λαός.
(Θυμάμαι τι μου έλεγαν νοσηλεύτριες όταν στο «Ιπποκράτειο» στη Θεσσαλονίκη γεννήθηκε η κόρη μου. «Όταν οι ιδιωτικές κλινικές είχαν μία δύσκολη γέννα την έστελναν σε εμάς, στο δημόσιο τομέα, να πάρουμε το ρίσκο και την ευθύνη μιας ενδεχόμενης κακής εξέλιξης»).
Παράλληλα πληθαίνουν τα φαινόμενα διαφθοράς στο δημόσιο τομέα που στον καπιταλισμό λειτουργεί για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.
Εκπλήσσονται υποκριτικά τα ιδιωτικά ΜΜΕ για ό,τι συμβαίνει, όμως δεν είναι η πρώτη φορά.
ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ Α.Ε.
Το παράδειγμα διάλυσης του αστικού κράτους, όσον αφορά την αντιμετώπιση των συνεπειών από τις κακές καιρικές συνθήκες είναι χαρακτηριστικό.
Αυτοί που ορκίζονται στο όνομα παράδοσης της δημόσιας περιουσίας στα ιδιωτικά συμφέροντα (-- ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ,ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ)…
Οι αστικές κυβερνήσεις που έδωσαν ΤΗΝ «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟ» και τους οδικούς άξονες σε εταιρείες, γιατί έτσι «θα καλυτέρευαν οι παρεχόμενες υπηρεσίες και θα έπεφτε το κόστος…
Αυτοί που έλεγαν και για το ηλεκτρικό ρεύμα για μείωση των τιμολογίων, τώρα προσπαθούν να διώξουν τις ευθύνες από πάνω τους.
Για τον εγκλωβισμό δύο χιλιάδων ανθρώπων στην «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟ» λόγω της χιονόπτωσης , της ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού και της εκχωρητής της λειτουργίας και εκμετάλλευσης της σε μια Α.Ε. δεν υπάρχει ξεκάθαρη ανάληψη ευθύνης.
Η εταιρία με την τροχαία ρίχνουν ,η μία στην άλλη, την ευθύνη για το κλείσιμο ή όχι της Αττικής Οδού, παρά το γεγονός ότι οι μετεωρολόγοι προέβλεπαν μεγάλη χιονόπτωση από το πρωί της συγκεκριμένης μέρας.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, είτε έχει δίκιο η αστυνομία είτε η εταιρία, το κύριο ζήτημα δεν είναι ευθύνη του καθενός και της καθεμιάς αλλά η εκ των προτέρων επιλογή της κάθε φορά Κυβέρνησης να αναθέσει σε μία ιδιωτική εταιρεία τη διαχείριση ενός κοινωνικού αγαθού, δηλαδή ένα μεταφορικό άξονα δημοσίου συμφέροντος.
Σε ένα φορέα που κύρια επιδίωξη του είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κερδοφορία ακόμη και σε βάρος αυτών που την πληρώνουν για να τους παρέχει υπηρεσίες. Δεν σκέφτεται το κόστος που θα κληθεί να πληρώσει αφού έχει τους κυβερνώντες το τσεπάκι της για ένα συμφέρον για αυτήν κλείσιμο της υπόθεσης.
Είναι χαρακτηριστική η σωτήρια για την εταιρία και του καθεστώτος ιδιωτικοποίησης παρέμβαση του πρωθυπουργοί με το διχιλιαρο της αποζημίωσης.
Σύμφωνα με τις συμβάσεις που υπέγραψαν και διατήρησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) προβλέπονταν αύξηση των διοδίων από 1/1 2022 στην Αττική οδό ενώ υπήρχε και μια σκόπιμη σύγχυση ως προς τις αρμοδιότητες ώστε σε μία δύσκολη στιγμή για την εταιρεία να απαλλαγεί από τις ευθύνες.
Και αντί να βγάλουν συμπεράσματα με κριτήριο την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων οι κυβερνώντες και τα άλλα αστικά κόμματα μιλάνε για την αναθεώρηση των συμβάσεων, για συντονιστικά όργανα, κατόπιν εορτής, ενώ το κύριο ζήτημα είναι η μη παραχώρηση των εθνικών δρόμων σε ιδιωτικές εταιρίες, ζήτημα που το αποσιωπούν σκόπιμα.
Γεγονός είναι ότι η εκχώρηση δημόσιων υποδομών και μέσων παραγωγής που προορίζονται να εξυπηρετήσουν το λαό όπως είναι η Αττική Οδός η ΔΕΗ ο ΟΣΕ ΤΡΑΙΝΟΣΕ σε ιδιωτικές εταιρείες δεν εξασφάλισε, ούτε στην Ελλάδα αλλά ούτε και παγκοσμίως την ασφαλή και φτηνή χρήση των υπηρεσιών τους.
Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα της Novartis μίας εταιρίας φαρμάκων που ομολόγησε ότι δωροδοκούσε αξιωματούχους για να πουλάει τα φάρμακα της όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε να έχει μεγάλα κέρδη σε βάρος της υγείας των λαϊκών στρωμάτων. Μία εταιρεία που σε ξεπλύθηκε από το αστικό κράτος και συνεχίζει τη δραστηριότητα της .
Το δίλημμα είναι πλέον ορατό.
Ο λαός πρέπει να επιλέξει. Ή θα υποταχθεί στα συμφέροντα των εταιριών ή θα υπερασπίσει τα δικά του συμφέροντα. Και τα δυο μαζί δεν γίνονται.
Και επειδή κατακτήσεις χωρίς αγώνα και ρίσκο δεν υπάρχουν θα πρέπει να αποφασίσει αν θα ρισκάρει καθημερινά την ασφάλεια, την υγεία και την αξιοπρεπή διαβίωσή του μέσα στον καπιταλισμό ή θα αναλάβει, για τα δικά του συμφέροντα, το ρίσκο εξόδου από ένα κοινωνικό σύστημα εχθρικό γι’ αυτόν και το χτίσιμο ενός άλλου κοινωνικού συστήματος, του σοσιαλισμού –κομμουνισμού.
Νίκος Σαλπιστής
Υ.Γ. Τον Νοέμβριο του 2017 έκθεση του Κέντρου Διεθνούς Πολιτικής (Center for International Policy) στις Η.Π.Α. ανέφερε ότι ένας πολίτης έχει 15 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει από τυφώνα ίδιου μεγέθους στις ΗΠΑ σε σχέση με την Κούβα.
