Κυριακή 22 Μαΐου 2022

Η κατάντια του "ελληνικού" ποδοσφαίρου

Αξίζει να πας να δεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα από κοντά; Γιατί ένα παιδί να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο; Ερωτήματα που ο χθεσινός τελικός κυπέλλου Ελλάδος στο ποδόσφαιρο τα κάνει να φαντάζουν ανόητα...

Επεισόδια, πέτρες, καπνογόνα, βωμολοχίες στις εξέδρες του ολυμπιακού σταδίου της Αθήνας, ποιότητα μηδέν εντός του αγωνιστικού χώρου με τους 22 ποδοσφαιριστές να συναγωνίζονται στις... βουτιές για να ξεγελάσουν τον διαιτητή και συνεχόμενες διαμαρτυρίες σε οποιαδήποτε απόφαση του. Λες και έβλεπες αγώνα σε αργή κίνηση. 100 πάσες για να περάσει η μπάλα το κέντρο του γηπέδου. Αν είχες την ψυχική δύναμη να παρακολουθήσεις από την τηλεόραση έστω 5 λεπτά αγώνα, ένιωθες σαν να είσαι στο matrix, υπνωτισμένος, σε έπαιρνε ο ύπνος και περίμενες βασανιστικά να τελειώσει το παιχνίδι, αλλά ο χρόνος δεν περνούσε. Ήταν σαν να κρατάει μία αιωνιότητα ο αγώνας, σαν το μαρτύριο του Σίσυφου! Και δυστυχώς για όλους εμάς, όλα τα παραπάνω δεν τα γνωρίσαμε πρώτη φορά χθες το βράδυ στον τελικό κυπέλλου ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ. Τα βιώνουμε όλη την χρονιά και για πολλές χρονιές παλαιότερα. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Είναι ελληνικό το ποδόσφαιρο μας;

4 Έλληνες στους 22 ποδοσφαιριστές που έπαιξαν χθες και άλλοι 3-4 στους πάγκους των ομάδων! Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και ποδοσφαιριστές από κάθε γωνιά του πλανήτη είναι οι πρωταγωνιστές του "ελληνικού" ποδοσφαίρου στην πατρίδα μας. Ξένοι οι προπονητές, ξένοι και οι διαιτητές. Ξενόφερτα τα πάντα όσα έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Απρόσωπο, χωρίς ταυτότητα το ποδόσφαιρο μας. Και αν όλοι αυτοί οι ξένοι πρόσφεραν ποιότητα, λες χαλάλι, αλλά έλα που αυτό δεν συμβαίνει. Για ποιο λόγο ένα παιδάκι να πάει να μάθει ποδόσφαιρο αφού δεν πρόκειται να αγωνιστεί ΠΟΤΕ σε κάποια ελληνική ομάδα της "μεγάλης" κατηγορίας; Θα παίξει ο νοτιοαμερικάνος, ο αφρικανός που θα φέρει ο πρόεδρος και ο Έλληνας ποδοσφαιριστής θα κουβαλάει τις μπάλες ή θα συμπληρώνει απλά το οικογενειακό διπλό...

Μία άλλη διάσταση του προβλήματος είναι το οικονομικό. 

Όλα αυτά τα χρήματα που ξοδεύονται σε ξένους ποδοσφαιριστές, καταλήγουν στο εξωτερικό. Ο ξένος ποδοσφαιριστής θα έρθει στην χώρα μας, θα πάρει τα χρήματα του και μετά θα γυρίσει στην πατρίδα του και θα τα επενδύσει εκεί. Ενώ αν πήγαιναν σε ελληνικές τσέπες, τα χρήματα θα έμεναν εδώ στην πατρίδα μας. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής θα αγόραζε ένα σπίτι, θα έφτιαχνε μία επιχείριση, θα απασχολούσε προσωπικό και τα χρήματα του θα βοηθούσαν στην οικονομία μας. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί όταν από τους 11 ποδοσφαιριστές οι 9-10 είναι ξένοι...

Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις.

Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις για να αντιστραφεί αυτή η νοσηρή κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο και για να πούμε την αλήθεια, δεν βλέπουμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Τα ποσά που ξοδεύονται στο ποδόσφαιρο είναι αστρονομικά σε σχέση με τα άλλα αθλήματα και κυρίως τα ερασιτεχνικά. Και παρόλα αυτά η ποιότητά του χειροτερεύει συνεχώς. Και η επίσημη πολιτεία, οι εκλεγμένοι μας άρχοντες κοιτάνε αποκλειστικά στο ποδόσφαιρο, έχοντας σε δεύτερη μοίρα τα υπόλοιπα αθλήματα στα οποία αθλούνται χιλιάδες παιδιά. Αποτέλεσμα όλων αυτών να υπολειτουργούν στάδια και κλειστά γυμναστήρια, ακαδημίες να παλεύουν για την επιβίωση τους και να μην υπάρχουν χώροι και εγκαταστάσεις για την άθληση των παιδιών μας.

Πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Αθλητισμό για να συμπληρώνουν το πρόγραμμα τους τα μεγάλα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, αθλητισμό για να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους πρόεδροι και μεγαλοπαράγοντες ή αθλητισμό που θα παράγει υγιείς ανθρώπους με πνεύμα, χαρακτήρα και ήθος;