Ζούμε σε μια κοσμογονική καμπή της παγκόσμιας ιστορίας. Ο άνθρωπος σήμερα διαθέτει συγκλονιστικές γνώσεις και απεριόριστες δυνάμεις, που μπορούν να μεταβάλλουν την κοσμική τάξη του πλανήτη μας, αλλά ακόμη να επηρεάσουν και το γειτονικό μας σύμπαν.
Κάποιοι οραματίζονταν ότι η ιλιγγιώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας θα μετέβαλε την γη σε επίγειο παράδεισο. Όμως η πραγματικότητα διέψευσε τις προσδοκίες τους, καθώς αποδείχθηκε ότι υπάρχουν σοβαροί φόβοι και ενδείξεις για μια πιθανή μεταβολή του πλανήτη μας σε κόλαση. Ήδη ζούμε στις ημέρες μας τον τρόμο μιας παγκόσμιας σύρραξης, την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, τις σοβαρές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, την επέλαση των νεοφανών θανατηφόρων ιών, τις ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ διαφόρων λαών της υφηλίου και όσον αφορά τη χώρα μας τον κίνδυνο που εγκυμονούν οι προκλητικές απειλές του άρπαγος γείτονα μας.
Όποια και αν είναι η τελική έκβαση της παγκόσμιας κρίσης η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τους αλαζόνες και «αχόρταγους» ηγέτες των ισχυρών του πλανήτη, οι οποίοι παρίστανται ψυχροί και ανάλγητοι προκειμένου να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους. Σύμφωνα με το πνεύμα της Γραφής: «Παρέστησαν οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συνήχθησαν κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού»[Ψαλμ..2,2], αγνοώντας ότι τίποτε δεν τους ανήκει διότι, «του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής»[Ψαλμ. 23,1]. Ποιός όμως από τους άρχοντες του κόσμου τούτου πιστεύει συνειδητά σε Θεό και διέπεται από τις αρχές της δικαιοσύνης και της ηθικής;
Αν ζούσε σήμερα ο Αισχύλος δεν θα έγραφε την τραγωδία του Προμηθέα δεσμώτη, αλλά την τραγωδία του σημερινού ανθρώπου –δεσμώτη στα δεσμά του άγχους, της αγωνίας, του φόβου, της απελπισίας, της μοναξιάς και της εγκατάλειψης. Απογοητευμένος και κοινωνικά ξεκομμένος ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθει την μοναξιά του σαν πικρή γεύση των καρπών που του προσέφερε η ασύλληπτη τεχνολογική εξέλιξη. Γράφει στο Face book για να αισθανθεί ότι υπάρχει, ζει την ζωή του μέσα από τα βλέμματα των άλλων και από το πλήθος των “like” που θα συλλέξει η ανάρτησή του, υπολογίζοντας τρομερά την γνώμη των άλλων στους οποίους οφείλει να αρέσει.
Φόβος, άγχος, κατάθλιψη, έλλειψη οράματος, απαισιοδοξία και μοναξιά είναι τα σημεία των καιρών της εποχής μας. Μοναδική διέξοδος απομένει η πνευματική μας αναγέννηση, η αναπτέρωση της ελπίδας και αισιοδοξίας μας για βελτίωση της δυσοίωνης κατάστασης και η πίστη μας στον δίκαιο Κριτή, ο οποίος θα κρίνει «έκαστον κατά τα έργα αυτού»
