Μόλις ανέτειλε ο ήλιος της 20ης Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισέβαλε στα εδάφη μας, βίασε, σκότωσε και αιχμαλώτισε Έλληνες και Ελληνίδες. Τα εδάφη μας έπεσαν στα χέρια του εχθρού και ολόκληρο το νησί μας οδηγήθηκε στο πένθος, το ίδιο πένθος που 48 χρόνια αργότερα μας δεν μας επιτρέπει να ξεχάσουμε!
Η υποχρέωσή μας σήμερα δεν είναι απλά να θυμόμαστε. Έχουμε όλοι χρέος να παραμείνουμε πιστοί στον αγώνα μας, για να μην έρθει η μέρα που η Τούρκικη εισβολή θα νομιμοποιηθεί και οι αντικατοχικές εκδηλώσεις γίνουν παράνομες.
Μέχρι να λειτουργήσει ο Απόστολος Ανδρέας γεμάτος χριστιανούς. Μέχρι να κυματίζει Ελληνική σημαία στον Άγιο Ιλαρίωνα. Μέχρι στη Μόρφου και στην Αμμόχωστο να απολαύσουμε ξανά τους καρπούς της Αθάνατης Ελληνικής Γης μας!
Ένα ''κράτος'' στημένο πάνω σε σώματα νεκρών. Το σπίτι μου το σπίτι σου. Μαραζώνουν σαν ακούν ανάμεσα στους τοίχους τη βάρβαρη γλώσσα. Τι σχέση έχει αυτή η βάρβαρη φυλή με το γαλανόλευκο χώμα της Κερύνειας ή με τους πορτοκαλοανθούς της Αμμοχώστου; Αλήθεια πείτε μου, πώς μπορούν να τα λένε δικά τους; Ο Τόπος είναι τόσο Ελληνικός που δεν τους αντέχει. Ο πενταδάκτυλος τραντάζεται κάθε 20 Ιουλίου. Εμείς πως τους ανεχόμαστε μέσα στις αυλές μας; Πως τους ανέχονται τα σπίτια των παππούδων μας; Πως μπορούμε να ξεχνάμε τόσα χρόνια κατοχής; Πως μπορούμε να ξεχνάμε τόσα χρόνια προσμονής; Δεν μπορούμε να ξεχνάμε, Δεν μας επιτρέπεται.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
