Αν κάποιος κάνει μια αναζήτηση στο Google με τον όρο «Στην τελική ευθεία η ανέγερση του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης» θα βρει 46.300 αποτελέσματα! Απ’ ό,τι φαίνεται οι τελικές ευθείες είναι τόσες, όσες φορές χρειάζεται να εξαγγελθεί ένα έργο, το οποίο όμως δεν υλοποιείται ποτέ.
Ας διαβάσουμε όμως για πλάκα τις ανακοινώσεις, οι οποίες επαναλαμβάνουν μονότονα τον ίδιο τίτλο.
«H δημιουργία των 17 σύγχρονων βιοκλιματικών σχολικών μονάδων, προχωρεί τάχιστα με ΣΔΙΤ»
Πλάκα έχει. Το «τάχιστα» είναι, όπως φαίνεται, ο υπερθετικός βαθμός του «αργά». Αργά, αργότερα, τάχιστα. Ή κάτι δεν πάει καλά με τα ελληνικά των πολιτικών ή ενδεχομένως χρειάζεται να επαναφέρουμε στη ζωή τον Αϊνστάιν για να μας εξηγήσει τη διαστολή του χρόνου, σύμφωνα με την οποία διαφορετικοί παρατηρητές έχουν διαφορετική αντίληψη για τον χρόνο!
Τέσσερα χρόνια πριν δημοσιεύθηκε η Υ.Α. με αριθμό Δ21/οικ. 1418/Φ.Β01.01/29-10-18 (ΦΕΚ 4892/τ.Β΄/1-11-2018), στην οποία προβλεπόταν η ανέγερση κτιρίου για το Μουσικό Σχολείο Κατερίνης. Τάχιστα, δηλαδή στις 31 Μαΐου του 2021 (λες και ζούμε 1000 χρόνια), προκηρύσσεται ο διαγωνισμός. Και τάχιστα, δηλαδή 1,5 χρόνο μετά, τον Νοέμβριο του 2022, προκύπτει προσωρινός ανάδοχος του έργου η Ένωση Προσώπων Μυτιληναίος Α.Ε. - ΑΤΕΣΕ Α.Ε. Κρατάμε τη λέξη «προσωρινός». Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, θα βιαστεί κάποιος να αναφωνήσει, ωστόσο έτσι δεν κατασκευάζονται τα έργα.
Διαβάζουμε «η κατασκευαστική περίοδος σύμφωνα με τις μελέτες, θα διαρκέσει δύο χρόνια». Τέλεια! Δηλαδή, αν ξεκινήσει η κατασκευή σήμερα, θα τελειώσει λίγο πριν το 2025. Φυσικά μετά την κατασκευή έπεται ο εξοπλισμός του νέου σχολείου, που μπορεί να έχει ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Τουλάχιστον όμως θα υπάρχει κτίριο. Ή μήπως όχι. Διαβάζοντας με προσοχή τις ίδιες ανακοινώσεις αντιλαμβανόμαστε ποιο είναι το πραγματικό χρονοδιάγραμμα.
«Τα επόμενα βήματα
1) Αν δεν υπάρξουν προσφυγές ή ενστάσεις, θα ακολουθήσει
2) η συγγραφή της σύμβασης,
3) η οριστικοποίηση της χρηματοδότησης του έργου (συνεργαζόμενες τράπεζες, ίδια κεφάλαια κλπ),
4) η αποστολή της στο Ελεγκτικό Συνέδριο,
5) η κύρωση από τη Βουλή και
6) η επίσημη τελετή των υπογραφών.»
Αν ολοκληρωθούν όλα τα παραπάνω, τότε και μόνο θα περάσουμε στην κατασκευαστική περίοδο της. Δηλαδή φέξε μου και γλίστρησα.
Πρώτον, παρακαλούμε να μην υπάρχουν ενστάσεις. Εάν όμως υπάρχουν, πότε θα εξεταστούν και πότε θα υπάρχει ο τελικός ανάδοχος; Πόσος καιρός χρειάζεται για τη συγγραφή της σύμβασης; Πότε και με ποιον τρόπο θα οριστικοποιηθεί η χρηματοδότηση του έργου και γιατί αυτό δεν είναι ήδη γνωστό από την αρχή; Το Ελεγκτικό Συνέδριο πόσο χρόνο θέλει για να ελέγξει τη σύμβαση; Και τι θα γίνει, αν ανακαλύψει φάουλ στην σύμβαση; Πόσο καιρό θα πάρει να διορθωθούν τα λάθη; Κι ύστερα η Βουλή. Ποια Βουλή όμως; Αυτή ή η επόμενη ή μήπως η μεθεπόμενη ή η παραμεθεπόμενη;
Ε, αφού γίνουν όλα αυτά, το μόνο που θα μένει είναι οι υπογραφές. Α, και το κόψιμο της κορδέλας, όταν σκάψουν την πρώτη τρύπα και θυσιάσουν και τη γυναίκα του πρωτομάστορα. Μήπως το δούλεμα πάει σύννεφο;
Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Αν ένα έργο η Πολιτεία το ολοκλήρωνε εγκαίρως, τότε οι πολίτες θα απαιτούσαν στη συνέχεια και το επόμενο και το μεθεπόμενο και πάει λέγοντας. Έτσι όμως με ένα μόνο έργο βγάζεις μία τετραετία, άντε και μία δεύτερη, ίσως και μία τρίτη και έχει ο Θεός.
Ωστόσο ένα σχολείο, που περιμένει ήδη 22 χρόνια, δεν μπορεί να περιμένει πότε θα τελειώσουν τα πολιτικά παιχνίδια για να λειτουργήσει. Στο Μουσικό Σχολείο Κατερίνης απαιτούνται παρεμβάσεις, για να μπορεί να λειτουργεί στοιχειωδώς. Και οι παρεμβάσεις πρέπει να γίνουν άμεσα. Η λύση της συρρίκνωσης του σχολείου, επειδή η πολιτεία αδυνατεί ή αδιαφορεί να πράξει τα δέοντα, απλά δεν είναι λύση.
Για τις ιστοσελίδες, που επιμένουν να αναπαράγουν μονότονα τον παραπλανητικό τίτλο «Στην τελική ευθεία η ανέγερση του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης», εναλλακτικά θα προτείναμε τον τίτλο «Το παραμύθι της ημέρας» ή «Τα απομνημονεύματα του Βαρόνου Μινχάουζεν».
Γιώργος Βαρδακώστας
Διευθυντής Μουσικού Σχολείου Κατερίνης
