ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίου Παλλαϊκού Mετώπου) για το Δημογραφικό και το ΕΣΥ (Εθνικό Σύστημα Υγείας).
Ως προς το δημογραφικό το ΕΠΑΜ τονίζει: Καταρχάς το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, είναι να καλυτερεύσουν οι όροι ζωής και ευημερίας του ελληνικού λαού, δε γίνεται διαφορετικά και για να γίνει αυτό πρακτικά το πρώτο πράγμα, το πρώτο μέτρο, όσο ανεπαρκές κι αν φαίνεται, αλλά το πρώτο και βασικό μέτρο είναι να ενισχυθεί και να προστατευθεί η οικογένεια. Και ο όρος οικογένεια αφορά πρώτα και κύρια το παιδί, αλλά και τους γονείς. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι πρέπει να επανέλθουν τα ευεργετήματα υπέρ της μητρότητας και της προστασίας της μητρότητας και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Ακόμη βέβαια αυτά να επεκταθούν και στον πατέρα, διότι χρειάζονται και οι δυο στην οικογένεια, όσο κι αν αυτό ακούγεται παλιομοδήτικο στις μέρες μας, τουλάχιστον για τους μεταμοντέρνους πολιτικούς, που έχουμε.
Επί πλέον ένα πολύ βασικό είναι να σηκώσει το βάρος το κράτος στα πλαίσια μιας πραγματικής κρατικής προνοιακής πολιτικής του κόστους, που έχει για μια οικογένεια η τεκνοποιία. Κι αυτό σημαίνει, από το πρώτο παιδί θα πρέπει σε μηνιαία βάση να δίδεται ένα επίδομα μητρότητας ή στήριξης της οικογένειας, να το πούμε 300 ευρώ ανά μήνα για κάθε παιδί, που έχει η οικογένεια μέχρις ότου το παιδί αυτό να κλείσει τα 18 ή να μπει στο πανεπιστήμιο ή να μπει στην αγορά εργασίας. Δηλαδή για τα πρώτα 18 χρόνια τουλάχιστον θα πρέπει να στηριχθεί αυτού του είδους η οικογένεια.
Τα 300 ευρώ το μήνα δεν τα βγάζουμε αυθαίρετα, αυτό το ποσό έχει να κάνει με τον υπολογισμό, που κάνει τουλάχιστον προς το παρόν η ΕΛΣΤΑΤ και αφορά στο κόστος που επιβαρύνει κάθε παιδί το μήνα μια μέση οικογένεια. Αυτό είναι θεμελιώδες. Βεβαίως είναι επαρκές; Όχι, πρέπει να γίνουνε μια σειρά άλλα μέτρα. Είπαμε, προστασία της μητρότητας.
Για το ΕΠΑΜ αυτό είναι θεμελιώδες.
Δεν είναι δυνατόν αυτή τη στιγμή, τόσο η μητέρα όσο και ο πατέρας να ζουν σε συνθήκες μιας αγοράς εργασίας – ζούγκλας. Πρέπει να προστατευτούν, για να μπορέσουμε να έχουμε ισορροπημένες οικογένειες.
Θα πρέπει να υπάρξει καλύτερο σύστημα υγείας και πρόνοια υποστήριξης της οικογένειας. Επί τέλους να υπάρξει πρωτοβάθμια περίθαλψη κυρίως για τις οικογένειες. Φυσικά για όλους μας και βεβαίως μόνο με το δημόσιο, μόνο μέσω του κράτους μπορεί να συμβεί αυτό.
Θα πρέπει να υπάρξει καλύτερο σύστημα υγείας και πρόνοια υποστήριξης της οικογένειας. Επί τέλους να υπάρξει πρωτοβάθμια περίθαλψη κυρίως για τις οικογένειες. Φυσικά για όλους μας και βεβαίως μόνο με το δημόσιο, μόνο μέσω του κράτους μπορεί να συμβεί αυτό.
Όπως επίσης θα πρέπει επί τέλους να δοθεί ποιοτικός χρόνος, ελεύθερος χρόνος στην οικογένεια.
Χωρίς ελεύθερο χρόνο, δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση στην κοινωνία μας, αν θέλετε και πολιτισμικά και ηθικά. Αυτή είναι μια πολιτική, που βεβαίως έχουμε τη χαρά να την έχουμε συζητήσει με την Ανώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδας κι έχει μια εμπεριστατωμένη και αναλυτική πρόταση, την οποία ως ΕΠΑΜ έχουμε υιοθετήσει, αφού την έχουμε συζητήσει αναλυτικά και είναι μια πολιτική, που μπορεί να εφαρμοστεί αύριο το πρωί, αν βεβαίως υπάρξει μια αληθινή πατριωτική δημοκρατική κυβέρνηση στον τόπο μας.
Δηλαδή ας πει ο οποιοσδήποτε από εμάς, εάν εγώ ως κράτος πρέπει να αναχρηματοδοτώ το χρέος μου με έναν νέο δανεισμό, που ετήσια ξεπερνάει το 1,1 τρισεκατομμύρια ευρώ κι αυτός ο δανεισμός, ο νέος δανεισμός προέρχεται από λεηλασία των νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, δηλαδή τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας, λεηλατώντας συστηματικά τα ταμειακά διαθέσιμα, για να πληρώνουμε το χρέος και ταυτόχρονα ολόκληρος ο κρατικός κορβανάς βρίσκεται στα χέρια μιας εταιρίας ειδικού σκοπού υπό τον κ. Πιτσιλή επικεφαλής, που ανήκει στους δανειστές, ε έτσι δεν μπορεί να εφαρμοσθεί πολιτική προστασίας της οικογένειας, της μητρότητας και του παιδιού υπό αυτό το καθεστώς.
Προϋποτίθεται ότι το χρέος, που μας καταδυναστεύει, ότι το καταγγέλλω το χρέος και σταματώ να το πληρώνω. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά στην κατάσταση που βρισκόμαστε φυσικά σήμερα .
Τώρα το πρόβλημα με την παιδεία μας εκτός από την υποβάθμιση που έχει υποστεί χρόνο με το χρόνο, δηλαδή μερικές φορές, όταν εγώ ήμουνα στο σχολείο – τονίζει ο πρόεδρος του ΕΠΑΜ κ. Δ. Καζάκης – σκεφτόμασταν, πόσες ελλείψεις έχει το σχολείο μας, αυτό που μας διδάσκει, τον τρόπο διαπαιδαγώγησης, τα πάντα. Κοιτώντας όμως – συνεχίζει ο κ. Καζάκης – κι έχοντας εμπειρία περίπου 28 χρόνων από τα παιδιά μου – έχω τέσσερα παιδιά – όλα αυτά τα χρόνια, που ήταν στα σχολεία, ειλικρινά το λέω, ότι εμείς είμασταν τυχεροί με το σύστημα παιδείας, που είχαμε., παρά το γεγονός, ότι δεν ήταν και το καλύτερο.
Τώρα το πρόβλημα με την παιδεία μας εκτός από την υποβάθμιση που έχει υποστεί χρόνο με το χρόνο, δηλαδή μερικές φορές, όταν εγώ ήμουνα στο σχολείο – τονίζει ο πρόεδρος του ΕΠΑΜ κ. Δ. Καζάκης – σκεφτόμασταν, πόσες ελλείψεις έχει το σχολείο μας, αυτό που μας διδάσκει, τον τρόπο διαπαιδαγώγησης, τα πάντα. Κοιτώντας όμως – συνεχίζει ο κ. Καζάκης – κι έχοντας εμπειρία περίπου 28 χρόνων από τα παιδιά μου – έχω τέσσερα παιδιά – όλα αυτά τα χρόνια, που ήταν στα σχολεία, ειλικρινά το λέω, ότι εμείς είμασταν τυχεροί με το σύστημα παιδείας, που είχαμε., παρά το γεγονός, ότι δεν ήταν και το καλύτερο.
Από τότε υπήρξε μια πολιτική συνεχούς υποβάθμισης της παιδείας.
Γιατί; Διότι το σχολείο, όπως και το πανεπιστήμιο έπρεπε να συνδεθούν με την αγορά, με κάποιο παραλογισμό έπρεπε να αφαιρεθεί η μόρφωση από το σύστημα παιδείας και να μείνει σ’ αυτό μόνο το επίπεδο κατάρτισης. Κι έτσι λοιπόν παράγουμε ανθρώπους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς κοινωνική μόρφωση, κοινωνικά αναλφάβητους μόνο και μόνο και τους καταρτίζουμε μόνο και μόνο, να πιάσουν μια δουλειά, να γίνουνε λοιπόν αυτό που ακούγεται πολύ συχνά απασχολήσιμοι.
Λοιπόν το πρώτο βασικό ζήτημα, που θα πρέπει να δεχτούμε, είναι ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα παιδείας, που ξεκινά απ’ το δημοτικό σχολείο και τελειώνει στην τριτοβάθμια παιδεία, η οποία θα προάγει τη μόρφωση κι όχι απλά την εκπαίδευση, θα προάγει τη μόρφωση. Απ’ την παιδεία μας πρέπει να βγαίνουν μορφωμένοι οι άνθρωποι, με ανάστημα , με κριτική σκέψη. Κι αυτό πρέπει να ξεκινήσει απ’ την πρώτη του δημοτικού σχολείου. Γι’ αυτό και το σύστημα παιδείας θα πρέπει να ’ναι ενιαίο στα πρώτα τουλάχιστον 12 χρόνια. Ο παραλογισμός όλων αυτών των πειραμάτων που γίνεται με μαθήματα, που στην ουσία είναι βομβαρδισμός πληροφοριών, χωρίς δυνατότητα αξιολόγησης και οργάνωσης, αυτό που απαιτείται, αν θέλετε από τη σκέψη ενός μορφωμένου ανθρώπου.
Και φτάνουμε στα πανεπιστήμια, όπου πραγματικά εδώ έχουμε τις οδηγίες της Μπολόνια, δηλ. της συνδιάσκεψης της Ε.Ε. για την παιδεία. Στη Μπολόνια για την παιδεία τα πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς κατάρτισης επαγγελμάτων για την αγορά. Γι’ αυτό και βλέπουμε αποφοίτους πανεπιστημίων και με διδακτορικά, αντί να έχουν αναπτυχθεί και να έχουν ανοίξει οι ορίζοντές τους, να έχουν οι ορίζοντές τους κλείσει πολύ περισσότερο. Και έχουν κλείσει, γιατί πλέον συνδυάζεται η πανεπιστημιακή μόρφωση και η συνολική τους μόρφωση με τι; όχι με τη μόρφωση ενός ανθρώπου, την ανθρωπιστική μόρφωση, τον τρόπο δηλ. που κατανοεί τα πράγματα, αλλά με το πόσα βγάζει, δηλ. με την καριέρα στην πιο χυδαία της εκδοχή.
Γι’ αυτό και βλέπαμε στην πανδημία, που τελευταία ζήσαμε δυο χρόνια τώρα πλήθος γιατρών και επιστημόνων να λένε ανήκουστα πράγματα, όχι ανήκουστα για τους μορφωμένους, αλλά γι’ αυτό που ξέρουμε και που έχει κατακτήσει η επιστήμη σ’ όλα τα πεδία. Ανήκουστα, βαρβαρότητα κυριολεκτικά.
Γιατί; Διότι το σχολείο, όπως και το πανεπιστήμιο έπρεπε να συνδεθούν με την αγορά, με κάποιο παραλογισμό έπρεπε να αφαιρεθεί η μόρφωση από το σύστημα παιδείας και να μείνει σ’ αυτό μόνο το επίπεδο κατάρτισης. Κι έτσι λοιπόν παράγουμε ανθρώπους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς κοινωνική μόρφωση, κοινωνικά αναλφάβητους μόνο και μόνο και τους καταρτίζουμε μόνο και μόνο, να πιάσουν μια δουλειά, να γίνουνε λοιπόν αυτό που ακούγεται πολύ συχνά απασχολήσιμοι.
Λοιπόν το πρώτο βασικό ζήτημα, που θα πρέπει να δεχτούμε, είναι ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα παιδείας, που ξεκινά απ’ το δημοτικό σχολείο και τελειώνει στην τριτοβάθμια παιδεία, η οποία θα προάγει τη μόρφωση κι όχι απλά την εκπαίδευση, θα προάγει τη μόρφωση. Απ’ την παιδεία μας πρέπει να βγαίνουν μορφωμένοι οι άνθρωποι, με ανάστημα , με κριτική σκέψη. Κι αυτό πρέπει να ξεκινήσει απ’ την πρώτη του δημοτικού σχολείου. Γι’ αυτό και το σύστημα παιδείας θα πρέπει να ’ναι ενιαίο στα πρώτα τουλάχιστον 12 χρόνια. Ο παραλογισμός όλων αυτών των πειραμάτων που γίνεται με μαθήματα, που στην ουσία είναι βομβαρδισμός πληροφοριών, χωρίς δυνατότητα αξιολόγησης και οργάνωσης, αυτό που απαιτείται, αν θέλετε από τη σκέψη ενός μορφωμένου ανθρώπου.
Και φτάνουμε στα πανεπιστήμια, όπου πραγματικά εδώ έχουμε τις οδηγίες της Μπολόνια, δηλ. της συνδιάσκεψης της Ε.Ε. για την παιδεία. Στη Μπολόνια για την παιδεία τα πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς κατάρτισης επαγγελμάτων για την αγορά. Γι’ αυτό και βλέπουμε αποφοίτους πανεπιστημίων και με διδακτορικά, αντί να έχουν αναπτυχθεί και να έχουν ανοίξει οι ορίζοντές τους, να έχουν οι ορίζοντές τους κλείσει πολύ περισσότερο. Και έχουν κλείσει, γιατί πλέον συνδυάζεται η πανεπιστημιακή μόρφωση και η συνολική τους μόρφωση με τι; όχι με τη μόρφωση ενός ανθρώπου, την ανθρωπιστική μόρφωση, τον τρόπο δηλ. που κατανοεί τα πράγματα, αλλά με το πόσα βγάζει, δηλ. με την καριέρα στην πιο χυδαία της εκδοχή.
Γι’ αυτό και βλέπαμε στην πανδημία, που τελευταία ζήσαμε δυο χρόνια τώρα πλήθος γιατρών και επιστημόνων να λένε ανήκουστα πράγματα, όχι ανήκουστα για τους μορφωμένους, αλλά γι’ αυτό που ξέρουμε και που έχει κατακτήσει η επιστήμη σ’ όλα τα πεδία. Ανήκουστα, βαρβαρότητα κυριολεκτικά.
Επαναφέρουνε δόγματα από το μεσαίωνα και τα εμφανίζουν ως το αποκύημα εξέλιξης της επιστήμης.
Κι όλα αυτά από ανθρώπους με πάρα πολλούς τίτλους πανεπιστημιακούς, διδακτορικούς, καθηγητικούς, κλπ. Ή αυτή η κατάσταση έχει να κάνει με το γεγονός, ότι δεν υπάρχει παιδεία πλέον με τη λογική της μόρφωσης, που υπήρχε πριν ή που την πάλευαν πριν και σπουδαίοι δάσκαλοι κι εκπαιδευτικοί στη χώρα μας αλλά και συνολικά η ελληνική κοινωνία.
Τώρα ως προς το θέμα της υγείας το Ε.ΠΑ.Μ τονίζει, ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει στην υγεία, είναι να αποκτηθεί το προσωπικό, που χρειάζεται το σύστημα υγείας.
Τώρα ως προς το θέμα της υγείας το Ε.ΠΑ.Μ τονίζει, ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει στην υγεία, είναι να αποκτηθεί το προσωπικό, που χρειάζεται το σύστημα υγείας.
Ενώ έχουμε αναλογικά με τον πληθυσμό μας τους περισσότερους γιατρούς σ’ ολόκληρη την Ευρώπη κι όχι μόνο, ενδεχομένως να συγκρινόμαστε με οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο, την ίδια ώρα έχουμε το χαμηλότερο δείκτη σε νοσηλευτές αναλογικά με τον πληθυσμό μας. Και αυτό σε τι οφείλεται; Οφείλεται στο γεγονός, ότι παράγουμε γιατρούς για την ιδιωτική ιατρική κι όχι για τη δημόσια ιατρική, δηλ. για το δημόσιο σύστημα υγείας. Το ποσοστό που απασχολείται στο δημόσιο σύστημα υγείας εδώ και πολλά χρόνια, είναι το χαμηλότερο της Ευρώπης, τόσο σε ιατρικό προσωπικό, όσο και σε νοσηλευτικό προσωπικό. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχουνε κίνητρα, δεν υπάρχει πλαίσιο, δεν υπάρχει έλεγχος, δεν υπάρχει προσδοκία, προσδοκία εξέλιξης και της ίδιας της ιατρικής επιστήμης.
Άρα το πρώτο βασικό ζήτημα για αντιμετώπιση είναι, ότι θα πρέπει να μπουν στο δημόσιο σύστημα υγείας το προσωπικό, ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, που χρειάζεται, για να λειτουργήσει άψογα σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες το σύστημα υγείας.
Άρα το πρώτο βασικό ζήτημα για αντιμετώπιση είναι, ότι θα πρέπει να μπουν στο δημόσιο σύστημα υγείας το προσωπικό, ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, που χρειάζεται, για να λειτουργήσει άψογα σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες το σύστημα υγείας.
Το δεύτερο απόλυτα αναγκαίο είναι, ότι το σύστημα υγείας πρέπει να είναι 100% στο κράτος και απόλυτα δωρεάν. Είναι παροχή του κράτους προς τους πολίτες. Ακόμη και στις ΗΠΑ, στην πιο πλούσια πολιτεία των ΗΠΑ, η Καλιφόρνια συζητάει μια τέτοια πρόταση στο τοπικό κογκρέσο. Κατάλαβαν δηλαδή στην Καλιφόρνια λόγω της πανδημίας, ότι δεν μπορεί η φτωχολογιά, οι μετανάστες, γενικά ο κόσμος που βρίσκεται σε κατάσταση ένδειας να επαφίεται στο να αντιμετωπίσει τις ανάγκες υγείας μόνο με την τσέπη του, δε γίνεται αυτό το πράγμα. Οδηγείται μαζικά στη εξόντωση.
Επομένως εμείς ως ΕΠΑΜ τι πρέπει να κάνουμε; Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνουμε είναι να φτιάξουμε ένα ορθολογικό σύστημα υγείας, ένα ΕΣΥ, όπως πρέπει να είναι. Με πρώτη και κύρια πράξη τη θεμελίωση της πρωτοβάθμιας υγείας. Η πρωτοβάθμια υγεία ουσιαστικά δεν υπάρχει στην Ελλάδα, δεν υπήρξε ποτέ. Λοιπόν πώς συμβαίνει οικογενειακός γιατρός με δυνατότητα παροχής υπηρεσιών δωρεάν προς τους πολίτες, κάλυψη των πολιτών, ιδιαίτερα των υπερηλίκων ακόμα και στο σπίτι τους, δηλαδή τη δυνατότητα νοσηλείας, αλλά και υποστήριξη στο σπίτι του, πράγματα τα οποία υπάρχουνε, υπήρχαν τουλάχιστον στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης και σιγά – σιγά αποδομήθηκαν από μια νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που διακήρυσσε ο καθένας με τη μοίρα του. Ε λοιπόν αυτό το πράγμα δεν είναι παραδεκτό.
Το άλλο που πρέπει να γίνει – ταυτόχρονα βέβαια πρέπει να γίνουν – πρέπει να αναβαθμιστούν οι δομές υγείας, δηλαδή πρέπει να υπάρξουν σοβαρές παρεμβάσεις στη λειτουργία και στην ύπαρξη των δημόσιων νοσοκομείων. Δεν μπορούν τα δημόσια νοσοκομεία να είναι στο χάλι, που είναι σήμερα ή που ήταν, αν θέλετε. Τώρα πλέον έχουνε τερματίσει.
Κι ενώ έτσι είναι η κατάσταση στο ΕΣΥ, η κυβέρνηση το σπρώχνει στα λεγόμενα ΣΔΙΤ, δηλαδή στις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού δικαίου, προκειμένου να περάσουν μια σειρά λειτουργίες του δημόσιου συστήματος υγείας, να περάσουν στα χέρια ιδιωτών, κυρίως επενδυτικών κεφαλαίων.
Το βασικό λοιπόν μέλημα μας είναι να πηγαίνεις στο νοσοκομείο και να χαίρεσαι, που είσαι στο νοσοκομείο. Όχι να βρίσκεσαι εκεί σε μια κατάσταση αλλοπρόσαλλη και να παλεύει ολόκληρη η οικογένεια, για το πώς ο δικός της ασθενής θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση. Αυτό το δημόσιο σύστημα υγείας, που περιγράψαμε, νομίζουμε, ότι χρειαζόμαστε και βεβαίως ότι αυτό θα πρέπει να υποστηρίζεται 100% από το κράτος, για να είναι δωρεάν για όλους τους πολίτες.
Τώρα θα αναφερθούμε στις θέσεις του ΕΠΑΜ για τα περιβόητα φακελάκια και για τις μίζες που παίρνουν οι προμηθευτές. Καταρχάς ως προς τις μίζες αυτό το πράγμα μπορεί να τελειώσει πολύ εύκολα και πολύ άμεσα, αν υπάρχει ένα κεντρικό συμβούλιο στο οποίο εκτιμώνται και δίνονται όλες οι παραγγελίες για τα ελληνικά νοσοκομεία. Δηλαδή θέλουμε να πούμε, ότι το ζήτημα με τις φαρμακευτικές έχει αντιμετωπισθεί. Θα πούμε ένα παράδειγμα: Στα 2012 – 2013 υπήρχε ένα νοσοκομείο, όπου ο διοικητής του έκανε το αυτονόητο, δηλαδή έκανε δημοπρασία δημόσια, δηλαδή έλεγε: εγώ θέλω για παράδειγμα αυτά τα αναλώσιμα, τι τιμές μου δίνετε εσείς οι προμηθευτές; Το αποτέλεσμα; Το συγκεκριμένο νοσοκομείο για τα χρόνια, για το διάστημα αυτό που το έκανε – θα σας πούμε και πού κατέληξε αυτή η ιστορία – το έλλειμα που είχε, το μετέτρεψε σε πλεόνασμα. Βεβαίως ο συγκεκριμένος διοικητής διώχτηκε και διώχτηκε, όταν ήλθε στην υπουργία του ο κ. Άδωνης Γεωργιάδης, υπουργός τότε υγείας. Τον έδιωξαν τον ενλόγω διοικητή, διότι βεβαίως δεν έκανε αυτά, που ήθελαν οι φαρμακευτικές εταιρείες, ούτε η αποστολή του ήταν να αποδείξει, ότι τα δημόσια νοσοκομεία μπορούν να λειτουργούν άψογα με πλεόνασμα, χωρίς να μειώνουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες
Eπί πλέον κοντά στα όσα προαναφέραμε, θα πρέπει να αναπτυχθεί και μια συνείδηση, συνείδηση επαγγελματική στους γιατρούς, που δυστυχώς δεν υπάρχει. Το είδαμε αυτή τη στιγμή μες στην πανδημία, φάνηκε με πολύ έντονο τρόπο. Και δεν φάνηκε μόνο απ’ το γεγονός, ότι το σώμα των γιατρών ανέχτηκε τουλάχιστον στην αρχή αυτό το εξάμβλωμα, που εμφανίστηκε ως αντιμετώπιση της πανδημίας – πρωτοφανές πράγμα τα lock down, oi εγκλεισμοί, τα πρωτόκολλα αντιμετώπισης στις κλινικές κλπ – αλλά και το γεγονός ότι 7 με 8 χιλιάδες εργαζόμενοι του υγειονομικού τομέα τέθηκαν σε αναστολή και δεν άνοιξε μύτη.
Όχι μόνο ως ΕΠΑΜ, αλλά τον καθένα μας ξεχωριστά μας απασχολεί περισσότερο, πώς είναι δυνατόν γιατρός, να θεωρεί τον εαυτό του γιατρό, ότι υπηρετεί το δημόσιο σύστημα υγείας και ταυτόχρονα να μη θίγεται, να μη κατεβάζει ρολά και να μη πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις, όταν ο συνάνθρωπός του, ο συνάδελφός του τίθεται με τον πιο αχαρακτήριστο τρόπο και τελείως παράνομο σε αναστολή, που στη πραγματικότητα σημαίνει εκτοπισμό.
Τέλος για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα με το «φακελάκι» Ως προς αυτό δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε γιατρός, σε οποιοδήποτε επίπεδο να έχει την απόφαση την καθοριστική, για το τι θα γίνει στην κλινική ή στο νοσοκομείο. Αυτό πρέπει να γίνει συλλογικά και ταυτόχρονα και ο ασθενής θα πρέπει να είναι εκπαιδευμένος και οι δικοί του, ώστε να μην αποδέχονται αυτό τον εκβιασμό, που πολλές φορές γίνεται στα νοσοκομεία ή τουλάχιστον που γινόταν μέχρι τώρα. Πρέπει να αντιληφθούμε, ότι αυτός που σε αντιμετωπίζει ως πελάτη, θα πρέπει να απομακρυνθεί από το σύστημα υγείας, δεν πρέπει να ξαναφορέσει άσπρη μπλούζα, τόσο απλά.
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.
Vazakas1954@gmail.com
Επομένως εμείς ως ΕΠΑΜ τι πρέπει να κάνουμε; Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνουμε είναι να φτιάξουμε ένα ορθολογικό σύστημα υγείας, ένα ΕΣΥ, όπως πρέπει να είναι. Με πρώτη και κύρια πράξη τη θεμελίωση της πρωτοβάθμιας υγείας. Η πρωτοβάθμια υγεία ουσιαστικά δεν υπάρχει στην Ελλάδα, δεν υπήρξε ποτέ. Λοιπόν πώς συμβαίνει οικογενειακός γιατρός με δυνατότητα παροχής υπηρεσιών δωρεάν προς τους πολίτες, κάλυψη των πολιτών, ιδιαίτερα των υπερηλίκων ακόμα και στο σπίτι τους, δηλαδή τη δυνατότητα νοσηλείας, αλλά και υποστήριξη στο σπίτι του, πράγματα τα οποία υπάρχουνε, υπήρχαν τουλάχιστον στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης και σιγά – σιγά αποδομήθηκαν από μια νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που διακήρυσσε ο καθένας με τη μοίρα του. Ε λοιπόν αυτό το πράγμα δεν είναι παραδεκτό.
Το άλλο που πρέπει να γίνει – ταυτόχρονα βέβαια πρέπει να γίνουν – πρέπει να αναβαθμιστούν οι δομές υγείας, δηλαδή πρέπει να υπάρξουν σοβαρές παρεμβάσεις στη λειτουργία και στην ύπαρξη των δημόσιων νοσοκομείων. Δεν μπορούν τα δημόσια νοσοκομεία να είναι στο χάλι, που είναι σήμερα ή που ήταν, αν θέλετε. Τώρα πλέον έχουνε τερματίσει.
Κι ενώ έτσι είναι η κατάσταση στο ΕΣΥ, η κυβέρνηση το σπρώχνει στα λεγόμενα ΣΔΙΤ, δηλαδή στις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού δικαίου, προκειμένου να περάσουν μια σειρά λειτουργίες του δημόσιου συστήματος υγείας, να περάσουν στα χέρια ιδιωτών, κυρίως επενδυτικών κεφαλαίων.
Το βασικό λοιπόν μέλημα μας είναι να πηγαίνεις στο νοσοκομείο και να χαίρεσαι, που είσαι στο νοσοκομείο. Όχι να βρίσκεσαι εκεί σε μια κατάσταση αλλοπρόσαλλη και να παλεύει ολόκληρη η οικογένεια, για το πώς ο δικός της ασθενής θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση. Αυτό το δημόσιο σύστημα υγείας, που περιγράψαμε, νομίζουμε, ότι χρειαζόμαστε και βεβαίως ότι αυτό θα πρέπει να υποστηρίζεται 100% από το κράτος, για να είναι δωρεάν για όλους τους πολίτες.
Τώρα θα αναφερθούμε στις θέσεις του ΕΠΑΜ για τα περιβόητα φακελάκια και για τις μίζες που παίρνουν οι προμηθευτές. Καταρχάς ως προς τις μίζες αυτό το πράγμα μπορεί να τελειώσει πολύ εύκολα και πολύ άμεσα, αν υπάρχει ένα κεντρικό συμβούλιο στο οποίο εκτιμώνται και δίνονται όλες οι παραγγελίες για τα ελληνικά νοσοκομεία. Δηλαδή θέλουμε να πούμε, ότι το ζήτημα με τις φαρμακευτικές έχει αντιμετωπισθεί. Θα πούμε ένα παράδειγμα: Στα 2012 – 2013 υπήρχε ένα νοσοκομείο, όπου ο διοικητής του έκανε το αυτονόητο, δηλαδή έκανε δημοπρασία δημόσια, δηλαδή έλεγε: εγώ θέλω για παράδειγμα αυτά τα αναλώσιμα, τι τιμές μου δίνετε εσείς οι προμηθευτές; Το αποτέλεσμα; Το συγκεκριμένο νοσοκομείο για τα χρόνια, για το διάστημα αυτό που το έκανε – θα σας πούμε και πού κατέληξε αυτή η ιστορία – το έλλειμα που είχε, το μετέτρεψε σε πλεόνασμα. Βεβαίως ο συγκεκριμένος διοικητής διώχτηκε και διώχτηκε, όταν ήλθε στην υπουργία του ο κ. Άδωνης Γεωργιάδης, υπουργός τότε υγείας. Τον έδιωξαν τον ενλόγω διοικητή, διότι βεβαίως δεν έκανε αυτά, που ήθελαν οι φαρμακευτικές εταιρείες, ούτε η αποστολή του ήταν να αποδείξει, ότι τα δημόσια νοσοκομεία μπορούν να λειτουργούν άψογα με πλεόνασμα, χωρίς να μειώνουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες
Eπί πλέον κοντά στα όσα προαναφέραμε, θα πρέπει να αναπτυχθεί και μια συνείδηση, συνείδηση επαγγελματική στους γιατρούς, που δυστυχώς δεν υπάρχει. Το είδαμε αυτή τη στιγμή μες στην πανδημία, φάνηκε με πολύ έντονο τρόπο. Και δεν φάνηκε μόνο απ’ το γεγονός, ότι το σώμα των γιατρών ανέχτηκε τουλάχιστον στην αρχή αυτό το εξάμβλωμα, που εμφανίστηκε ως αντιμετώπιση της πανδημίας – πρωτοφανές πράγμα τα lock down, oi εγκλεισμοί, τα πρωτόκολλα αντιμετώπισης στις κλινικές κλπ – αλλά και το γεγονός ότι 7 με 8 χιλιάδες εργαζόμενοι του υγειονομικού τομέα τέθηκαν σε αναστολή και δεν άνοιξε μύτη.
Όχι μόνο ως ΕΠΑΜ, αλλά τον καθένα μας ξεχωριστά μας απασχολεί περισσότερο, πώς είναι δυνατόν γιατρός, να θεωρεί τον εαυτό του γιατρό, ότι υπηρετεί το δημόσιο σύστημα υγείας και ταυτόχρονα να μη θίγεται, να μη κατεβάζει ρολά και να μη πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις, όταν ο συνάνθρωπός του, ο συνάδελφός του τίθεται με τον πιο αχαρακτήριστο τρόπο και τελείως παράνομο σε αναστολή, που στη πραγματικότητα σημαίνει εκτοπισμό.
Τέλος για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα με το «φακελάκι» Ως προς αυτό δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε γιατρός, σε οποιοδήποτε επίπεδο να έχει την απόφαση την καθοριστική, για το τι θα γίνει στην κλινική ή στο νοσοκομείο. Αυτό πρέπει να γίνει συλλογικά και ταυτόχρονα και ο ασθενής θα πρέπει να είναι εκπαιδευμένος και οι δικοί του, ώστε να μην αποδέχονται αυτό τον εκβιασμό, που πολλές φορές γίνεται στα νοσοκομεία ή τουλάχιστον που γινόταν μέχρι τώρα. Πρέπει να αντιληφθούμε, ότι αυτός που σε αντιμετωπίζει ως πελάτη, θα πρέπει να απομακρυνθεί από το σύστημα υγείας, δεν πρέπει να ξαναφορέσει άσπρη μπλούζα, τόσο απλά.
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.
Vazakas1954@gmail.com
