Οι ηρωικοί Γάλλοι και Γαλλίδες το έχουν αντιληφθεί και έστω και αργά έχουν βγει στους δρόμους και διεκδικούν την ελευθερία που προς το παρόν σε μικρές δόσεις έχουν χάσει, και στο μέλλον πρόκειται ολοκληρωτικά να την χάσουν, όπως φυσικά και η υπόλοιπη ανθρωπότητα που κατοικεί στον μικρό μας πλανήτη Γη.
Το δυστοπικό και ζοφερό μέλλον μας έχει σχεδιαστεί αριστουργηματικά και εφαρμόζεται στην παραμικρή λεπτομέρεια του. Οι Γάλλοι το αντιλήφθηκαν και δίνουν τον "νυν υπέρ πάντων αγών". Είναι απίστευτη η αγριότητα και η λύσσα που επιδεικνύουν οι γαλλικές δυνάμεις ασφαλείας απέναντι σε αυτό το ποτάμι ελεύθερων ανθρώπων με σκοπό την πλήρη υποδούλωση τους ώστε να δεχτούν ως τετελεσμένο το γεγονός της επικείμενης σκλαβιά τους.
Δυστυχώς στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες ζουν μέσα σε έναν λήθαργο, ναρκωμένοι από ψευτοεπιδόματα, διαφόρου λογής"καλάθια" και με υπερβολική ευκολοπιστία στα κατά καιρούς κυβερνητικά αφηγήματα.
Δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται γύρω τους και με μία πρωτοφανή παθητικότητα δέχονται τα πάντα ως δεδομένα και αναπόφευκτα. Δεν σκέφτονται, δεν μιλούν, δεν αντιδρούν, δεν βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν. Δεν βλέπουν την παγίδα στην οποία έχουν πέσει, ούτε το τι έρχεται. Το λες και έλλειψη διορατικότητας...
Τα "lockdowns" και η "πανδημία" του κορονωιού, η κατάργηση των μετρητών, οι τεχνητές κρίσεις, τα μνημόνια, η εξωπραγματική ακρίβεια σχεδόν στα πάντα, είναι μόνο η αρχή των δεινών μας. Όσο καθυστερούμε και δεν προβάλουμε αντιρρήσεις, τόσο πιο βαριά και ασήκωτα θα γίνονται τα δεσμά μας. Και όσο μεγαλώνει η απάθεια μας, άλλο τόσο συναινούμε με την θέληση μας στην πραγματοποίηση των σχεδίων τους. Όσο θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων, τόσο η ηττοπάθεια που μας διακατέχει θα δυναμώνει τον "αντίπαλο" μας.
Οφείλουμε στα παιδιά μας, να σηκώσουμε το ανάστημα μας και να πούμε όχι ένα αλλά πολλά όχι και να διεκδικήσουμε πίσω την ζωή μας. Πρώτο βήμα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, μετά να μιλάμε μεταξύ μας και τέλος να τους τρομάξουμε με την αποφασιστικότητα και την αυτοπεποίθηση μας ότι εμείς θα είμαστε αυτοί που θα διαμορφώσουμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας και όχι αυτοί.
Οφείλουμε στα παιδιά μας, να σηκώσουμε το ανάστημα μας και να πούμε όχι ένα αλλά πολλά όχι και να διεκδικήσουμε πίσω την ζωή μας. Πρώτο βήμα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, μετά να μιλάμε μεταξύ μας και τέλος να τους τρομάξουμε με την αποφασιστικότητα και την αυτοπεποίθηση μας ότι εμείς θα είμαστε αυτοί που θα διαμορφώσουμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας και όχι αυτοί.
Διεκδικήστε, απαιτήστε, φωνάξτε, διαμαρτυρηθείτε!
