Βρισκόμαστε στις παραμονές μιας νέας 21ης Απριλίου. Αυτή τη φορά πολύ χειρότερης, γιατί εκτός όλων των άλλων προωθείται ο ακρωτηριασμός της εθνικής επικράτειας της Ελλάδας υπέρ της Τουρκίας, προκειμένου οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ να χρησιμοποιήσουν τη γείτονα ώστε να κλιμακώσουν άμεσα τον πόλεμο κατά της Ρωσίας.
Η επιβολή της υγειονομικής δικτατορίας δεν ήταν παρά μια πρόβα τζενεράλε. Με όλους τους θεσμούς να πειθαρχούν.
Μόνο που η νέα χούντα προκειμένου να έχει κοινοβουλευτικό μανδύα, χρειάζεται τα υπάρχοντα κόμματα στη Βουλή, τα οποία έχουν δώσει ήδη τα διαπιστευτήριά τους. Ενέδωσαν χωρίς να δώσουν μάχη – ούτε καν για την τιμή των όπλων – εναντίον της ανάληψης δικτατορικών εξουσιών από την κυβέρνηση στο όνομα της πανδημίας. Στάθηκαν πεισματικά εναντίον της ανάγκης συσπείρωσης και ενότητας του λαού, προκειμένου να ανατραπούν στην πράξη τα δικτατορικά μέτρα, τα οποία υιοθετήθηκαν καταλύοντας τις πιο θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος.
Αυτή τη φορά το αφήγημα της ανοικτής δικτατορίας δεν θα είναι η «δημόσια υγεία», αλλά η απόκρουση του επερχόμενου νέου κραχ, αλλά και η οριστική διευθέτηση σε βάρος της Ελλάδας των απαιτήσεων της Τουρκίας στο όνομα της «ελληνοτουρκικής φιλίας». Προκειμένου να περάσουν επιτέλους οι στόλοι του ΝΑΤΟ τα Στενά για να συνδράμουν στην «εαρινή αντεπίθεση» του νεοναζιστικού καθεστώτος Ζελένσκι εναντίον της Ρωσίας.
Οι δικτατορίες με ή χωρίς κοινοβουλευτικό προσωπείο, είχαν ανέκαθεν ως λόγο ύπαρξης την επιβολή μέτρων εναντίον του λαού με τέτοιο πολιτικό κόστος για τις κυρίαρχες ελίτ, που είναι αδύνατον να διαχειριστεί το πολιτικό τους προσωπικό με όρους κοινοβουλευτικής ομαλότητας και εκτεταμένης εξαγοράς. Το πολιτικό κόστος από το νέο επερχόμενο οριζόντιο κούρεμα καταθέσεων, εισοδήματος και συντάξεων σε μια καταρρέουσα Ελλάδα, σε συνδυασμό με τη νέα εθνική μειοδοσία στη Μακεδονία, τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο, υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δεν είναι πλέον διαχειρίσιμο με τον έως σήμερα εικονικό κοινοβουλευτισμό της μνημονιακής περιόδου.
Χρειάζονται πιο δραστικές επεμβάσεις άνωθεν. Χρειάζονται οριζόντιες απαγορεύσεις και περιορισμοί στην πολιτική δράση, σαν αυτές που επιβλήθηκαν επί πανδημίας. Χρειάζονται απαγορεύσεις ανακήρυξης κομμάτων «εκτός συνταγματικού τόξου». Χρειάζονται διώξεις εναντίον όποιου αμφισβητεί εμπράκτως, αντιτάσσεται και μάχεται εναντίον του υφιστάμενου πολιτεύματος, το οποίο ενώ θεμελιώνεται σ’ ένα μνημονιακό παρασύνταγμα και παρακράτος, βαφτίζεται «δημοκρατικό».
Βρισκόμαστε λοιπόν στο παρά πέντε της ανόδου ενός νέου führerstaat, όπως στη Γερμανία της Βαϊμάρης το 1932. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει μόνο ένας επίδοξος Φύρερ, αλλά πολλοί - όσοι οι αρχηγοί των μνημονιακών κομμάτων. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Άλλωστε η ανάληψη από τον Μακρόν δικτατορικών εξουσιών στη Γαλλία, δεν είναι παρά μόνο η αρχή.
Πως αλλιώς θα προχωρήσουν οι κυβερνήσεις σε νέες διασώσεις τραπεζικών γιγάντων και χρηματιστικών αγορών; Πώς αλλιώς οι κρατικομονοπωλιακές ελίτ θα μπορέσουν να διεξάγουν απρόσκοπτα και να κλιμακώσουν σε παγκόσμιο, τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας σήμερα και της Κίνας αύριο; Πώς θα θέσουν τις οικονομίες τους σε ρυθμούς πολέμου για τις ανάγκες της παγκόσμιας κυριαρχίας σ’ ένα μονοπολικό κόσμο;
Κι ενώ τα πράγματα είναι τόσο επικίνδυνα, το δόγμα που κυριαρχεί στους περισσότερους είναι το «πέρα βρέχει».
Αρέσκονται να στρουθοκαμιλίζουν. Να ακούνε ωραίες υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις ομαλότητας, πρώτα και κύρια από εκείνους που μας έφεραν σ’ αυτήν την κατάσταση. Από εκείνους που δεν επέδειξαν ούτε ίχνος πατριωτικής και δημοκρατικής ευαισθησίας όταν ποδοπατούσαν την ετυμηγορία του δημοψηφίσματος κι όταν ξεπουλούσαν ολόκληρη τη χώρα σε υπερεθνικά χρηματιστικά συμφέροντα, γιατί δήθεν δεν γινόταν αλλιώς!
Η ιστορία διδάσκει μόνο όποιον θέλει να μάθει.
Στις 30 Ιανουαρίου 1933 έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας ο Χίτλερ. Στις 2 Φεβρουαρίου, στην παρθενική του συνέντευξη διαβεβαίωνε πώς αυτοί που θα υποφέρουν είναι μόνο οι κομμουνιστές. Πάντα για το γενικό καλό των Γερμανών και της Γερμανίας. «Δεν μπορεί να υπάρξει μέση οδός εδώ», δήλωνε ο νέος Καγκελάριος στους ανταποκριτές του ξένου Τύπου στις 2 Φεβρουαρίου. «Ή η κόκκινη σημαία του μπολσεβικισμού θα υψωθεί σύντομα, ή η Γερμανία θα ξαναβρεί τον εαυτό της»(1).
H διαβεβαίωση του Χίτλερ καθησύχασε τους πάντες. Ακόμη και την ηγεσία των σοσιαλδημοκρατών. Δηλαδή της επίσημης αριστεράς της εποχής αλα Τσίπρα, Κουτσούμπα και Βαρουφάκη σε αμπαλάζ του ενός.
Κι επομένως όταν ξεκίνησε το μαζικό ξεκλήρισμα των κομμουνιστών - με άλλοθι τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ στις 27 Φεβρουαρίου 1933 από τους ίδιους τους ναζί – κανείς δεν μίλησε, κανείς δεν ξεσηκώθηκε. Κανείς δεν φρόντισε να ενωθεί ο λαός, η εργατική τάξη – η πιο οργανωμένη ολόκληρης της Ευρώπης τότε, υπό την ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας – μαζί με όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις εναντίον του Χίτλερ και των ναζί.
Ούτε καν οι ίδιοι οι κομμουνιστές, οι οποίοι πίστευαν ότι ο στυγνός διωγμός τους θα πυροδοτήσει τελικά την πολυθρήλητη σοσιαλιστική επανάσταση, που την αντιλαμβάνονταν περίπου όπως οι πρώτοι Χριστιανοί. Δηλαδή, σαν την επουράνια βασιλεία, η οποία έρχεται ως λύτρωση για τα επίγεια βάσανα και τους διωγμούς των πιστών.
Ένας από τους ελάχιστους που είδαν στην άνοδο του Χίτλερ την επερχόμενη καταστροφή εκείνη την εποχή, ήταν ο γνωστός φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ, ο οποίος αναλωνόταν στην προσπάθεια να υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συμπαράταξη των δημοκρατικών δυνάμεων για να αντιμετωπιστεί η φασιστική επιβουλή. Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην Καγκελαρία και την απααρχή των εκκαθαρίσεων εναντίον των κομμουνιστών, έγραψε στις 10 Μαΐου 1933 ένα κείμενο με τίτλο «Ο Θρίαμβος της Ηλιθιότητας», όπου σημείωνε:
«Ο κίνδυνος είναι βαθύς και τρομερός, δεν μπορεί να παραμεριστεί με πρόχειρη αισιοδοξία. Η θεμελιώδης αιτία του προβλήματος είναι ότι στο σύγχρονο κόσμο οι ηλίθιοι είναι αλαζονικά σίγουροι, ενώ οι ευφυείς είναι γεμάτοι αμφιβολίες. Ακόμη και εκείνοι από τους ευφυείς που πιστεύουν ότι διαθέτουν μια πανάκεια είναι πολύ ατομιστές για να συνενωθούν με άλλους έξυπνους ανθρώπους από τους οποίους διαφέρουν σε δευτερεύοντα σημεία.»(2)
Ούτε καν οι ίδιοι οι κομμουνιστές, οι οποίοι πίστευαν ότι ο στυγνός διωγμός τους θα πυροδοτήσει τελικά την πολυθρήλητη σοσιαλιστική επανάσταση, που την αντιλαμβάνονταν περίπου όπως οι πρώτοι Χριστιανοί. Δηλαδή, σαν την επουράνια βασιλεία, η οποία έρχεται ως λύτρωση για τα επίγεια βάσανα και τους διωγμούς των πιστών.
Ένας από τους ελάχιστους που είδαν στην άνοδο του Χίτλερ την επερχόμενη καταστροφή εκείνη την εποχή, ήταν ο γνωστός φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ, ο οποίος αναλωνόταν στην προσπάθεια να υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συμπαράταξη των δημοκρατικών δυνάμεων για να αντιμετωπιστεί η φασιστική επιβουλή. Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην Καγκελαρία και την απααρχή των εκκαθαρίσεων εναντίον των κομμουνιστών, έγραψε στις 10 Μαΐου 1933 ένα κείμενο με τίτλο «Ο Θρίαμβος της Ηλιθιότητας», όπου σημείωνε:
«Ο κίνδυνος είναι βαθύς και τρομερός, δεν μπορεί να παραμεριστεί με πρόχειρη αισιοδοξία. Η θεμελιώδης αιτία του προβλήματος είναι ότι στο σύγχρονο κόσμο οι ηλίθιοι είναι αλαζονικά σίγουροι, ενώ οι ευφυείς είναι γεμάτοι αμφιβολίες. Ακόμη και εκείνοι από τους ευφυείς που πιστεύουν ότι διαθέτουν μια πανάκεια είναι πολύ ατομιστές για να συνενωθούν με άλλους έξυπνους ανθρώπους από τους οποίους διαφέρουν σε δευτερεύοντα σημεία.»(2)
Δυστυχώς, οι ευφυείς μπόρεσαν εν τέλει να ξεπεράσουν τις διαφορές τους μόνο μέσα στη φωτιά του πολέμου και του ολοκαυτώματος. Όταν, δηλαδή, ήταν πλέον αργά για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ενώ οι ηλίθιοι, δηλαδή όλοι εκείνοι που ήταν απόλυτα βέβαιοι ακόμη και μετά την άνοδο του ναζισμού, ότι τα χειρότερα θα αποφευχθούν γιατί ο Χίτλερ και οι δυνάμεις που τον ανέβασαν στην εξουσία, δήθεν ήταν αρκούντως νουνεχείς για να μην τολμήσουν, πώς η μείζονα αντιπολίτευση δεν θα επέτρεπε, κλπ., τελικά οδήγησαν την ανθρωπότητα στη μεγαλύτερη καταστροφή της ιστορίας της.
Μέχρι σήμερα. Διότι, σήμερα βρισκόμαστε σε παρόμοια κατάσταση. Για μια ακόμη φορά οι ηλίθιοι, ιδίως οι νοσηρά ηλίθιοι της κομματικής προσκόλλησης, της ιδεολογικής περιχαράκωσης και της διπολικής διαταραχής, νιώθουν ξανά αλαζονικά σίγουροι ότι τα χειρότερα είναι παραμύθια μερικών γραφικών και περιθωριακών.
Ενώ οι ευφυείς πνίγονται στις αμφιβολίες και την αδράνεια. Αρέσκονται μόνο σε κουβέντες προσωπικής εκτόνωσης και αυτοεπιβεβαίωσης. Επικαλούνται αρχές και φόβους για να μην «εκτεθούν». Χάνονται σε ατέρμονες συζητήσεις περί του προφανούς και της πανάκειας που διαθέτει ο καθένας τους, μόνο και μόνο για να αναδείξουν τις διαφορές στα δευτερεύοντα.
Και το χειρότερο απ' όλα. Νιώθουν πώς έχουν χρόνο!
Αυτές οι εκλογές είναι η τελευταία ευκαιρία μας. Η τελευταία ευκαιρία για όσους ευφυείς αντιλαμβάνονται που πάει η κατάσταση. Αν δεν συσπειρωθούμε διεκδικώντας τη δημοκρατική, πατριωτική ενότητα του λαού για την εδώ και τώρα ανατροπή του υφιστάμενου καθεστώτος, αν δεν εκτεθούμε προκειμένου να επιβάλλουμε την παρουσία μας στην αυριανή βουλή, τότε «καλή αντάμωση στα γουναράδικα»!
Του Δημήτρη Καζάκη, Πρόεδρου του ΕΠΑΜ (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
(1) Current History, March 1933, 741.
(2) Bertrand Russell's American Essays, 1931-1935. Volume 2. New York: Routledge, 1998, 176.
