Σε αυτά τα 16 χρόνια είδα και βίωσα πάρα πολλά. Άλλα όμορφα, άλλα όχι τόσο όμορφα. Θέλω όμως να σταθώ στην πορεία μου ως εθελοντής σχολικός τροχονόμος. Έχει πολύ μοναξιά η θέση αυτή... Και δεν μιλάω για την μοναξιά του να είσαι στον δρόμο μόνος σου.
Δεν ήταν λίγες η στιγμές που ένιωσα ότι αυτό ήταν, ότι η ζωή μου έφθασε στο τέλος της. Ήταν όταν το αυτοκίνητο που έκανα σήμα να σταματήσει, φρενάρισε χιλιοστά μπροστά μου. Ήταν όταν ο οδηγός έβγαινε από το αυτοκίνητο και με έσπρωχνε στο οδόστρωμα. Ήταν όταν έμπαινα ανάμεσα στο αυτοκίνητο που δεν σταματούσε και στο παιδάκι που προσπαθούσε να πάει στο σχολείο. Ήταν όταν ήμουνα στη μέση του δρόμου και τα αυτοκίνητα περνούσαν αριστερά και δεξιά μου με ταχύτητα και οι καθρέφτες τους, οι προφυλακτήρες του με άγγιζαν, με χτύπαγαν και μούδιαζε το σώμα μου από τον πόνο...
Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ένοιωσα την... "αγάπη" των οδηγών. Όταν μου έλεγαν «φύγε από την μέση ρε καραγκιόζη», «εμένα δεν θα με ξανασταματήσεις». «αν κατέβω κάτω θα δεις τις πάθεις» και άλλα τέτοια "όμορφα" που δεν μπορώ να αναφέρω γιατί μας διαβάζουν και μικρά παιδιά...
Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που με ακραία καιρικά φαινόμενα ήμουν εκεί στη μέση του δρόμου απροστάτευτος αφού δεν είναι τόσο απλό να κρατάς το στοπ και ταυτοχρόνως μία ομπρέλα. Στις καταιγίδες, στο χιόνι, στο χαλάζι, με θερμοκρασίες αρκετά κάτω από το μηδέν. Χώρια τα καυσαέρια από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων με το σταμάτα-ξεκίνα, που ανέπνευσα τόσα χρόνια...
Επίσης δεν ήταν λίγες οι στιγμές που γονείς με κοιτούσαν με περιφρόνηση και μου έλεγαν «δεν θα μου πεις εσύ πότε θα περάσω τον δρόμο» και άλλα "όμορφα" λόγια.
Όπως δεν ήταν λίγες οι στιγμές που την τελευταία στιγμή έπιανα από το μπουφάν, από την σχολική τσάντα παιδιά που έτρεχαν να περάσουν τον δρόμο χωρίς να με κοιτάνε την ώρα που τα αυτοκίνητα επιτάχυναν για να προλάβουν να μην τα... σταματήσω!
Ήξερα πάντα ότι όσες φορές και αν έσωνα ένα παιδάκι, μία φορά να γινόταν το κακό, όλοι θα με έδειχναν με το χέρι και θα έλεγαν «ο σχολικός τροχονόμος φταίει» ή «τι έκανε ο σχολικός τροχονόμος». Ευτυχώς ο Θεός και η Παναγία όλα αυτά τα χρόνια προστάτεψαν τόσο εμένα όσο και τα παιδάκια. Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Αν γινόταν το κακό, πώς θα αντίκριζα τους γονείς; Πώς θα μπορούσα να ζήσω κουβαλώντας στην ψυχή μου αυτό το τεράστιο βάρος;
Και όλα αυτά για 125 ευρώ περίπου τον μήνα (1500 ευρώ το χρόνο). Με μήνες που δεν πληρωνόμουν καθόλου (γιορτές, καλοκαίρι, αργίες, Σ/Κ, κ.α.). Χωρίς ούτε ένα ένσημο! Χωρίς καμία ασφάλεια! Αν με χτυπούσε ένα αυτοκίνητο και κατάφερα να επιζήσω με κανένα σπασμένο χέρι ή πόδι, δεν δικαιούμουν ούτε φάρμακα, ούτε νοσοκομείο και φυσικά καμία αποκατάσταση! Και όλα αυτά με την κάλυψη του επίσημου κράτους, που στην ουσία επιδοτεί την μαύρη εργασία!
Αδιαφορία από όλους. Ξεχασμένος από το κράτος, αδιαφορία από τον Δήμο (συγνώμη, πήρα ένα μπουφάν, ένα γιλέκο και ένα κάτι σαν στοπ...) μετά από χρόνια και από συνεχόμενες οχλήσεις. Ένα μπουκάλι γάλα ζήτησα την ημέρα, αλλά ποτέ δεν το πήρα, γιατί απλά δεν προβλεπόταν!
Έκανα την «βρώμικη» δουλειά, όλοι ήταν ήσυχοι, οι γονείς γιατί τα παιδιά τους πήγαιναν με ασφάλεια στο σχολείο, το σχολείο γιατί δεν υπήρχαν απρόοπτα στην λειτουργία του, το κράτος γιατί έτσι έβγαζα εγώ «το φίδι από την τρύπα» και φυσικά ο Δήμος παρουσίαζε το καλό κοινωνικό του πρόσωπο. Μέχρι τη στιγμή φυσικά και όπως είπα παραπάνω, να γίνει το κακό. Τότε όλοι θα έλεγαν ότι έκαναν αυτό που προβλεπόταν και έφταιγε ή ο απρόσεκτος οδηγός, ή το παιδί που δεν πρόσεξε ή φυσικά ο σχολικός τροχονόμος.
Θετικά υπήρχαν; Ναι, τα εξής: Το χαμόγελο των μικρών παιδιών, το ευχαριστώ τους και το «καλημέρα κύριε τροχονόμε, καλό μεσημέρι, καλό Σ/Κ...». Αυτή ήταν η πραγματική "αποζημίωση" που πήρα όλα αυτά τα χρόνια! Όπως και τα κουλουράκια που έκανε μόνο του ένα κοριτσάκι και μου τα πρόσφερε την τελευταία ημέρα της χρονιάς.
Κάποιοι θα αναρωτηθούν μετά από όλα αυτά, γιατί συνέχισα τόσα χρόνια και έκανα τον σχολικό τροχονόμο. Θα τους απαντήσω όπως απάντησα στην δημοσιογράφο της ΕΡΤ3 που είχε έρθει στο σχολείο μου για ένα ρεπορτάζ και μάλλον δεν κατάλαβε τίποτα από την απάντηση μου. «Είστε νέος άνθρωπος, γιατί δεν ψάχνετε για μία άλλη δουλειά και ασχολείστε με αυτό το πράγμα;» με ρώτησε η νεαρή δημοσιογράφος. «Γιατί αγαπώ αυτό που κάνω και νοιάζομαι για τα παιδιά σαν να είναι δικά μου παιδιά» της είπα και με κοιτούσε με απορία. Υποθέτω ότι αρκετοί από εσάς θα έχετε την ίδια αντίδραση...
Για να προλάβω αρκετούς, η επιλογή ήταν δικιά μου, κανείς δεν με ανάγκασε να κάνω τον σχολικό τροχονόμο με το ζόρι. Ίσως η ενασχόληση μου, με τα σχολεία μέσω των συλλόγων γονέων με επηρέασε να συνεχίζω να προσφέρω, ίσως το γεγονός και θείο δώρο ότι και ο ίδιος είμαι πολύτεκνος πατέρας να έπαιξε κάποιο ρόλο. Ίσως η μάταιη τελικά και όπως αποδείχτηκε αισιοδοξία, ότι στο τέλος της χρονιάς κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο, ότι θα αυξηθεί η αποζημίωση, ότι το κράτος θα μου δώσει έστω λίγα ένσημα. Τελικά τίποτα από αυτά δεν έγιναν πραγματικότητα...
"Μοναξιά" λοιπόν από όλες τις πλευρές, άγχος φοβερό, να κάνω τον σταυρό μου κάθε ημέρα να μην συμβεί κάτι σε κανένα παιδί. Ανακούφιση κάθε μεσημέρι που όλα τα παιδιά επέστρεφαν ασφαλή σπίτια τους και ένα μεγάλο "ουφ" να βγαίνει από τα βάθη της ψυχής μου στο τέλος της σχολικής χρονιάς. «Όλα πήγαν καλά και φέτος, σε ευχαριστώ Θεέ μου!» Απίστευτη η ψυχολογική πίεση για όποιον μπορεί να το καταλάβει.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα παιδιά για τα καλά τους λόγια και τα χαμόγελα ευγνωμοσύνη τους, όπως επίσης σε εκείνους τους γονείς που με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια με ένα μπουκαλάκι νερό και ένα κερασμένο καφεδάκι. Στον Δημήτρη, στην Πόπη και στον Χρήστο.
Τέλος λοιπόν. Τέλος με ανάμεικτα συναισθήματα.
-----------------------
* Η νομοθεσία έλεγε ότι έπρεπε να βρίσκομαι σε μία διάβαση και να περνάω τα παιδιά απέναντι στο σχολείο. Αντί αυτού, ήμουν σχολικός τροχονόμος σε διασταύρωση με 4 διαβάσεις και σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας!
* Η νομοθεσία επίσης λέει ρητά ότι η μηνιαία αποζημίωση του σχολικού τροχονόμου είναι 176 ευρώ. Ζήτημα αν έστω ένα μήνα τον χρόνο πληρώθηκα αυτό το ποσό...
* Στις κατά καιρούς παρεμβάσεις μου τόσο από την θέση του Προέδρου του Συλλόγου Γονέων του σχολείου μου, αλλά και ως σχολικού τροχονόμου, στους αρμόδιους φορείς ώστε να τοποθετηθεί κάποιο φανάρι, να γίνει κάποια μονοδρόμηση ή κάποια πεζοδρόμηση που θα συνέβαλε στην ασφαλέστερη πρόσβαση των παιδιών στο σχολείο, βρήκα κλειστές πόρτες, περιφρόνηση και εκατοντάδες δικαιολογίες...
Κατερίνη 15 Ιουνίου 2023
Κανταρτζής Μιχάλης
