Ταξιδεύοντας από Θεσσαλονίκη προς Κατερίνη, Κυριακή μεσημέρι, συντονισμένος στον αγαπημένο μου ραδιοφωνικό σταθμό, απογειώθηκαν οι αισθήσεις μου από τους στίχους ενός τραγουδιού που είχα να ακούσω αρκετά χρόνια.
«Τα μαχαίρια», με ερμηνευτή τον Γιάννη Πουλόπουλο, στιχουργό τον Διονύση Τζεφρώνη, με μουσική του Νίκου Λαβράνου, ήταν η ορμητήρια δύναμη που με ώθησε να καταθέσω τις παρακάτω γραμμές.
«Πόσο μας άρεσε το ζεστό το ψωμί
και το παιχνίδι μες την αυλή μας
ήταν ξένοιαστα τα όνειρά μας
κινούσαμε για το σχολείο
και ο κόσμος ευλογία.
Δεν τα ξέραμε ακόμα τα μαχαίρια
μες τα χέρια μας κρατούσαμε τ’ αστέρια
κι ο πατέρας μας μιλούσε
για τραγούδια, για ταξίδια.
Πόσο μας άρεσε του χωριού η βραδιά
κι οι μουσικάντες στο πανηγύρι
ήταν κάτασπρη η εκκλησιά μας
σαν ψεύτικη ζωγραφισμένη
κι οι καρδιές μας σαν λουλούδια.
Δεν τα ξέραμε ακόμα τα μαχαίρια…».
Οι στίχοι μιλούν για την απλότητα, την αγνότητα, την αθωότητα, την ομορφιά και την ουσία της αληθινής ζωής. Υπέροχη ερμηνεία.
Προσεγγίζω την οικία μου και συλλογιέμαι. Σκέφτομαι τους συνανθρώπους μας που χάσαμε στα Τέμπη. Τις καμένες εκτάσεις της χώρας, τα θύματα των πυρκαγιών, την πλημμυρισμένη Θεσσαλία, τις απώλειες ανθρώπινων ζωών, τους άστεγους συμπατριώτες μας, την βιβλική καταστροφή.
Είμαι ο πιο μικρός και ασήμαντος πολίτης της χώρας για να κρίνω, να προτείνω, να καταθέσω την λύπη, την οργή και την δυσαρέσκεια.
Μόνο για ενότητα εκλιπαρώ. Για συνεργασία και συναίνεση των μπλε, των κόκκινων, των πράσινων, των κίτρινων, ανεξαρτήτως ιδεολογιών και λοιπών προτιμήσεων. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Οι αλληλοκατηγορίες δεν οδηγούν πουθενά. Απαιτείται μια τεράστια, μακροχρόνια, συλλογική απόφαση και στρατηγική για να σωθεί ο τόπος.
Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Πρέπει να απαιτήσουμε, να τολμήσουμε το αδιανόητο που για δεκαετίες εμποδίζει την πρόοδο μας. Οι κοκορομαχίες, τα μαχαίρια, το εγωιστικό παραλήρημα, τα μίση και τα πάθη θα μας κρατάνε εγκλωβισμένους στο μαύρο σκοτάδι του διχασμού και της απογοήτευσης.
Αν δεν αναλογιστούμε τα λάθη μας, αν δεν ταπεινωθούμε, και το πιο ουσιαστικό, αν δεν ενωθούμε, έστω σε δυο τρείς βασικούς άξονες λειτουργίας της χώρας, θα χτίζουμε χάρτινους πύργους. Μοιάζει ουτοπικό, κενόδοξη φαντασία μπροστά στην ιδιοτέλεια, στην αλαζονεία και την έπαρση με την οποία έχει στολιστεί η απρόσωπη μορφή των «ελεγκτών» της ζωής μας.
Άρχισε να νυχτώνει. Βγαίνω για λίγο στην βεράντα. Το ακορντεόν του κυρ Μανώλη, λίγα μέτρα πιο κάτω, σκορπά όμορφες νότες στη γειτονιά. Ταξιδεύω αλλού…
«Δεν τα ξέραμε ακόμα τα μαχαίρια
Μες στα χέρια μας κρατούσαμε τ’ αστέρια…».
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
