Οι "φίλοι" μας οι Αμερικάνοι, είναι εδώ, είναι παντού και "εγγυώνται" την ασφάλεια μας. Η "οικογένεια" μας η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι και αυτή εδώ και μας "στηρίζει" στα πάντα. Με τον γείτονα Τούρκο τα έχουμε βρει (ή καλύτερα τα έχουμε δώσει όλα). Και η Ελλάς ευγνωμονούσα (όχι των Ελλήνων αλλά των πολιτικών κομμάτων), ζει τον μύθο της χωρίς να σκοτίζεται για καμία εξωτερική απειλή που θα μπορούσε να διαταράξει τα γαλήνια νερά στα οποία αυτή ζει.
Με λίγα λόγια και ενώ δεν υπάρχει καμία απειλή εκτός των συνόρων μας και με ισχυρούς "συμμάχους" δίπλα μας, θα έπρεπε ο ελληνικός λαός να απολαμβάνει τους καρπούς της ειρήνης και της ευημερίας. Θα έπρεπε να είμαστε στο ζενίθ της ευτυχίας μας, κοινωνικής και οικονομικής. Δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί τίποτα. Να όμως που συμβαίνουν ακριβώς τα αντίθετα. Η Ελλάδα καίγεται και πνίγεται. Αθώος κόσμος σκοτώνεται στα τρένα. Η οικονομία πάει κατά διαόλου, όπως η ακρίβεια και η ανεργία. Εν καιρώ ειρήνης!
Δηλαδή αν βρισκόμασταν σε πόλεμο, τι στο καλό περισσότερα δεινά θα είχαμε; Χαλάζι, φωτιά και μετεωρίτες θα έπεφταν στα κεφάλια μας; Θα μας την έπεφταν οι εξωγήινοι; Ακρίδες θα έτρωγαν ότι έβρισκαν μπροστά τους; Τα νερά θα γινόταν κόκκινα; Θα πέθαιναν όλα τα ψάρια; Βάτραχοι θα σκέπαζαν τα σπίτια μας; Αλογόμυγες θα έκαναν πάρτι στα σπίτια μας; Θα εξαφανιζόταν ο ήλιος;
Η ανεπάρκεια, η ανικανότητα και η αδιαφορία της κυβέρνησης (και όλων των τελευταίων κυβερνήσεων) και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης έχει καταφέρει να μας κάνει να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα διαρκή πόλεμο. Δεν νομίζουμε να το έχει καταφέρει αυτό καμία άλλη κυβέρνηση σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και στην Αφρική δεν συμβαίνουν όλα αυτά που γίνονται στην Ελλάδα.
